Σαν κεραυνός έσκασε χθες το απόγευμα η είδηση για το θάνατο του 28χρονου οπαδού της Μπότεφ Πλόβντιβ στη Θεσσαλονίκη, μετά από επεισόδια στην περιοχή του Μεγάρου Μουσικής. Σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται από την αστυνομία, ομάδα οπαδών του ΠΑΟΚ επιτέθηκαν σε οπαδούς της Βουλγαρικής ομάδας, οι οποίοι είναι αδελφοποιημένοι με αυτούς της ομάδας του Άρη, με αποτέλεσμα ένας από αυτούς να χτυπηθεί από αυτοκίνητο, καθώς προσπαθούσε να ξεφύγει.
Τα ρεπορτάζ των μέσων της πόλης έκαναν αρχικά λόγο για ραντεβού θανάτου ανάμεσα σε χούλιγκανς, με τις νεώτερες πληροφορίες όμως να αναφέρουν πως οι Βούλγαροι οπαδοί απλώς έπιναν καφέ στην περιοχή, φορώντας διακριτικά του Άρη, όταν δέχτηκαν επίθεση από κουκουλοφόρους που έφτασαν στην περιοχή με βανάκι, κρατώντας λοστούς στα χέρια τους.
Ειλικρινά, δε γνωρίζω τι από τα δύο ισχύει και πραγματικά δε με ενδιαφέρει ούτε στο ελάχιστο. Αυτό που έχει σημασία είναι πως για άλλη μία φορά θα πρέπει να εξηγήσουμε τα αυτονόητα και να μπούμε στη διαδικασία να αποδώσουμε ευθύνες σε αυτούς που φταίνε κατά τη γνώμη μας, ανάλογα με το τι βολεύει τον καθένα και τι χρώμα οπαδικών γυαλιών φοράει.
Διότι είναι πολύ εύκολο να λέμε πως για όλα φταίει η αστυνομία, η οποία αδυνατεί να τηρήσει το Νόμο και την Τάξη, κατά το ευφυολόγημα που κυκλοφορεί ευρέως στα social media τελευταία. Δεν αναφέρεται όμως πως τους τελευταίους μήνες, μόνο στη Θεσσαλονίκη έχουν αποτραπεί τουλάχιστον τρία οπαδικά ραντεβού, τα οποία θα μπορούσαν να έχουν καταλήξει στο ίδιο αποτέλεσμα. Εκτός αν πιστεύετε ότι η αστυνομία μπορεί να είναι παντού όλες τις ώρες για να αποτρέπει τέτοια φαινόμενα.
Είναι πάρα πολύ εύκολο επίσης να λέμε πως αυτός που φταίει για τις αθλιότητες αυτού του είδους είναι ο οπαδικός τύπος, ο οποίος φανατίζει τις μάζες και τις οδηγεί στα άκρα. Συγγνώμη, αλλά παρακολουθώντας από αρκετά κοντά τους δημοσιογράφους – ρεπόρτερ όλων των ομάδων της πόλης, αδυνατώ να θυμηθώ τον οποιονδήποτε από αυτούς να παρακινεί κανέναν να πάρει ένα λοστό και να ανοίξει τα κεφάλια των εχθρών.
Επιπλέον, είναι πανεύκολο να δαιμονοποιούμε συλλήβδην τους συνδέσμους, κατονομάζοντας τους ως υπεύθυνους για όλα αυτά τα φαινόμενα. Συγγνώμη και πάλι που σας χαλάω το ζαχαρένιο συννεφάκι, αλλά έχοντας συναναστραφεί με οργανωμένους όλων των ομάδων (χωρίς να είμαι προσωπικά ποτέ μέλος κανενός συνδέσμου), δε θα πέσω στην παγίδα της απόδοσης συλλογικής ευθύνης. Δε μπορώ να δεχτώ ότι τα τόσες χιλιάδες άτομα ανά την Ελλάδα που συμμετέχουν σε συνδέσμους είναι υπαίτιοι για ακόμη μία τραγωδία.
Προσοχή, δε λέω πως δε μπορεί να υπάρχει ευθύνη σε όλους τους παραπάνω οργανισμούς για τα φαινόμενα αυτά. Θα ήμουν τουλάχιστον αφελής αν έλεγα κάτι τέτοιο, αλλά πιστεύω ότι πρέπει κάποια στιγμή να ειπωθούν και τα πράγματα στην πραγματική τους βάση.
Είναι πάγια αντίληψή μου πως όλοι όσοι συμμετέχουν με τη θέλησή τους σε τέτοια περιστατικά, είναι άτομα βαθιά συμπλεγματικά, συνήθως εθισμένα σε βίαιες συμπεριφορές. Αν με κάποιο μαγικό τρόπο εξαφανίζονταν αύριο οι σύνδεσμοι οπαδών ή ακόμα και οι ίδιες οι ομάδες από τη χώρα, πιστεύω πως πάλι τα άτομα αυτά θα έψαχναν αφορμή για τέτοια επεισόδια.
Οι λόγοι φυσικά για τα συμπλέγματα αυτών των ατόμων που δεν τους νοιάζει κι αν κινδυνεύσει ή χαθεί μια ανθρώπινη ζωή, δεν είναι και τόσο απλό να εξηγηθούν, αλλά υπάρχουν ορισμένες πτυχές που είναι ολοφάνερες. Ζώντας σε μια κοινωνία που είναι καζάνι που βράζει, με την παιδεία που παρέχεται στη χώρα να είναι τουλάχιστον ελλιπής, τόσο από το σχολείο, όσο κι από τις οικογένειες, είναι πολύ εύκολο, όταν τα πράγματα ξεφεύγουν, να κατηγορούμε όλους τους υπόλοιπους για το χάλι μας. Λες και οι φυσικοί αυτουργοί αυτών των επιθέσεων, αυτοί οι οποίοι οπλίζουν τα χέρια τους για να επιτεθούν σε όσους φορούν διαφορετικά χρώματα είναι απλώς άβουλες, παραπλανημένες μάζες που άγονται και φέρονται από τον τύπο, τις διοικήσεις, την εκάστοτε πολιτική εξουσία κτλ.
Κι όμως, ζώντας στο 2020, με τις δυνατότητες για πρόσβαση στην πληροφορία που παρέχονται κυρίως από το διαδίκτυο, δε μπορώ να δεχτώ πως θέτεις σε κίνδυνο τη ζωή, τα νιάτα και την ελευθερία σου (αλλά και τις ζωές άλλων), επειδή είσαι παραπλανημένος από τα media και τις διοικήσεις των ομάδων ή των συνδέσμων.
Λες και θα κληθεί ο κάθε συνδεσμίτης ή ο κάθε δημοσιογράφος ή ο κάθε παράγοντας της ομάδας σου να εκτίσει την ποινή φυλάκισης ή θα είναι αυτός ο επόμενος που θα μπει στην κάσα. Όσο κλείνουμε τα μάτια στους συμπλεγματικούς που είναι τριγύρω μας, στο γήπεδο, στο σχολείο, στη δουλειά ή στο δρόμο, απλώς επειδή τυχαίνει να φορούν τα ίδια χρώματα με εμάς, ας μην μας κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα, όταν έρχεται εκείνη η ώρα.
Εύχομαι καλή ανάπαυση στην ψυχή του Βούλγαρου οπαδού κι εύχομαι πραγματικά να είναι το τελευταίο θύμα αυτού του φαύλου κύκλου της οπαδικής βίας στην Ελλάδα. Δυστυχώς όμως, μάλλον δε θα είναι.
Ισως σας αρεσει
