Ο Μάικλ, ο Ντιέγκο κι ο τελευταίος χορός

Το στερητικό σύνδρομο αγωνιστικής δράσης στην εποχή του κορωνοϊού που ζούμε αυτή την περίοδο, μας έχει οδηγήσει μοιραία στο να αποζητούμε σαν εξαρτημένοι να δούμε στο ίντερνετ οτιδήποτε που να σχετίζεται με τον αθλητισμό, για να πάρουμε μια μικρή τζούρα, μια ψευδαίσθηση αγωνιστικής δράσης. Όχι ότι πριν τον κορωνοϊό δεν τα βλέπαμε βέβαια, αλλά τώρα μπορεί να πει κανείς πως η ανάγκη για καλές δουλειές σε ντοκιμαντερ και ταινίες, είναι πιο μεγάλη από ποτέ.

Και ακριβώς σε αυτό το σημείο, που όλος ο πλανήτης έψαχνε κάπου να πιαστεί, έσκασε το Last Dance, η τεραστίων διαστάσεων παραγωγή του ESPN, που, αφού προβληθεί στην Αμερική, γίνεται διαθέσιμη στο Netflix κάθε Δευτέρα, καθηλώνοντας τους φαν του αθλητισμού παγκοσμίως. Όπως θα γνωρίζετε, πρόκειται για την εξιστόρηση της πορείας των Σικάγο Μπούλς του Μάικλ Τζόρνταν προς τον τελευταίο τίτλο που κατέκτησαν στο NBA το 1998.

Εδώ είναι απαραίτητο να σημειώσουμε για ακόμη μία φορά το πόσο μπροστά είναι οι Αμερικανοί όχι μόνο στο μπάσκετ καθαυτό, αλλά πολύ περισσότερο στην απεικόνιση των αθλητικών γεγονότων, τόσο υπό τη μορφή της μετάδοσης αγώνων, αλλά και υπό το πρίσμα της τέχνης. Πραγματικά, βλέποντας τα πλάνα των μεταδόσεων από τη δεκαετία του ’90, φαίνεται πόσο μπροστά ήταν ήδη σε αυτό το κομμάτι.

Φυσικά, το βάρος δεν πέφτει μόνο στη σεζόν του τελευταίου χορού του Τζόρνταν με τους Μπουλς, αλλά έχουμε συνεχή flashback, στα οποία εξιστορείται όλη η πορεία του MJ, από νεαρή ηλικία και μέχρι τη δημιουργία της πανίσχυρης ομάδας του Φιλ Τζάκσον.

Κάθε επεισόδιο βλέπει τη σεζόν 1997-98, υπό το πρίσμα κάθε φορά διαφορετικού πρωταγωνιστή. Ως τώρα έχουμε δει φυσικά πολύ Τζόρνταν, έχουμε δει Σκότι Πίπεν, τον τεράστιο Ντένις Ρόντμαν, αλλά και την οπτική του Φιλ Τζάκσον, του προπονητή της ομάδας.

Νομίζω πως όλοι μας θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες για το Last Dance, για το πόσο διαφορετικά μοιάζουν τα πράγματα από κάθε οπτική, τις ίντριγκες και τις εντάσεις που έχουμε παρακολουθήσει. Εγώ όμως θα επιλέξω να σταθώ σε αυτά τα οποία είδαμε στο έκτο επεισόδιο μόλις χθες, οπότε αν δεν το έχετε παρακολουθήσει ακόμη, καλύτερα να το κάνετε πριν συνεχίσετε.

Στο επεισόδιο, βλέπουμε για πρώτη φορά το στόρι να εστιάζει περισσότερο στον άνθρωπο Τζόρνταν και λιγότερο στον υπεραθλητή τον οποίο βλέπαμε στα προηγούμενα. Όλη η πορεία του προς τη δημιουργία της περσόνας MJ, ο οποίος ήταν μεν παικταράς, πάνω από όλα όμως ήταν σούπερ σταρ, έφτιαχνε δικά του παπούτσια, γύριζε ταινίες, έβγαζε εκατομμύρια δολάρια το χρόνο μόνο από τα διαφημιστικά του, εκτυλίσσεται παράλληλα με την πορεία της δημιουργίας της υπερομάδας των Μπουλς.

Κι όμως, παρότι τα είχε όλα, παρόλο που έφτασε το μπάσκετ σε επίπεδα που οι προηγούμενοι από αυτόν ούτε που φαντάζονταν, ο MJ είχε κι αυτός τα δικά του πάθη. Όπως βλέπουμε, ο Τζόρνταν εκτός από μεγάλος αθλητής και σούπερ σταρ, ήταν κι ένας ιδιαίτερα ένθερμος φαν του τζόγου. Κι αν στην αρχή κανείς δεν έδινε και μεγάλη σημασία, δεν άργησε η ώρα που αυτό του δημιούργησε εμπόδια. Δίκες, δημοσιεύματα και ρεπορτάζ έστησαν για αυτόν το προφίλ του άρρωστου τζογαδόρου, οδηγώντας τον στο να πρέπει να τα διαψεύδει συνεχώς.

