Να με συγχωράτε για το γεγονός πως γράφω ένα άρθρο άποψης που δεν ταιριάζει ευθέως με το ύφος της σελίδας μας αλλά την τελευταία ημέρα του 2019 ήθελα να βγάλω κάποια πράγματα από μέσα μου. Στον ποδοσφαιρικό οργανισμό του Παναθηναϊκού, που θέλει ακόμα να θεωρείται ζωντανός (σαν ομάδα ποδοσφαίρου εννοώ, όχι σαν υπόσταση συλλόγου, προφανώς), θέλω να σας πληροφορήσω πως φέτος ο Παναθηναϊκός κάθε αγωνιστική χάνει όλο και περισσότερους ανθρώπους που νοιάζονται για αυτόν, αγωνιστική με αγωνιστική.
Τι θέλω να πω; Θυμάστε πέρσι που λέγαμε για «μαγικά μωρά» και τρομερή φουρνιά μικρών παικτών; Πώς γίνεται μεμιάς και όλα ξεφούσκωσαν στον περσινό δεύτερο γύρο και δεν έχει ορθοποδήσει η πίστη κανενός από τότε; Ξέρετε τι έχει γίνει; Όλο και περισσότεροι Παναθηναϊκοί, εν ώρα αγώνα, δεν θα κάτσουν να δουν την ομάδα τους ως μορφή ιεροτελεστίας, όπως παλιότερα αλλά είτε θα πουν «πονάει η ψυχή μου να τους βλέπω» είτε «έλα μωρέ, πάλι δεν θα παίξουμε μπάλα, κουράστηκα πια».
Τεχνικοί διευθυντές ήρθαν κι έφυγαν, ποδοσφαιριστές το ίδιο αλλά στον πάγκο ο ίδιος. Με πολλά λόγια και ενίοτε όμορφα, έχοντας γνώση το ότι βρίσκεται σε έναν πολύ βαρύ πάγκο αλλά ταυτόχρονα, με πράξεις που δεν φαίνονται πουθενά. Με μια ομάδα στάσιμη, με ποδοσφαιριστές που αντί να βελτιώνονται παίρνοντας περισσότερο χρόνο συμμετοχής, να βαλτώνουν.
Κι όπως οι παίκτες κατηγορούνται πως διαλέγουν ματς, το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τον ίδιο, όταν σε αγώνες με ΠΑΟΚ στην Τούμπα ή με ΑΕΚ και ΟΣΦΠ άλλαξε το ματς από τον πάγκο αλλά σε ΌΛΑ τα υπόλοιπα ματς δίχως μία εξαίρεση, φέτος να ματώνουν τα μάτια μας.
Με εμμονές (Χρήστος Δώνης, Μπουζούκης σε θέση που δεν είναι η καλή του, Μακέντα συνεχώς βασικός κι ας είναι αντιπαραγωγικός σε πολλά ματς, Γιόχανσον άπειρα λεπτά ενώ είναι ντεφορμέ) με παραγκωνισμούς παικτών που μόλις ήρθαν στην ομάδα (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Αρμενάκας που δοκιμαζόταν επί 4 εβδομάδες, αποκτήθηκε, και μετά από 2 εβδομάδες του ανακοίνωσαν πως δεν υπολογίζεται ενώ το ίδιο συνέβη με Σιφναίο πέρσι και Φάουστο φέτος) ενώ κυρίως, σε κανένα ματς η ομάδα δεν σε πείθει. Μηδέν αυτοματισμοί, βαρετό ποδόσφαιρο, απουσία φλόγας.
Δεν ξέρω τι περιμένουμε από τον Δώνη. Να τον κρίνουμε στην τρίτη χρονιά που δεν θα υπάρχει ποινή ευρωπαϊκών υποχρεώσεων; Εδώ πασχίζει να μπει στην πρώτη εξάδα. Και μη μου πείτε πως είναι θέμα μπάτζετ γιατί δεν νομίζω πως ο ΟΦΗ ή ο Άρης έχουν υπερπολλαπλάσια χρήματα. Και μην ξεχνάτε πως το καλοκαίρι ο Δώνης ήταν που δεν εξέτασε τον Τσιλιανίδη γιατί ήθελε κάτι καλύτερο στα εξτρέμ, ο Δώνης ήταν που δεν ήθελε τον Φετφατζίδη γιατί ήταν η τελευταία του επιλογή και επίσης ο ίδιος άφησε ελεύθερο τον Στάικο και δανεικό τον Εμμανουηλίδη, ενώ αυτή τη στιγμή βγαίνει στην αγορά για εξτρέμ και κεντρικό μέσο.
Βρείτε το λάθος.
ΥΓ. Στα λόγια, βέβαια, είναι ο καλύτερος.
