When the see us: Μια σειρά που όλοι πρέπει να δουν

Μπορούν τέσσερα επεισόδια να σε κάνουν να αλλάξεις την κοσμοθεωρία σου; Εάν μιλάμε για το When they see us, τότε σίγουρα ναι. Εάν όχι, τουλάχιστον δεν πρόκειται να σε αφήσει ανεπηρέαστο ο τρόπος που συμπεριφέρονταν στους Αφροαμερικάνους πριν 30 χρόνια, άρα σίγουρα όχι πολύ μακριά από την εποχή μας.

Η ιστορία και η πλοκή δεν είναι φτιαχτή αλλά είναι μια αληθινή ιστορία: παιδιά που περνούσαν από ένα πάρκο, κρίθηκαν ως ένοχοι για ένα βιασμό μονάχα επειδή βρέθηκαν κάπου εκεί κοντά, κάποια στιγμή κοντά στη χρονική στιγμή του βιασμού. Χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, χωρίς DNA, χωρίς τίποτα να τους ενοχοποιεί, παρά μόνο οι καταθέσεις που μετά αισχρής βίας δέχθηκαν να δώσουν.

Αυτά τα παιδιά, 13 χρονών τότε, αναγκάστηκαν να δώσουν πλαστές καταθέσεις, κατονομάζοντας άτομα που δεν γνώριζαν ποτέ τους, μόνο και μόνο γιατί τους απείλησαν πως ήταν ο μόνος τρόπος για να γλυτώσουν. Ήταν όλα ψέματα.

Μέσα σε αυτή τη μίνι σειρά, βλέπουμε πως αυτοί οι άνθρωποι μεγάλωσαν με το βάρος μιας φυλάκισης και μιας καταδίκης που ήταν πάντοτε ένα τεράστιο ψέμα και μια αδικία. Και σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς αυτοί που τους ώθησαν σε αυτό το ψέμα, κοιμόντουσαν ήρεμοι τα βράδια.

Μικρά παιδάκια καταδικάστηκαν και βγήκαν μεγάλοι άνθρωποι, με πληγές και τραύματα ανεπανόρθωτα. Αλλά επέζησαν. Αξίζει κάθε δευτερόλεπτο από αυτή τη σειρά καθώς σε καθηλώνει τόσο η συγκλονιστική πλοκή, βγαλμένη από την αρρωστημένη αληθινή ζωή, καθώς και το soundtrack που είναι συγκλονιστικό.

Δεν θέλω να το χαλάσω με spoilers, το μόνο που έχω να πω είναι πως πρέπει ο καθένας να το δει. Είναι από αυτά τα κομμάτια τηλεοπτικής ιστορίας που δεν πρέπει να τα αφήσουμε να πάνε χαμένα.

Και μετά να αναρωτηθούμε, ‘what if all boys created equal?’, που ρωτάει η σειρά.

Και μετά να αναρωτηθούμε ξανά αν είναι αστεία, κάθε φορά που γίνεται ένα ρατσιστικό σχόλιο.  Και να απορήσουμε που ακόμα ακούμε ανθρώπους να λένε «έλα μωρέ για πλάκα το είπε, αν κάνανε πλάκα για το χρώμα μου δεν θα το έπαιρνα τόσο σοβαρά».