«The Irishman», σα να βλέπεις τη Ρεάλ των Γκαλάκτικος.

Όταν πρωτοακούστηκε η είδηση πως ο Μάρτιν Σκορτσέζε ετοιμάζει ταινία για το Netflix, με γκανγκστερικό concept και πρωταγωνιστικούς ρόλους στους Robert DeNiro, Al Pacino και Joe Pesci, είναι βέβαιο πως οι φαν αυτής της κατηγορίας ταινιών θα γούρλωσαν τα μάτια με έκπληξη. Τι μπορεί να πάει στραβά με τέτοια ομάδα πίσω από μια τέτοια ταινία ρε φίλε;

Κι όμως, το να έχεις τόσο καλούς παίκτες σε μία ομάδα, καμιά φορά μπορεί να σε οδηγήσει σε μπερδέματα, σε κακή συνεννόηση και σε αποτέλεσμα κατώτερο των προσδοκιών και των δυνατοτήτων. Ποιος ξεχνά εξάλλου τη Ρεάλ Μαδρίτης της εποχής των επονομαζόμενων «Γκαλάκτικος», όπου κάθε χρόνο προστίθετο κι ένας τουλάχιστον παίκτης παγκόσμιας κλάσης. Ήταν μια ομάδα που έφτασε να παίζει στη μεσαία γραμμή και την επίθεση με Ζιντάν,  Μπέκαμ, Φίγκο, Ρονάλντο  (ο Βραζιλιάνος) και Ραούλ και υπήρχαν στιγμές που δε μπορούσαν να αλλάξουν μπαλιά.

Φυσικά, για όσους θυμούνται, υπήρχαν στιγμές που η ομάδα εκείνη έδινε στιγμές μαγείας, όπως φυσικά  και το «Irishman» είχε στιγμές που μπορούσαν να σε καθηλώσουν και να πεις «Διάολε ναι, γεια σου ρε Σκορτσέζε άρχοντα, πάρε μας τα υπάρχοντα». Υπήρξαν όμως και προβλήματα, κατά την πολύ ταπεινή μου άποψη.

Καταρχάς, δεν είναι καθόλου εύκολο για το θεατή να θυμάται επακριβώς τις στιγμές που του άρεσαν στην ταινία. Και πώς να γίνει αυτό βέβαια, όταν η διάρκειά της είναι περίπου τρεις ώρες και είκοσι λεπτά, με αποτέλεσμα ο θεατής να μη θυμάται τι κυβέρνηση είχαμε στη  χώρα όταν ξεκίνησε η ταινία.

Το ότι τραβάει τόσο σε μάκρος βέβαια, πιθανώς να  οφείλεται στο γεγονός πως ο σκηνοθέτης μάλλον δεν είχε αποφασίσει εξαρχής ποιος από τους Frank Sheeran (Robert DeNiro) και Jimmy Hoffa (Al Pacino), είναι ο πρωταγωνιστής. Η ταινία ονομάζεται «The Irishman» και είναι ουσιαστικά μια αφήγηση του Sheeran για την ίδια του τη ζωή και πράγματι, στο ξεκίνημά της μας παραθέτει την εξέλιξη του δικού του χαρακτήρα.

Από το μέσον όμως περίπου της ταινίας και ως ένα σημείο πριν το τέλος, είναι σαν να παρακολουθείς ένα μικρό ντοκιμαντέρ – ταινία για τη ζωή του Hoffa, ενσαρκωμένο μάλιστα από τον Al Pacino. Όλα αυτά μέχρι λίγο πριν το τέλος της, που τα ηνία περνούν και πάλι στον Sheeran και το δικό του στόρυ.

Ε δε γίνεται Κυρ Μάρτιν μου να φτιάξεις μια ομάδα γεμάτη με κουμανταδόρους, τι να κάνουμε. Άμα θες να παίξεις μπάλα, χρειάζεσαι και κόφτες, και τρεχαντήρια και νεροκουβαλητές να δίνουν το 100%. Αν ο καθένας θέλει από μια μπάλα ο καθένας, δε θα τσουλήσει το έργο ποτέ. Το ίδιο είναι και στο σινεμά, αν ο καθένας θέλει μια κάμερα μόνος του από τους ηθοποιούς του καστ, που να ρολάρει η ομάδα.

Εμείς κύριε Μάρτιν σε στηρίξαμε και σε αγαπήσαμε για το σκληρό πόνο που μοίρασες στους αλλόθρησκους με τις κορυφαίες ταινίες σου, ειδικά αυτού του είδους και απογοητευθήκαμε. Κρίμα για τις μεγάλες μας προσδοκίες.

Υ.Γ. Επειδή ξέρω ότι είναι πιθανό να μαζευτούν διάφοροι δικαστές των Social να γράψουν κάτω από αυτό το κείμενο «Ποιος είσαι εσύ που μιλάς για τον Σκορτσέζε» κι άλλα τέτοια ωραία, να τους πω από τώρα να βάλουν λίγο χιούμορ στη ζωή τους, ή να βρουν κάποιον να τους ακούσει κι εκτός Facebook.