«Χέντερσον, λείπεις. Με αγάπη, το κέντρο της Λίβερπουλ».

Μπορεί να φάω καντήλια από τον Κώστα Βαϊμάκη για αυτό το άρθρο αλλά οφείλω να το γράψω. Δεν είναι πως είμαι μεγάλος φαν του Τζόρνταν του Χέντερσον και σίγουρα δεν θα βάλω ποτέ αφίσα του στο δωμάτιό μου, κι επίσης κύριε Κώστα μου δεν τον βάζω στην ίδια κατηγορία με τον Μπουσκέτς: εκείνον, σίγουρα τον σιχαίνομαι.

Δεν είναι, επίσης, πως εάν φύγει από το Λίβερπουλ θα πέσω στα πατώματα και θα κλαίω: υπάρχουν τουλάχιστον επτά ποδοσφαιριστές για τους οποίους θα το έκανα, ο αρχηγός όμως δεν είναι μέσα σε αυτούς.

Παρόλα αυτά, προσδίδει κάτι το οποίο δεν έχει κανένας άλλος ποδοσφαιριστής στην τριάδα του κέντρου: ατελείωτα τρεξίματα, πρέσινγκ όπως κανένας άλλος, πατήματα σε κάθε άκρη του γηπέδου, από βαθιά σχεδόν στους δύο στόπερ μέχρι να πλαισιώνει στην περιοχή το σέντερ φορ ή και πλάγια, σαν δεξύς μέσος κατά συνθήκη σε περιστάσεις.

Η κριτική που δέχθηκε στα χρόνια της πρώιμης παρουσίας του ήταν σωστή και δικαιολογημένη αλλά εντός ενός λάθους πλαισίου: Δεν είναι deep lying playmaker άρα αν πας να τον συγκρίνεις με τον Πίρλο, σίγουρα δεν θα βρεις κανένα θετικό του. Δεν είναι ούτε το κλασικό εξάρι που δαγκώνει άρα όχι, δεν είναι ούτε Γκατούζο. Δεν μπορεί να παίξει πιο μπροστά από δύο αμυντικά χαφ άρα σίγουρα όχι, δεν γίνεται να μπει σε σύγκριση με τον Τζέραρντ.

Είναι ο Χέντερσον. Μπήκε στα δεξιά της τριάδας του κέντρου, με Φαμπίνιο πίσω του και απελευθερώθηκε. Μπορεί να πιέσει σε πολύ υψηλότερα μέτρα, μπορεί να πλαγιοκοπήσει, να παίξει σίγουρες πάσεις, να σε δαγκώσει, να ξεκινήσει αντεπίθεση, να κάνει πολλές χρήσιμες δουλίτσες τις οποίες πέρσι και φέτος δεν τις έκανε σε τόσο τακτικό και υψηλό βαθμό κανένας άλλος μέσος της Λίβερπουλ: Με Τσάμπερλεν, Κεϊτά, Μίλνερ ή Λαλλάνα αντί του Χέντο, τα δύο αυτά χρόνια της μεγάλης ακμής της Λίβερπουλ δεν ξέρω εάν θα υπήρχαν.

Άρα ναι, αποτελεί ένα μεγάλο γρανάζι της ομάδας και των απαιτήσεων του Κλοπ: πιθανότατα θα ταίριαζε ακόμα και στη Ντόρτμουντ του Γιούργκεν ως ο παίκτης που θα έδινε την ισορροπία σε μια άκρως επιθετική ομάδα.

Δεν είναι τεχνίτης ή ντριμπλαδόρος αλλά σίγουρα από τις μέρες του στη Σάντερλαντ μέχρι να σηκώνει Τσάμπιονς Λιγκ ένας παίκτης με ούτε τη μισή ποιότητα του Τζέραρντ, λέει πολλά.

Και μάλιστα, στις απουσίες του Φαμπίνιο έπαιξε και ως εξάρι με επιτυχία. Με τη Λέστερ, τη δεύτερη τότε στη βαθμολογία, ως αμυντικό χαφ είχε 93,4% επιτυχία πασών και μιλάμε ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ για έναν παίκτη με περιορισμένα τεχνικά χαρακτηριστικά.

Όσοι ξέρετε όμως τις καρτέλες των παικτών στο Football Manager μπορείτε να καταλάβετε γιατί αυτός ο παίκτης προοδεύει και εξελίσσεται συνεχώς. Mental Abilities λέγονται και αυτά, ο Χέντο τα κατέχει σε αφθονία.

Πιθανότατα στα χέρια άλλων προπονητών δεν θα είχε την τωρινή του εξέλιξη (μην ξεχνάμε, ο Ρότζερς ήθελε να τον διώξει μια ωραία πρωία, κι εγώ στο FM τον έδιωχνα πάντοτε όποτε έπαιρνα Liverpool) όμως, όντας το συγκεκριμένο γρανάζι στη μεσαία γραμμή αυτής της Λίβερπουλ του Κλοπ, μοιάζει να συνδέει όλα τα υπόλοιπα κομμάτια μεταξύ τους.

Βοηθός του Φαμπίνιο αμυντικά, κάλυψη του Βαϊνάλντουμ όταν αυτός ανεβαίνει, κάλυψη και στήριγμα του Άρνολντ στις κατεβασίες του, κάλυψη του Σαλάχ που πολλές φορές δεν ακολουθεί το αντίπαλο μπακ, συνδετικός κρίκος μεσαίας γραμμής κι επίθεσης, ο παίκτης με το μεγαλύτερο ρυθμό και διάρκεια στο pressing του. Εμένα μου αρκούν αυτά και θεωρώ πως μονάχα ο Καντέ θα μπορούσε να τα κάνει σε καλύτερο βαθμό από τον Χέντο.

(Βαϊμάκη, σόρι ε.)