Sergio Aguero: Ένας θρύλος σε μια ξένη χώρα

Με τα άλλα δύο γκολ του ο Σέρχιο Αγκουέρο έγινε ο τέταρτος σκόρερ της Πρέμιερ Λιγκ φτάνοντας τα 178 γκολ. Μπροστά του βρίσκονται οι Άντι Κόουλ (187), Γουέιν Ρούνεϊ (208) και Άλαν Σίρερ (260). Το περασμένο Σαββατοκύριακο άφησε πίσω τους Ανρί και Λάμπαρντ. Σε 360 εμφανίσεις με την Σίτυ έχει 251 γκολ και 72 ασίστ, νούμερα εξωπραγματικά για ένα τόσο δύσκολο πρωτάθλημα.

Τα διαπιστευτήριά του στα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα τα είχε πρωτοδείξει με την Ατλέτικο, μια ομάδα που παραδοσιακά δίνει στους ποδοσφαιρόφιλους επιθετικούς χάρμα ιδέσθαι. Eκεί ήταν όταν είχε διαμορφώσει με τον Ντιέγκο Φορλάν ένα από τα καλύτερα και αλήτικα δίδυμα που έχουμε δει.

Από ένας δαντελένιος, ταχύτατος, ντριμπλαδόρος επιθετικός μεταμορφώθηκε σιγά σιγά σε μια φονική μηχανή που μπορούσε να σκοράρει εντός της περιοχής με κάθε τρόπο. Tρομερά δυνατός παρά το μπόι του, με εκτόπισμα και κράτημα της μπάλας που οδηγούν σε εντυπωσιακές ατομικές ενέργειες, τρομερή αίσθηση του γκολ (που είναι και προϊόν της μελέτης των αντίπαλων μπακ, απόδειξη πόσες άμυνες έχει εκπορθήσει και συνεχίζει να τιμάει όλα αυτά τα χρόνια). Aξιοθαύμαστη είναι η σταθερότητα και η συνέπεια με το γκολ που δείχνει όλα αυτά τα χρόνια ανεξαρτήτως του προπονητή. Ακόμη και με τον Πεπ όπου διακιβέβονταν η θέση του (ο οποίος Πεπ αρρωσταίνει με το κόνσεπτ του επιθετικού – τάργκετ μαν στην περιοχή και θέλει συνεχή κίνηση και πίεση), ο Αγκούερο αποτελεί θεμελιώδη λίθο στο παιχνίδι της Σίτυ και σταθερή αξία στο σκοράρισμα.

Μερικές από τις γκολάρες του στην Πρέμιερ Λιγκ στο παρακάτω βίντεο: σκεφτείτε ότι υπάρχει 35 λεπτών βίντεο με όλα τα γκολ του με την Σίτυ μέχρι πριν από ένα χρόνο!

Ποιος θα ξεχάσει την γκολάρα που έδωσε πρωτάθλημα στο τελευταίο λεπτό στην τελευταία αγωνιστική;

Σε πολύ γενικές γραμμές έτσι χτίστηκε ο μύθος του Αγκουέρο στο Νησί και έγινε ο σπουδαιότερος παίκτης που φόρεσε την φανέλα μιας αντικειμενικά πολύ μικρής ομάδας οδηγώντας τη σε τίτλους και σε ρεκόρ. Και κάπου εκεί αρχίζει το δεύτερο μέρος της συζήτησης.

Ο Αγκουέρο πάσχει από το σύνδρομο που πάσχει και η άλλη φονική μηχανή των γκολ, Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι. Δεν μπορούν να κάνουν την διαφορά όταν η μπάλα καίει εκτός των πρωταθλημάτων τους, στο Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν μιλάμε για τους ομίλους που για τις ομάδες τους είναι μια τυπική διαδικασία, αλλά για την φάση των νοκ – άουτ, εκεί που οι θρύλοι χτίζονται για πάντα.

