Ο Neil Baldwin γεννήθηκε το 1946 στην εργατική περιοχή του Newcastle Under Lyne με σοβαρές μαθητικές δυσκολίες. Εγκατέλειψε το σχολείο στα 15 για να δουλέψει σε τσίρκο και όταν απολύθηκε γύρισε στο σπίτι του και έπιασε ανεπίσημα και αυτόνομα δουλειά στο πανεπιστήμιο που δούλευε η μάνα του σαν καθαρίστρια. Αυτό που έκανε είναι να καλωσορίζει και να χαιρετάει τους φοιτητές αλλά και να ιδρύσει μόνος του τον δικό του ποδοσφαιρικό σύλλογο όπου ήταν παίκτης – προπονητής, έχοντας πρόεδρο έναν θρύλο του αγγλικού ποδοσφαίρου. Το 2013 βραβεύτηκε από το πανεπιστήμιο για την προσφορά του και για σχεδόν 40 χρόνια έβγαινε κάθε χρονιά ο καλύτερος παίκτης της ομάδας του.
Παράλληλα είχε πιάσει δουλειά ως φροντιστής (με κανονικό μισθό) στην αγαπημένη του Stoke, έγινε σύνθημα για τους οπαδούς της, φόρεσε και την φανέλα της σε φιλικό αγώνα και χαρακτηρίστηκε από τον μάνατζερ που τον υπέγραψε ως η καλύτερη μεταγραφή του γιατί ήξερε πως να φέρνει κέφι και να αναπτερώνει το ηθικό των παικτών. Ο ίδιος ο μάνατζερ αφιέρωσε και 7 σελίδες στην αυτοβιογραφία του γι’αυτόν τον άνθρωπο.
Οι υπόλοιπες γνωριμίες του περιλαμβάνουν τον πρίγκηπα της Αγγλίας, πολλούς Αρχιεπισκόπους που του κάνουν όλες τις χάρες, πολιτικούς, ηθοποιούς και ανθρώπους απο κάστες που δεν φανταζόσουν καν.
Και το πιο σημαντικό, έδειξε στην μητέρα του που πάντοτε ζούσε με την αγωνία τι θα απογίνει ο γιος της αν θα φύγει αυτή από την ζωή ότι μπορεί όχι μόνο να τα καταφέρει, αλλά να εξολοθρεύσει όλες τις δυσκολίες που τον συνόδευαν όλη την ζωή και να θριαμβεύσει, να ζήσει μια υπέροχη παρά τις φαινομενικές αντιξοότητες.
Γιατί μια μέρα είπε ότι θέλει να είναι χαρούμενος και το έβαλε στόχο.
Τα πάνω δεν είναι είναι μια φανταστική ιστορία ενός τύπου αλλά αληθινή και συμπεριλαμβάνονται στο Marvellous, μια ταινία του BBC που κυκλοφόρησε στην τηλεόραση κατευθείαν το 2014. Γι’αυτό δυστυχώς αυτό το διαμαντάκι δεν είναι τόσο γνωστό όσο θα έπρεπε.
Σε 90 λεπτά (δεν νομίζω να είναι τυχαίο) δείχνει την πραγματική και υπέροχη ζωή του Neil Baldwin, ενός ήρωα της ζωής.
Επειδή είναι Βρετανικό (ευτυχώς) δεν γίνεται ποτέ μελό και μένει στα γεγονότα. Δεν είναι μια μελό ιστορία αλά Forrest Gump που δείχνει έναν άνθρωπο με συγκεκριμένες ανάγκες να θριαμβεύει παρά τις δυσκολίες του και τείνει να γίνει ένα inspirational story για τον καθημερινό Αμερικάνο – άνθρωπο που ουρλιάζει από χαρά βλέποντας τέτοιες ταινίες που παίρνουν Όσκαρ πριν γυριστούν καν.
Στο Marvellous συμμετέχει ο ίδιος ο ήρωας και μαζί με τον (εξαιρετικό με μια μεστή ερμηνεία) Toby Jones συναντιούνται πολλές φορές στην διάρκεια του έργου απαντώντας στις ερωτήσεις του δεύτερου. Μάλιστα στην σκηνή του γκολ στον φιλικό αγώνα, οι δημιουργοί αυτοσαρκάζονται και “κοροϊδεύουν” μια αντίστοιχη αμερικανική προσέγγιση. Το Marvellous εξιστορεί και αποδεικνύει τι μπορεί να κάνει ο ήρωάς του.
– “Έγινε όντως έτσι;”
– “Όχι”
Μερικές σκηνές είναι τόσο αυθεντικές από την άλλη.
Το Marvellous είναι μια υπέροχη ταινία που απευθύνεται σε όλους. Αφηγείται την πορεία και αναδεικνύει το (κοινωνικό) στάτους ενός πραγματικού ήρωα της ζωής που αρνούνταν μια ζωή να δεχθεί ότι δεν θα είναι ευτυχισμένος. Ένας θρύλος, there is one Neil Baldwin όπως είναι και το σύνθημα των οπαδών της Stoke με το οποίο κλείνει και η ταινία.
Είναι απίθανο να μην σας αφήσει ένα πελώριο συναίσθημα γλυκύτητας, ευτυχίας και αισιοδοξίας στο τέλος της αυτή η ταινία.
Προσωπικά μου ήρθε αμέσως η παρακάτω ατάκα του Gandalf στο Hobbit. Δείτε το και θα καταλάβετε γιατί.
“Saruman believes it is only great power that can hold evil in check, but that is not what I have found. It is the small everyday deeds of ordinary folk that keep the darkness at bay. Small acts of kindness and love. Why Bilbo Baggins? Perhaps because I am afraid, and he gives me courage.”
Marvellous, όνομα και πράγμα λοιπόν.
Ισως σας αρεσει
