Αντε και το πήρε, να το σηκώσει μόνη της;

Η πανδημική κρίση του Κορωνοϊού που ζούμε τους τελευταίους μήνες είναι βέβαιο ότι έχει επηρεάσει πάρα πολύ τη ζωή όλων μας. Ιδιαιτέρως την περίοδο της καραντίνας αυτούς τους τελευταίους μήνες, οι περισσότεροι έχουμε χάσει κάποια στιγμή την αίσθηση του χρόνου, προσπαθώντας ακόμη να κατανοήσουμε τη νέα πραγματικότητα και τις αλλαγές που θα φέρει αυτή στις ζωές όλων μας. Δυστυχώς, όλες οι προβλέψεις δείχνουν πως οι μέρες που έρχονται είναι παράξενες και μάλλον όχι τόσο θαυμάσιες, ότι κι αν λένε οι Active Member.

Και στο αθλητικό τοπίο, που είναι και το πεδίο μας, τα πράγματα δείχνουν από θολά μέχρι μαύρα κι άραχνα. Αύριο μπαίνει ο Μάιος και είναι άγνωστο το τι θα συμβεί με τα πρωταθλήματα που διακόπηκαν, αν θα ολοκληρωθούν, πως θα ολοκληρωθούν, όλα είναι μετέωρα, τουλάχιστον στις περισσότερες χώρες.

Ήδη σε Γαλλία και Ολλανδία η φετινή σεζόν ανακοινώθηκε πως δε θα ολοκληρωθεί και ήδη η προσοχή μεγάλου μέρος της ποδοσφαιρικής κοινής γνώμης έχει στραφεί στο τι μέλλει γενέσθαι στην Αγγλία, όπου η Λίβερπουλ έχοντας φτάσει μια ανάσα και από τη μαθηματική κατάκτηση του τίτλου, αφού ουσιαστικά έχει δείξει ότι δεν έχει αντίπαλο στη φετινή Πρέμιερ, ετοιμάζονταν να στεφθεί πρωταθλήτρια μετά από 30 ολόκληρα χρόνια.

Έτσι, γεννιούνται τα εξής ερωτήματα: Στέφεται πρωταθλήτρια η Λίβερπουλ χωρίς να έχει κατακτήσει μαθηματικά τον τίτλο; Περιμένουμε να κοπάσει το κύμα και μετά βάζουμε τις ομάδες να παίξουν κατακαλόκαιρο, μετά από μήνες απραξίας, σε άδεια γήπεδα, μιας και φαντάζει αμφίβολο να ξαναδούμε παιχνίδια με ανοιχτά γήπεδα μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο για τον Κορωνοϊό;

Μιλώντας ως φίλαθλος της ομάδας από μικρό παιδί και μάλιστα γεννημένος τη χρονιά μετά από το τελευταίο πρωτάθλημα της ομάδας, οφείλω να πω πως και τα δύο ενδεχόμενα μου φαντάζουν εξίσου ξενέρωτα, σε σημείο απογοήτευσης. Τονίζω πως αυτή είναι απλώς προσωπική άποψη και τίποτα παραπάνω, αλλά πραγματικά αναρωτιέμαι πως μπορεί ένας φίλαθλος ή οπαδός να χαρεί έναν τίτλο που θα οριστικοποιηθεί κεκλεισμένων των θυρών.

Σαφώς και καταλαβαίνω τόσο τη δίψα του κόσμου, όσο κι αυτή του αγωνιστικού τμήματος της Λίβερπουλ, το οποίο πραγματικά φέτος έκανε τεράστια προσπάθεια, βγάζοντας στο γήπεδο όλα τα οφέλη της σκληρής δουλειάς που αναμφισβήτητα έχει πέσει στην ομάδα από τότε που την ανέλαβε ο Γιούργκεν Κλοπ, αλλά δε μπορώ ως σωστός οπαδός της ομάδας να μη σιχτιρίζω το τάιμινγκ που έσκασε αυτή η πανδημία.

Γιατί, εκτός φυσικά από όλες τις πολύ σοβαρές συνέπειες που έχει στη ζωή όλων μας, από τη στιγμή που η πανδημική κρίση ξέσπασε και οι δύο επιλογές για την ολοκλήρωση της κατάκτησης της κορυφής από τη Λίβερπουλ, μου φαίνονται σκέτη ξενέρα, σαν φαγητό που δεν έχει αρκετό αλάτι και είναι τελείως άγευστο.

Πώς να χαρείς έναν τίτλο που αν απονεμηθεί τρόπαιο, θα γίνει με κλειστές πόρτες; Πόσο μπορεί να ευχαριστηθεί κάποιος την επιτυχία του, όταν δε θα μπορεί η ομάδα να το πανηγυρίσει με τον κόσμο της στο γήπεδο και στους δρόμους του Λίβερπουλ; Ακόμη κι αν η Λίβερπουλ κατακτήσει το φετινό τίτλο, η αναμονή των οπαδών της σε όλο τον πλανήτη για να γιορτάσουν μετά από 30 χρόνια την επιστροφή της ομάδας στην κορυφή, αναβάλλονται για κάτι που συμβαίνει στη χειρότερη μία φορά ανά αιώνα.

Είναι να τρελαίνεσαι με αυτή την ομάδα μερικές φορές!