Δεν είναι ότι δεν έχει τα γκολ. Έχει 34 με την Σίτυ και άλλα 5 με την Ατλέτικο. Θέλει μόλις 1 για να ισοφαρίσει τον Ανρί και δύο για να ισοφαρίσει τον Ντρογκμπά για να γίνει ο κορυφαίος σκόρερ αγγλικής ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ. Το θέμα είναι ότι οι δύο προηγούμενοι θρύλοι έχουν δώσει παραστάσεις στην διοργάνωση που μείνανε στην ιστορία, σήκωσαν και την κούπα κιόλας.

Δεν είναι ότι έχει χάσει 4 πέναλτι στην διοργάνωση (ένα κιόλας στα ημιτελικά πέρσι με την Τότεναμ). Είναι ότι στα κρίσιμα ματς τις περισσότερες φορές παρασύεται και ο ίδιος από την ανύπαρκτη φανέλα της Σίτυ και αποδέχεται την μοίρα του. Οπότε κάθε χρόνο η παρακάτω εικόνα ανασύρεται και αναπαράγεται.

Και αν η τύχη με την Σίτυ ίσως αλλάξει (μπορεί και φέτος, ποιος ξέρει) και αρχίσει εκεί να βομβαρδίζει στα νοκ άουτ, εκεί που είναι ένας παίκτης της σειράς είναι με την Εθνική Αργεντινής.

Και εκεί με την πρώτη ματιά, δεν μπορείς να πεις ότι δεν έχει τα γκολ: Σε 97 εμφανίσειςέχει 42 γκολ. Μόνο που τα 22 από αυτά είναι σε φιλικά. Κανένα ματς δεν θα βρεις να έχει κάνει την διαφορά. Δεν είναι ο πρώτος βέβαια. Η κληρονομιά του πρώην πεθερού του (Ντιέγκο) είναι τόσο βαριά που είναι ακόμη ένας παίκτης που έχει αποτύχει να σηκώσει την φανέλα.

Όταν καταλαβαίνεις ότι ένας τέτοιος χαρισματικός σκόρερ και παίκτης δεν μπορεί να προσαρμοστεί στις ανάγκες της Εθνικής τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Ξανά, ούτε ο πρώτος είναι, ούτε ο τελευταίος. Απλά περιμένεις από παίκτες σαν αυτόν, τον Ντι Μαρία να τραβούσαν το κουπί λίγο παραπάνω. Παίκτες με τρόπαια, παραστάσεις, αντιμέτωποι με τις πιο σκληρές άμυνες.

Είναι πικρό αλλά συνήθως στα ματς με την Αργεντινή ο Σέρχιο ξεχνάει κάποιες φορές και πως είναι να κάνεις κοντρόλ. Οι εμφανίσεις του στο Μουντιάλ του 2014 ήταν από τις χειρότερες στην ιστορία του θεσμού.

Στα 31 του και στην πιο ώριμη φάση της καριέρας του ο Σέρχιο μπορεί να μεγαλώνει συνεχώς τον μύθο του στην Πρέμιερ Λιγκ.

Το αν θα καταφέρει να συζητιέται στα σαλόνια της Ευρώπης από φέτος όχι μόνο για τις επιδόσεις του εξαρτάται από τον ίδιο και τους συνοδοιπόρους του. Φυσικά πρέπει να ανέβουν ένα βουνό και να ξεπεράσουν το εμπόδιο της πουπουλένιας φανέλας.

Για την Εθνική απαιτείται μια θεϊκή παρέμβαση εκεί. Όλοι όσοι φορούν την φανέλα της από την απόσυρση του Ντιέγκο και μετά γίνονται χειρότεροι. Ακόμη δυσκολότερο, ως απίθανο για κάποιους απαισιόδοξους. Είναι κρίμα τέτοιος εκτελεστής που έχει ρίξει τόση δουλειά να μπει στο καλάθι με κάτι Νταλεσάντρους, Παλάσιους, Ιγκουαίν (άλλη περίπτωση αυτός) κλπ ή με κάτι τεμπελάκους Ρικέλμε, Αϊμάρκλπ.