Να μην ξεχάσουμε για ποιο λόγο είμαστε φίλαθλοι

Ανεξαρτήτως ομάδας, νικών, ηττών, πρωταθλημάτων και υποβιβασμών, ο καθένας μας όταν ήταν μικρός έκανε την επιλογή του. Του έδειξε το δρόμο ο μπαμπάς ή ο θείος, είδε κατά λάθος έναν αγώνα και του έμεινε στο μυαλό, πήγε γήπεδο και μαγεύτηκε από μια συγκεκριμένη ομάδα, κάπως το μικρόβιο μπήκε μέσα μας.

Θυμάστε γιατί μαλώναμε μικροί; Για τους αγώνες. Για ό,τι γινόταν εντός τεσσάρων γραμμών του γηπέδου. Πώς σε παστέλωσε ο τάδε, τι τριάρα σας ρίξαμε, πόσους πόντους έβαλε ο δείνα, πώς χάσατε από αυτό το χωριό, τι παλτό πήρατε και όλα τα σχετικά. Και μετά παίζαμε όλοι μαζί. «Γκάλης για τρεις», «Βαζέχα και γκολ», «έλα μωρή Πανιωνάρα πώς ξεσκισαμε την Πέμπτη Δημοτικού». Μπαίναμε στα παπούτσια των αγαπημένων μας ομάδων, των αγαπημένων μας αθλητών.

Και μεγαλώσαμε και θαρρείς πως όλα ξεχάστηκαν. Πλέον οι συζητήσεις αφορούν άλλα πράγματα. Πλέον υποτίθεται «μεγαλώσαμε» και τι συνεπάγεται αυτό; Αντί για καβγάδες για τον Ζιοβάνι και τον Νικολαΐδη, μπουνιές για ιδιοκτήτες ομάδων. Αντί για γκολ σε αυτοσχέδια τέρματα, δημιουργία «στρατιών» οπαδών. Προσοχή: δεν μιλάω για τους οργανωμένους της κάθε ομάδας. Μιλάω για τις στρατιές που δημιουργούνται και δεν νοιάζονται επ’ ουδενί για το γήπεδο μα για όλα τα γύρω γύρω.

Οκέι, το ξέρουμε πως έφυγε η εποχή της αθωότητας από πάνω μας. Αυτό ουσιαστικά θα έπρεπε να σημαίνει πως έχουμε πια κριτική ικανότητα. Ξέρουμε τι αξίζει και τι όχι και κυρίως, ξέρουμε για τι αξίζει να παλεύεις σε αυτή τη ζωή και τι όχι.

Εάν ρωτάτε εμένα, σίγουρα αξίζει να παλεύεις για την αγαπημένη σου ομάδα. Να την πονάς και να θέλεις το καλύτερο για αυτήν. Να λαμβάνεις δράση ειδικά όταν κανείς άλλος δεν το κάνει. Η αγνότερη πτυχή μιας ομάδας είναι οι φίλαθλοί της. Αυτοί υπάρχουν αιωνίως.

Κουράστηκα να βλέπω στρατιές. Κουράστηκα να βλέπω άτομα που παίρνουν μέρος σε προπαγάνδες, άτομα που θεωρούν πως πρόσωπα είναι μεγαλύτερα από την ίδια τους την ομάδα, άτομα που εύχονται καρκίνους διαδικτυακά και άτομα που ετοιμάζονται να πάνε γήπεδο για να δείρουν.

Μακάρι να μέναμε στα αγνά, πρωτόγονα ένστικτά μας. Να μιλάμε ακόμα μονάχα για μπάλα σαν να είμαστε οκτώ χρονών. Ναι, δεν γεννηθήκαμε σε χώρες που γεννούν παιχταράδες καθημερινά αλλά δεν ζήσαμε και λίγα. Το λάθος μας είναι πως ιεροποιήσαμε άτομα και καταστάσεις εκτός γηπέδου αντί να λατρεύουμε τους αληθινούς πρωταγωνιστές.

Είναι άλλο να εκτιμάς και να σέβεσαι αυτούς που βάζουν χρήματα κι άλλο να σκοτώνεσαι για χάρη αυτών. Βλέπω οπαδούς να λησμονούν τους λόγους για τους οποίους ξεκίνησαν να ασχολούνται με το ποδοσφαιράκι και το μπασκετάκι. Και είμαι σίγουρος πως δεν το ξεκίνησαν για κανένα επιχειρηματία ή ιδιοκτήτη.

Και προσέξτε, το ξαναλέω, δεν είμαι ενάντιος στο να συμπαθείς και να εκτιμάς κάποιον. Είμαι ενάντιος κάθετα στο να παύεις να αγαπάς και να γουστάρεις το άθλημα, κάνοντας focus σε εξωγενείς παράγοντες που ουδεμία σχέση έχουν με τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου.