”Ο χορός του Μεγάλου Αλεξάνδρου”, μια καλτ παραγωγή των γειτόνων μας

Το 2019 είχε μπει δυνατά. Ο Αλέξης Τσίπρας μαζί με τον Γκόραν Ζάεφ είχαν ψηφίσει τη συμφωνία των Πρεσπών (ναι, αυτήν με την οποία ο ΠΑΟΚ πήρε πρωτάθλημα για κάποιους) και έτσι οι Βόρειοι γείτονές μας ονομάζονται πλέον Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας. Αυτό δεν έκατσε καλά σε πολλούς συμπατριώτες μας που μας χάρισαν μοναδικές καλτ φωτογραφίες, όπως η ακόλουθη:

ενώ μάλιστα μας είχε χαρίσει και το χιτ του περσινού χειμώνα:

Ωστόσο, και στη γείτονα χώρα, διεκδικούν τον Μεγάλο Αλέξανδρο, θεωρώντας ότι ανήκει στο δικό τους έθνος. Και για να το αποδείξουν αυτό, ένας πολιτιστικός σύλλογος που έχουν στην Αυστραλία αποφάσισε να δείξει τους χορούς που χόρευε ο Αλέξανδρος πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος των μαχών. ΠΡΟΣΟΧΗ! Σε αυτό το άρθρο δεν κάνουμε καμιά κριτική ούτε για την γείτονα χώρα, ούτε για το τι πιστεύουν. Και το λέω αυτό για να μη ξεφύγετε στα σχόλια, ΑΛΛΆ, να επικεντρωθείτε στο 15λεπτο αριστούργημα που θα αποκαλυφθεί εντός ολίγου στις οθόνες σας.

Βρισκόμαστε στο βασίλειο της Μακεδονίας (έχουμε ήδη προετοιμαστεί από τα σκηνικά και τα κοστούμια για την αδιανόητη καλτίλα που πρόκειται να ακολουθήσει) και ο νεαρός Αλέξανδρος δείχνει τις ικανότητες του στη μάχη μπροστά στον πατέρα του. Ο Φίλιππος (ίσως το πιο αρρωστημένα φέικ μούσι στην ιστορία των μουσιών) του λέει με περηφάνια (και απίστευτο υποκριτικό ταλέντο) ”Μάγκα μου είσαι έτοιμος, κάνε ντου και φάε τους Έλληνες”. Και του δίνει το δαχτυλίδι με το οποίο θα λάμψει το βασίλειό του (κι όντως φωτίζει ο ουρανός και έχουμε πέρασμα σε επόμενη σκηνή. Μια φορά φίλε Ακίρα Κουροσάβα δε σε είδα να κάνεις τέτοια μετάβαση).

Και πάμε στην πρώτη μάχη. Ο Φίλιππος με το γιο του σκάνε να φάνε τους Αθηναίους σε μια χορογραφία (εξ’ου και ο χορός του Αλέξανδρου) που θα ζήλευε και ο Νουρέγιεφ. Και εκεί μπαίνουν τα κλαρίνα και το οπτικό υπερθέαμα ταξιδεύει, μαζί με τη μουσική χροιά, το μυαλό σε άλλα μήκη κύματος. Και σε όλα αυτά προστίθεται και το σασπένς, αφού ένας Αθηναίος έχει σχεδόν νικήσει τον Φίλιππο, σκάει ο Αλέξανδρος να βοηθήσει τον πατέρα του και ο Φίλιππος στα γόνατα τρώει μπαμπέσικα τον κακό Αθηναίο και έτσι τελειώνει η μάχη (αυτό μας το έχει μάθει έτσι κι αλλιώς το Χόλυγουντ, οπότε εδώ τους το δίνουμε).

Αφού έχουμε χορούς και πανηγύρια με κορτσούδια ντυμένα στα χρώματα του Ολυμπιακού, ένας σατανάς τρέχει και σκοτώνει τον Φίλιππο στον πιο wtf φόνο που έχουν δει ως τώρα τα ματάκια μας. Και ο Αλέκος παίρνει τα σκήπτρα και λέει ”Κάποιος πολύ κοντινός τον έφαγε τον φάδερ (αλλά δε μας λέει ποιος, ούτε και το ψάχνει) αλλά εγώ είμαι εδώ, οπότε τσιλλ, πάμε για ντου στην Ινδία (τους Πέρσες τους είχαν ήδη ξεγραμμένους)”. Νεξτ σοτ, που αλλού, φυσικά στην Ινδία (το πως νομίζουν πάντως οι γείτονες ότι μοιάζουν οι Ινδοί, απλά το προσπερνάμε). Μετά απο μια ανελέητη μάχη κάτω από τον καυτό ήλιο, οι Μακεδόνες τσακίζουν τους Ινδούς, ξεκινάνε οι χοροί και παίζει το ”Μακεδονία ξακουστή” (με τη δική τους εκδοχή). Μετά μπαίνουν ζουρνάδες, κλαρίνα και γίνεται τρικούβερτο πανηγύρι σαν τα Ραγκουτσάρια ένα πράμα.

Τίποτα απ’όσα έχουν πραγματοποιηθεί ως τώρα δε μπορούν να μας προετοιμάσουν για το γκράντε φινάλε. Ενώ όλοι ξέρουμε πως ο Άλεξ πεθαίνει (ουπς, το σποϊλέριασα), η ερμηνεία του κεντρικού μας χαρακτήρα είναι τουλάχιστον για Όσκαρ. Κάποιο από τα κοράσια που τον πότιζε ξύδια (που δεν έπεφταν ποτέ γιατί ακόμα και αυτά ήταν φέικ) τον κέρασε φαρμάκι. Και ο Αλεξάντερ δε γκρέιτ δε θα είναι πια μαζί μας. Αλλά πριν πεθάνει πρέπει να δώσει έναν οσκαρικό λόγο. Και το κάνει με τον πιο πιστευτό τρόπο, όπως συμπεριφέρονται όλοι οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν.

Ακολουθούν 15 λεπτά υπερθεάματος. Πάρτε ποπ κορν και δείτε το αριστούργημα που ακολουθεί: