Είναι ένας από τους σπουδαιότερους, εμβληματικούς προπονητές. Αρκεί να μιλήσουν μόνο οι κατακτήσεις του (απλά αναφέρονται τα 3 Τσάμπιονς Λιγκ και ο προπονητής που οδήγησε την Ρεάλ στο δέκατο και το πρώτο από τα τέσσερα).
Είναι απανταχού αγαπητός και όλοι έχουν να πουν τα καλύτερα, πρώτα για το πόσο τζέντλεμαν είναι και μετά για την δουλειά του. Ένας πραγματικός κύριος εντός και εκτός γηπέδων.
Κάπου όμως στα τελευταία τέσσερα χρόνια το δεύτερο συστατικό (και πιο σημαντικό στην ζωή ενός ανθρώπου) αναφέρεται όλο και περισσότερο. Η αίγλη του δεν θα χαθεί ποτέ αλλά κάτι φαίνεται να φθείρει τον προπονητή Αντσελότι σταδιακά, ώστε να μην δείχνει να μπορεί να εμπνεύσει τους παίκτες του πλέον.
Ας το δούμε με την Ρεάλ. Μπορεί να πήρε την decima αλλά την επόμενη χρονιά εξασθένησε τους παίκτες του, χρησιμοποιώντας συνεχώς τους ίδιους. Η ομάδα δεν είχε καθόλου φρεσκάδα και δυνάμεις και κάπως έτσι η Γιουβέντους προχώρησε στον τελικό με την Μπαρτσελόνα. Ήταν ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα όπου οι ανάγκες της ομάδας για φρεσκάδα και ξεκούραση θυσιάστηκαν στον βωμό των ρεκόρ (22 συνεχόμενες νίκες το φθινόπωρο). Mια ακόμη ένδειξη ήταν ο ίδιος άφηνε τους παίκτες να ξεκουράζονται περισσότερο απ’ότι ήθελε ο σύλλογος και οι πολλοί τραυματισμοί δεν τον βοήθησαν. Η κατάσταση με τον Μπέιλ που ήθελε ο Πέρεθ να τον βλέπει στην θέση που ο παίκτης επιθυμούσε ήταν ακόμη ένας λόγος. Ο ίδιος ο Αντσελότι έγραψε στην βιογραφία του ότι οι τεταμένες σχέσεις του με τον Πέρεθ ήρθαν όταν του ξεκαθάρισε ότι δεν θα άλλαζε το σύστημα. Ότι και να έφταιξε, η αποτυχία να κατακτηθεί το πρωτάθλημα, ο αποκλεισμός από την Γιουβέντους και μετά από την Σεβίλλη πριν από το Κόπα Ντελ Ρέι υπερίσχυσαν.
Στην Μπάγερν, μετά από ένα χρόνο διαλείμματος, έδειχνε ανήμπορος να αλλαξει την μοίρα του. Μπορεί οι Χένες και Ρουμενίγκε να μίλησαν (και αυτοί όπως και ο Πέρεθ) για το πόσο κύριος ήταν αλλά αυτό δεν τον έσωσε μετά την πανωλεθρία με 3-0 από την Παρί. Ηταν η πρώτη απόλυσή του κατά την διάρκεια της σεζόν στην καριέρα του. Δεν είπαν τίποτε το πρωτάθλημα (με 15 βαθμούς διαφορά) και τα δύο Σούπερ Καπ. Εκείνο το καλοκαίρι η Μπάγερν γνώρισε συντριβή σε όλα τα φιλικά της και τα πρώτα καμπανάκια άρχισαν να χτυπούν. Στο πρωτάθλημα έχασε αγώνες έχοντας κατοχή μέχρι και 70%, χωρίς να έχει προσανατολισμό και στόχο στο γήπεδο. Τα αποδυτήρια ήταν άνω κάτω, έχοντας κάκιστες σχέσεις με τους σταρ: ο Λεβαντόφσκι ήθελε το Χρυσό Παπούτσι και το έχασε για ένα γκολ, Ρόμπεν και Ριμπερί ήταν δεύτερες επιλογές, ο Μίλερ ήθελε να παίζει περισσότερο και όλα αυτά δεν άρεσαν και στους οπαδούς. Οι συγκρίσεις με τον Πεπ αναπόφευκτες: οι παίκτες διαμαρτύρονταν γιατί δεν μάθαιναν, δεν βελτιώνονταν όπως με τον προκάτοχο. Φήμες έχουν ότι κάνανε και μόνοι τους προπόνηση πολλές φορές οργανώνοντάς μονοι τους χωρίς να το ξέρει ο προπονητής! Δεν αρέσκονταν στην ιδέα ότι θα ήταν τόσο χαλαροί σε έναν σύλλογο που είναι καταδικασμένος να κερδίζει πάντα. Παίκτες σαν τον Ντιέγκο Κόστα, Μπερνάτ, Κομάν και τον Ρενάτο δεν βοήθησαν καθόλου ενώ ακατανόητες επιλογές όπως να μείνουν εκτός οι παλιοσειρές στον αγώνα με την Παρί και να παίξει ο Αλάμπα που προέρχονταν απο τραυματισμό στοίχισαν. Η απόλυση ήταν θέμα χρόνου δυστυχώς.
Και τώρα η Νάπολι, με τις σουρεαλιστικές καταστάσεις που δεν ζηλεύουν τίποτε από την Σούπερ Λιγκ. Εξαιρετική επιλογή αλλά αυτή την φορά ο Καρλίτο διαχειρίζεται ένα υλικό που έχει ταβάνι εδώ και χρόνια. Και αυτό είναι η δεύτερη θέση. Είναι απίστευτο πως μια ομάδα 12-14 παικτών μπορεί να ελπίζει στο πρωτάθλημα απέναντι σε μια Γιουβέντους με καρδιά πρωταθλητή και με ένα τρομακτικά μεγάλο ρόστερ. Βάλε τα καραγκιοζιλίκια του Λαουρέντις και κάπως έτσι τα όνειρα με τον Αντσελότι στον πάγκο σβήνονται κάθε μέρα και περισσότερο. Για πολλούς λόγους η δική του Νάπολι είναι χειρότερη από αυτή του Σάρι και απ’ότι φαίνεται στόχος είναι η τετράδα πλέον.
Τα χρόνια περνούν φυσικά και το να μείνεις στην κορυφή σε τέτοιο επίπεδο είναι από μόνο του κατόρθωμα. Η φυσική και κυρίως ψυχολογική φθορά είναι αναμενόμενη και κανείς δεν ξεφεύγει. Για πόσο καιρό μπορεί να υπάρχει η φλόγα μέσα σε έναν άνθρωπο που πάντα ανέπνεε με ποδόσφαιρο; Η εικόνα του σχεδόν πάντα ήρεμου Καρλίτο ήταν αντίθετη ανέκαθεν με το τι ένιωθε μέσα του κάθε αγώνα. Λόγα του ίδιου αυτά.
Για την ώρα δεν υπάρχει θέμα αποχώρησής του από την Νάπολι, αλλά μέσα σε αυτό το μπάχαλο πόσο πιθανό είναι να βρει το κουράγιο να βγει μπροστά και να σώσει την χρονιά;
Όλα τα καλά κάποτε τελείωνουν και η ατυχία είναι πάντα μέσα στο πρόγραμμα αλλά αυτό που “βγάζει προς τα έξω” ο Καρλίτο εδώ και χρόνια είναι η εικόνα ενός προπονητή που έχει αποδεχθεί την μοίρα του και δεν μπορεί να αντιδράσει.
Αυτό δεν αναιρεί τον μύθο του σε καμία περίπτωση αλλά πόσες πιθανότητες υπάρχουν ώστε αυτή να μην επηρεάσει το μέλλον του;
Το ερώτημα που μάλλον ταιριάζει στην παρούσα χρονική στιγμή ωστόσο είναι το πόσο ακόμη ο Καρλίτο θα έχει το κουράγιο να προπονεί.
