Ο χομπίστας Eden Hazard

Και ενώ αρχίζουν σιγά σιγά οι συζητήσεις για επανέναρξη των πρωταθλημάτων (παρά τις συμβουλές του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας) που και που βλέπεις κάποια μικρά μικρά σαν νέα, όπως ότι ο Αζάρ είναι κοντά στην επιστροφή και συνεχίζει να ακολουθεί ατομικό πρόγραμμα στο σπίτι του.

Στο μεταξύ, ο Μάτα δήλωσε πρόσφατα ότι τον θεωρει τον σπουδαιότερο παίκτη που έχει αγωνιστεί στην Πρέμιερ Λιγκ.

Υπερβολική ή όχι η δήλωση, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι ο Βέλγος στα καλά του είναι εκπληκτικός. Η τεχνική του και η σπουδαία ικανότητά του να γλυστράει ανάμεσα σε άμυνες πολλών ατόμων και να μετουσιώνει την προσπάθεια σε ασίστ και γκολ είναι δυσεύρετες.

Σε μια επταετία στην Τσέλσι τα σήκωσε όλα εκτός από το Τσάμπιονς Λιγκ, γίνοντας θρύλος του συλλόγου και χαρίζοντας οργασμικές στιγμές σαν τις παρακάτω. Γι’αυτό για πολλούς είναι στην κορυφαία πεντάδα των ποδοσφαιριστών.

Στην Τσέλσι ήταν ο απόλυτος βασιλιάς, το σημείο αναφοράς και σε πολλές στιγμές το βάρος των γκολ έπεφτε αποκλειστικά στους ώμους του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εκπληκτική σεζόν του επί του Σάρι όπου σε 52 συμμετοχές είχε 21 γκολ και 17 ασίστ.

Γι’αυτό τον λόγο απολάμβανε πάντα την τεράστια ανοχή του συλλόγου, είτε όταν έκανε καταστροφικές σεζόν (2015-2016), είτε όταν διάλεγε προκλητικά παιχνίδια (σήμα κατατεθέν του), είτε όταν δεν έλεγε όχι σε μεταγραφή του σε άλλο σύλλογο, προλογίζοντας συχνά ότι το εκάστοτε ερχόμενο καλοκαίρι θα ήταν το τελευταίο του στο Λονδίνο.

Αυτά θα τελειώναν όταν θα έφτανε το προηγούμενο καλοκαίρι (επιτέλους και με τις ευλογίες όλων) στον πιο εμβληματικό σύλλογο (βάση τροπαίων, γκλαμουριάς κλπ). Μια μεταγραφή που κόστισε κάπου 100-150 εκατομμύρια και άργησε ένα χρόνο, μιας και ο Πέρεθ τσιγκουνεύτηκε πρόπερσι να τα σκάσει για να αντικαταστήσει τον πιο λαμπρό σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου. Πίστευε ότι ο Μπέιλ θα έφτανε και θα περίσσευε.

Ο Αζάρ ήταν μια σπουδαία επιλογή. Σε καλή ποδοσφαιρική ηλικία, την πιο ώριμη έχοντας γεμάτες σεζόν και εξαιρετικές περγαμηνές. Θα έπαιζε εναντίον ομάδων με πιο ανοιχτές άμυνες, θα είχε καλύτερους (όσο και κορεσμένοι να είναι) συμπαίκτες και προπονητή το απόλυτο είδωλό του, τον Ζιζού.

Παρά το κόστος και το κύρος της μεταγραφής, ο Αζάρ είναι ένας ακόμη παίκτης της Ρεάλ και όχι ένας σταρ. Στον σύλλογο που πάντα ο καθένας επιτρέπεται να είναι μόνο τέλειος. Κάθε κίνηση και κάθε δήλωση μετράνε, η πίεση είναι τεράστια και ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν καταφέρει να σηκώσουν το βάρος της φανέλας και των προσδοκιών του κόσμου.

Θα πρέπει να φτύσει αίμα, να έχει το κεφάλι του πολύ χαμηλά και να αποβάλει κάθε είδους δηλώσεων που προκαλούν τον κόσμο. Θεωρητικά και ρεαλιστικά.

