Ντιέγκο Σιμεόνε: Το μαύρο κοστούμι στον πάγκο

Σε μία υποθετική κουβέντα σχετικά με τους κορυφαίους προπονητές ποδοσφαίρου την τελευταία εικοσαετία, είναι δεδομένο πως ένα από τα ονόματα που θα αναφέρονταν πρώτο από τους περισσότερους ποδοσφαιρόφιλους στον πλανήτη, θα ήταν αυτό του Ντιέγκο Σιμεόνε, του τόσο αγαπητού στους φίλους του και τόσο μισητού στους εχθρούς του, Τσόλο.

Γεννημένος στις 28 του Απρίλη του 1970 στο Μπουένος Άϊρες, ο Τσόλο είναι μία από τις πιο αξιοπρόσεκτες περιπτώσεις ποδοσφαιρανθρώπου των τελευταίων ετών. Σε μια πρώτη ανάγνωση, αυτό στο οποίο στέκεται κανείς είναι τα πραγματικά αξιοθαύμαστα επιτεύγματά του ως προπονητής, κυρίως στην Ατλέτικο Μαδρίτης.

Ωστόσο, αν κοιτάξεις λίγο πιο πίσω, ο Σιμεόνε ήταν και ένας πολύ μεγάλος ποδοσφαιριστής, πράγμα το οποίο ίσως οι νεώτεροι δε γνωρίζουν. Ο Τσόλο ανήκει σε μία ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων του ποδοσφαίρου που κράτησαν τον ίδιο ακριβώς χαρακτήρα που είχαν εντός των γραμμών κι όταν πέρασε στους πάγκους. Όσο «δάγκωνε» ως παίκτης, τόσο «δαγκώνουν» κι οι ομάδες που προπονεί.

Πρώτη του ομάδα ως παίκτης η Βέλεζ Σάρσφιλντ στην Αργεντινή στην οποία ξεκινά να αγωνίζεται και ξεχωρίζει για την τεχνική, την αντίληψη και το δυναμισμό του στο χώρο του κέντρου. Αγωνίζονταν κατά κύριο λόγο ως αμυντικός χαφ και box to box μέσος, αλλά τα πλούσια ποδοσφαιρικά του προσόντα του επέτρεπαν να αγωνιστεί κι ως επιτελικός, αλλά και οπουδήποτε στο κέντρο έκρινε ο προπονητής του πως χρειάζονταν.

Στην Αργεντινή έμεινε αρχικά τρία χρόνια, μέχρι το 1990 να κάνει το πέρασμα στην Ευρώπη, φορώντας τη φανέλα της Πίζα, στην Ιταλία. Στη συνέχεια ακολούθησαν οι Σεβίλλη, Ατλέτικο Μαδρίτης, Ίντερ, Λάτσιο και πάλι Ατλέτικο πριν επιστρέψει στην Αργεντινή για να κλείσει την ποδοσφαιρική του καριέρα στη Ράσινγκ Κλούμπ το 2006.

Σαν παίκτης κέρδισε αρκετά, χωρίς μάλιστα να αγωνίζεται ποτέ στην ομάδα – απόλυτο φαβορί του εκάστοτε πρωταθλήματος. Είναι χαρακτηριστικό πως στην Ατλέτικο κατέκτησε ως παίκτης το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια, το 1996 (Το ξαναπήρε σχεδόν μετά από άλλα τόσα, με αυτόν στον πάγκο) και στη Λάτσιο, οδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση του Σκουντέτο του 2000, 26 χρόνια μετά από την πρώτη και μοναδική ως τότε φορά που η ομάδα της Ρώμης στέφθηκε πρωταθλήτρια. Μάλιστα, τις δύο συγκεκριμένες χρονιές οι ομάδες του κέρδισαν και το κύπελλο, κατακτώντας έτσι το μοναδικό ντάμπλ στην ιστορία και των δύο.

Φυσικά, αποτέλεσε και πιστό στρατιώτη της εθνικής ομάδας της Αργεντινής, της οποίας τη φανέλα φόρεσε 106 φορές, σκοράροντας 11 γκολ, από το 1988 ως το 2002. Έπαιξε στα Μουντιάλ το 1994, του 1998 και του 2002 και σε 4 Κόπα Αμέρικα, κατακτώντας αυτά του 1991 και του 1993, της τελευταίας φοράς που η Αργεντινή κατέκτησε τον τίτλο της πρωταθλήτριας στη Λατινική Αμερική.

Ως προπονητής, έκανε τα πρώτα του βήματα αμέσως με την απόσυρσή του ως παίκτης το 2006, αναλαμβάνοντας την τελευταία ομάδα που έπαιξε, τη Ρασίνγκ Κλούμπ. Ακολούθησαν οι Εστουδιάντες, Ρίβερ Πλέιτ και Σαν Λορέντσο, κατακτώντας πρωταθλήματα με τις δύο πρώτες. Στη συνέχεια ήρθε και στην Ευρώπη, όπου και πάλι ο πρώτος του σταθμός ήταν η Ιταλία. Αναλαμβάνει την Κατάνια το Γενάρη του 2011 και αφού τη σώζει από τον υποβιβασμό, αποχωρεί τον Ιούνιο του ίδιου έτους. Μετά από μια ακόμη θητεία κάποιων μηνών στη Ρασίνγκ, έρχεται ο Δεκέμβριος του 2011, όταν ο Τσόλο αναλαμβάνει την ομάδα που δοξάστηκε ως ποδοσφαιριστής και που καθοδηγεί ως και σήμερα από τον πάγκο.

Όταν αναλάμβανε ο Σιμεόνε το 2011, η Ατλέτικο δεν είχε καμία σχέση με τη δυναμική που έχει αποκτήσει σήμερα. Εκτός του ότι φυσικά δεν είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα επί πολλά χρόνια, είχε τερματίσει στην πρώτη τετράδα του πρωταθλήματος μόνο δύο φορές μετά το πρωτάθλημα του 1996, έχοντας στο μεταξύ κι έναν πικρό υποβιβασμό το 2000.

Υπό τον Τσόλο, όλα έχουν αλλάξει. Η Ατλέτικο είναι σταθερά στις κορυφαίες θέσεις της Πριμέρα, έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα του 2014, το κύπελλο του 2013, δύο Europa League το 2012 και το 2018, ενώ έφτασε και δύο φορές στον τελικό του Champions League, χάνοντας ωστόσο και τους δύο από τη μισητή συμπολίτισσα, Ρεάλ, το 2014 και το 2016.

Φυσικά, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Σιμεόνε είναι πως, παρά τα πολλά χρόνια που βρίσκεται στον ίδιο πάγκο, αφού συμπληρώνει τον ερχόμενο Δεκέμβριο 9 χρόνια στο τιμόνι των «Ροχιμπλάνκος», η ομάδα συνεχίζει να έχει τον ίδιο χαρακτήρα που είχε την πρώτη μέρα του εκεί, παρότι το αγωνιστικό τμήμα έχει αλλάξει σχεδόν εξ’ ολοκλήρου.

Πλην μερικών στενών συνεργατών του, όπως ο υπέροχος Χέρμαν Μπούργκος, όλα τα πρόσωπα είναι διαφορετικά σήμερα στην Ατλέτικο σε σχέση με μία δεκαετία πριν. Κι όμως, η Ατλέτικο συνεχίζει να είναι εκεί για να παρενοχλεί, να φτάνει στα όρια και να σπάει τα νεύρα του αντιπάλου όπως την πρώτη μέρα που την ανέλαβε το σκυλί με το μαύρο κοστούμι στον πάγκο.

Μεγάλε Τσόλο σου ευχόμαστε να είσαι πάντα υγιής και σταυρώνουμε τα δάχτυλά μας να αναλάβεις κάποτε μαζί με τον Μπούργκος και την Εθνική Αργεντινής για να κερδίσει κάποτε κι αυτή η ομάδα την επιτυχία που τόσο έχει στερηθεί!