Χακίμι-Γκερέιρο όπως λέμε…Άρνολντ-Ρόμπερτσον

Μιας και η Μπουντεσλίγκα με την Τσβάιτελιγκα είναι η μόνη πηγή απόλαυσης ποδοσφαίρου (το εάν αυτό γίνεται καλώς ή κακώς είναι πολύ μεγαλύτερο θέμα και μια συζήτηση που μπορεί να κρατήσει μέρες), είναι λογικό όλα τα φώτα να έχουν πέσει εκεί. Πάντοτε ήταν πολύ ωραία και fun to watch πρωταθλήματα όμως τώρα, με τη διακοπή σε όλα τα υπόλοιπα, είναι η μόνιμη συνήθεια και όχι απλά τα ματσάκια για την προθέρμανση προτού δούμε Πρέμιερ ή Πριμέρα.

Θα σταθώ λοιπόν εδώ πέρα στα δύο μπακ χαφ της Ντόρτμουντ, τον δανεικό από την Ρεάλ Μαδρίτης Ασχράφ Χακίμι και τον (κάθε χρόνο και καλύτερο) Ραφαέλ Γκερέιρο. Αρχικά οφείλω να τονίσω πως δεν μιλάμε για πλάγια μπακ (όπως πολύ συχνά αναφέρουν οι σπίκερ στο Cosmote Tv) αλλά για μπακ χαφ, κάτι που έχει μεγάλη διαφοροποίηση ως προς το πεδίο δράσης τους. Ξεκινάνε από πολύ πιο ψηλά το παιχνίδι τους, επ’ ουδενί όχι δίπλα στα στόπερ αλλά παράλληλα με τους δύο κεντρικούς χαφ.

Ακριβώς επειδή η Ντόρτμουντ παίζει με 3 στόπερ και με 2 κεντρικούς χαφ αρκετά βαθιά στο γήπεδο, οι μπακ χαφ της ομάδας, όταν αυτή επιτίθεται έχουν δύο αρμοδιότητες: να δίνουν, αρχικά, πλάτος ως εξτρέμ για να να ανοίξουν την άμυνα του αντιπάλου, αλλά αυτό είναι το προφανές για επιθετικογενή μπακ χαφ. Η δεύτερη αρμοδιότητα είναι πως πατάνε στο κέντρο, αλλάζουν ενίοτε θέσεις με τους μεσοεπιθετικούς (Μπραντ και Αζάρ στα δύο ματς της επανέναρξης) και πατάνε πολύ πιο συχνά στην αντίπαλη περιοχή: χθες ο Χακίμι έβγαλε συρτή μπαλιά για να βάλει γκολ ο Γκερέιρο: εάν ένας προπονητής έδινε τον ορισμό μιας μικρής τακτικής απόλαυσης, το να βάζει γκολ το ένα του μπακ χαφ με ασίστ του άλλου είναι σίγουρα μία από αυτές.

Θυμίζουν πολύ το άλλο δίδυμο που προσωπικά λατρεύω, τους Αλεξάντερ-Άρνολντ και Ρόμπερτσον στη Λίβερπουλ, με τη διαφορά φυσικά πως οι δυο τους δεν πατάνε και τόσο συχνά περιοχή μιας και το 4-3-3 της ομάδας του Κλοπ δεν το έχει ανάγκη αυτό από τους δυο τους επιθετικά. Είναι τακτικά ικανότατοι, δίνουν πλάτος και βγαίνουν με όβερλαπ συνεχώς σε πλάτες αντιπάλων με την ταχύτητά τους. Οι μέν έχουν πολύ μεγαλύτερη ευχέρεια στο σκοράρισμα, οι δε ταΐζουν ανελλιπώς με ασίστ την επιθετική τριάδα της Λίβερπουλ.

Το πιο σημαντικό είναι πως και οι 4 αρχίζουν να δημιουργούν μια νέα νόρμα: αυτή της συμπάθειας προς τους πλάγιους αμυντικούς/πλάγιους μπακ/μπακ χαφ. Σπανίως κάποιο παιδί θα τρελαινόταν για πλάγιο μπακ, ελάχιστοι θα είχαν φανέλα Καφού ή Ρομπέρτο Κάρλος γιατί πάντα οι πιο δημιουργικοί και φαντεζί παίκτες επιθετικά θα τους επισκίαζαν αλλά αυτοί οι 4 φαίνεται πως πηγαίνουν να το αλλάξουν αυτό κυρίως λόγω της πολυπλευρικότητας του παιχνιδιού τους.

Ο Χακίμι είναι ταχύτατος με φοβερή αίσθηση του γκολ. Ο Γκερέιρο από πλάγιος μπακ έχει γίνει μηχανή γκολ και πατάει τη μικρή περιοχή του αντιπάλου περισσότερο από τη δική του. Ο ΤΑΑ θα μπορούσε να παίξει σε οποιαδήποτε θέση του γηπέδου με την ίδια ευκολία ενώ ο Ρόμπερτσον φημίζεται για το πάθος, τον τσαμπουκά συν το ποιοτικό του παιχνίδι: είναι αυτός που από τους 4 έχει τα πιο κλασικά χαρακτηριστικά ενός κανονικού μπακ.

Ίσως μνημονεύονται περισσότερο γιατί είναι σε δυάδες στην ίδια ομάδα: ο Μαρσέλο είναι ο καλύτερος μπακ τα τελευταία δέκα χρόνια αλλά ο Καρβαχάλ ποτέ δεν έπιασε τα δικά του στάνταρ απόδοσης. Ο Ντάνι Άλβες ήταν ένας μοναδικός μπακ αλλά δεν είχε ντουέτο στην απέναντι μεριά να τον «συναγωνιστεί». Εδώ μιλάμε για 2 δυάδες παικτών που ο ένας μοιάζει μέσα από το παιχνίδι του να κάνει τον άλλον καλύτερο συνεχώς, και για αυτό ίσως πιστεύω πως οι 4 τους εκτοξεύουν στα ύψη τη «δημοφιλία» για τους πλάγιους μπακ/μπακ χαφ.