Γιατί ο Αζάρ παρουσιάστηκε υπέρβαρος το καλοκαίρι, γίνοντας σημείο αναφοράς για κάθε τρολοσελίδα. Δεν γίνεται όλοι να δουλεύουν σαν τον Κριστιάνο Ρονάλντο, σε βαθμό ψύχωσης αλλά δηλώσεις τύπου “όταν είμαι σε διακοπές, είμαι σε διακοπές”  δεν βοηθούν όταν πρόκειται να παρουσιαστείς στην Ρεάλ.

Η συνέχεια ήταν καταστροφική καθώς διαδοχικοί τραυματισμοί του έδωσαν μόνο 15 συμμετοχές και 1 γκολ. Αν δεν ήταν η όλη τωρινή κατάσταση, θα είχε χάσει όλη την χρονιά και το Euro μαζί.

Είναι και η γενικότερη καλτ κατάσταση της Ρεάλ που ενώ έχει την χειρότερη Μπαρτσελόνα των τελευταίων χρόνων και την νίκησε εύκολα στο προσφατο ντέρμπι, αδυνατεί να νικήσει διαδοχικούς αγώνες και έτσι δεν μπορεί να κλειδώσει την πρώτη θέση με τίποτε.

Ο Αζάρ είναι τυχερός στην ατυχία του. Αναγνώρισε μεν ότι η φετινή χρονιά είναι καταστροφική για τον ίδιο, τόνισε ότι δουλεύει καθημερινά και θα επανέλθει σύντομα αλλά δηλώσεις εξωαγωνιστικές γι’αυτή την περίοδο όπως το ότι βρίσκει πολύ δύσκολο να μην ανοίξει το ψυγειο και να τρώει συνέχεια πάλι τον βάζουν στο στόχαστρο, κάνοντας όλους να αναρωτιούνται τι μπορεί να περιμένουν στο μέλλον, αν μπορούν να βασιστούν πάνω του.

Ο τύπος είναι χαλαρός και μεγάλος χαβαλετζής, όπως φαίνεται και στο παρακάτω βίντεο.

Δεν ιδρώνει, δεν θα κάτσει να σκάσει και ο ίδιος το επιβαιώνει περίτρανα ότι λατρεύει το φαί. Τις προάλλες τον είχε δώσει στεγνά και ένας τρίτος τερματοφύλακας στην Τσέλσι που τον έβλεπε συνέχεια σε πιτσαρίες και σε μπεργκεράδικα.

Ο Αζάρ δεν φαίνεται τύπος της προπόνησης σε καμία περίπτωση αλλά στην Αγγλία έκανε συχνά – πυκνά γιο-γιό όλες τις άμυνες.

Είναι πολύ τυχερός που βρήκε την Ρεάλ σε μια μεταβατική περίοδο, που η μπάλα σταμάτησε και θα είναι έτοιμος (λογικά) όταν θα ξαναρχίσει. Και κυρίως που έχει το ταλέντο να θυμίσει τον παικταρά της Τσέλσι.

Αυτό όμως δεν αρκεί. Στην Ρεάλ και δίπλα σε (κάτι κουρασμένα παλικάρια, που σήκωσαν τα πάντα μεν) πρωταθλητές θέλει συνεχή δουλειά και διαχείριση για να σηκώσεις το βάρος της φανέλας και φυσικά τεράστια σωματικά και ψυχικά αποθέματα να γίνεις θρύλος.

Δεν γνωρίζουμε αν ο Εντέν καίγεται για το τελευταίο αλλά θα μπορούσε να βελτιώσει τουλάχιστον για αρχή τα όχι και τόσο κολακευτικά στατιστικά του στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Δεν μπορούν να γίνουν όλοι Μέσι (με εξωγήινο ταλέντο) ή Ρονάλντο (με δουλειά στα όρια της ψύχωσης) αλλά είναι κρίμα να βλέπεις υπερταλαντούχους παίκτες να αφήνονται και να μην φτάνουν το μέγιστο των προσδοκιών ενώ έχουν όλες τις προδιαγραφές να θριαμβεύσουν.

Είναι πολύ νωρίς ακόμη αλλά σίγουρα ο Εντέν έχει να διαβεί ένα βουνό για να πείσει τον κόσμο ότι είναι στους πέντε καλύτερους παγκοσμίως. Ας αφήσει τις πίτσες και τα μπέργκερ για μας για την ώρα.