Κι όμως, ο Τζόρνταν, όπως αποδείχτηκε και μετέπειτα, κατάφερε να μην αφήσει τα πάθη του να τον καταστρέψουν. Ουδέποτε χρεοκόπησε, ουδέποτε έφτασε σε σημείο να χτυπήσει πάτο λόγω του πάθους του για το τζόγο. Έπαιζε φανατικά, μάλλον θα παίζει ακόμα, αλλά ουδέποτε επηρεάστηκε από αυτό.

Το μυαλό κάνει τον παραλληλισμό από μόνο του. Ποιος άλλος σούπερ σταρ μεσουρανούσε στα ομαδικά σπορ, περίπου την ίδια περίοδο με τον Τζόρνταν; Ποιος έβγαλε μια ομάδα από την αφάνεια και στη συνέχεια παραδόθηκε στα πάθη του; Ποιος είναι η άλλη όψη του νομίσματος;

Φυσικά μιλάω για τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Τον άνθρωπο που οδήγησε τόσο την Εθνική του ομάδα, όσο και την αγαπημένη του Νάπολι στη γη της Επαγγελίας, που λατρεύτηκε και λατρεύεται ακόμη σαν θεός από εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη. Ο Ντιέγκο, όπως κι ο Τζόρνταν ήταν ένα αδιαμφισβήτητο σύμβολο της εποχής του. Ο κορυφαίος παίκτης, ο απόλυτος σούπερ σταρ, αυτός τον οποίο καταδίωκαν όλες οι κάμερες και οι δημοσιογράφοι, ειδικά όταν αγωνίστηκε στη Νάπολι.

Αυτήν κυρίως την περίοδο αφορά και το ντοκιμαντέρ που βγήκε μόλις πέρσι από το HBO για τον Ντιέγκο, το οποίο σας συστήνω ανεπιφυλάκτως. Είπαμε, όλα για μια τζούρα αγωνιστικής δράσης αυτή την περίοδο. Ο Ντιέγκο λοιπόν μεταγράφεται και φτάνει ως Μεσσίας στη Νάπολι, για να την οδηγήσει στα μονοπάτια της δόξας.

Φυσικά, τα καταφέρνει, φέρνει τίτλους και δόξα στην ομάδα της Νότιας Ιταλίας και κάπου εκεί αναλαμβάνουν τα δικά του πάθη το τιμόνι. Πάρτι, ναρκωτικά, ύποπτες δοσοληψίες με τα αφεντικά της Ναπολιτάνικης Μαφίας και πλήθος άλλων δραστηριοτήτων κατάφεραν να γκρεμίσουν πολύ γρήγορα το προφίλ του, πριν ακόμη σταματήσει να παίζει.

Πραγματικά αξίζει να δείτε το ντοκιμαντέρ, το οποίο εκτός των άλλων, περιέχει αρχειακό υλικό από εκείνη ακριβώς την περίοδο με πλάνα που δεν είχαν προβληθεί ποτέ, τα οποία αφορούν κυρίως την καθημερινότητα του Ντιέγκο στη Νάπολι.

Βλέποντας αυτές τις δύο εξαιρετικές πραγματικά δημιουργίες, ένιωσα πως η πορεία του Τζόρνταν και του Ντιέγκο είναι σαν ένα βιβλίο που γράφτηκε και κυκλοφόρησε δύο φορές. Ο ήρωας ακολουθεί την ίδια ακριβώς πορεία, μέχρι που φτάνουν σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Στο σημείο εκείνο, οι πορείες τους χωρίζονται και η εξέλιξη του καθενός από εκεί και μετά είναι διαφορετική.

Και οι δύο φτάνουν ως σωτήρες σε ομάδες χωρίς ιδιαίτερες επιτυχίες ως τότε και τις οδηγούν στη δόξα. Και οι δύο ταλανίζονται από τους προσωπικούς τους δαίμονες και τα πάθη τους, πάθη τα οποία μπορούν να τους τα στερήσουν όλα. Εκεί λοιπόν υπάρχει και η βασική τους διαφορά, στο πόσο αφήνεις τα πάθη σου να σε παρασύρουν.

Ίσως εκεί, σε αυτές τις μικρές λεπτομέρειες να βρίσκεται και το μυστικό της απόλυτης επιτυχίας, της καθολικής αναγνώρισης. Ο Ντιέγκο είναι για πολλούς ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, όχι όμως για όλους. Στην αντίστοιχη συζήτηση για τον κορυφαίο μπασκετμπολίστα, ο Τζόρνταν δεν έχει πραγματικό αντίπαλο, αφού είναι απλά κάτι άλλο σε σχέση με τους υπόλοιπους. Κανένας δεν άλλαξε το μπάσκετ όσο αυτός και φαντάζει δύσκολο να υπάρξει κάτι αντίστοιχο οποτεδήποτε στο μέλλον