Η μία μετά την άλλη, όλες σχεδόν οι χώρες επιστρέφουν σιγά – σιγά στην αγωνιστική δράση, μετά τη διακοπή λόγω της πανδημίας του Κορωνοϊού, δίνοντάς μας επιτέλους τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε ζωντανή ποδοσφαιρική δράση, αφού όλοι μας νομίζω βαρεθήκαμε να βλέπουμε κονσέρβα στο Youtube, ενώ φυσικά υπήρξαν κι οι θαρραλέοι που έκατσαν να δουν πρωτάθλημα Λευκορωσίας, Κόστα Ρίκα κι όπου αλλού τέλος πάντων παίζονταν μπάλα τους τελευταίους μήνες.
Επιστροφή στην ποδοσφαιρική κανονικότητα επομένως; Εδώ νομίζω ότι σηκώνει σκέψη μια ενδεχόμενη απάντηση, αφού παρότι έχουν ξεκινήσει τα παιχνίδια, αφενός οι ομάδες είναι εμφανώς σε κακή κατάσταση, πράγμα απόλυτα φυσιολογικό με τόσο μεγάλη απραξία, αφετέρου τα παιχνίδια γίνονται μπροστά σε άδειες εξέδρες.
Έβλεπα χθες τα ειδικά εφέ που έβαλαν οι Ιταλοί στις κερκίδες στον τελικό κυπέλλου ανάμεσα στη Γιουβέντους και τη Νάπολι, για να μη φαίνεται το γήπεδο σαν να είναι άδειο, ενώ άλλες ομάδες έχουν βάλει ολογράμματα οπαδών στην κερκίδα. Γενικώς, μια πληθώρα τεχνολογικών τρικ για να μη νιώθουν οι παίκτες πως είναι μόνοι τους.
Καλά όλα αυτά και φυσικά αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους όσους έχουν δουλέψει για να λειτουργήσουν όπως πρέπει. Όμως, κι αν οπτικώς πράγματι φαίνεται σαν να υπάρχουν άνθρωποι στην εξέδρα των σταδίων, δυστυχώς η σιωπή εντός του γηπέδου παραμένει εκκωφαντική.
Είναι πραγματικά κάτι πρωτόγνωρο να ακούς όλα όσα γίνονται εντός του γηπέδου από την τηλεοπτική μετάδοση, αφού ελλείψει του θορύβου που κάνει ο κόσμος, μπορείς να ακούσεις τις οδηγίες του τερματοφύλακα στο τείχος, τα καντήλια του στόπερ στους συμπαίκτες του που κοιμούνται στην άμυνα και γενικώς όλα όσα συμβαίνουν σε έναν αγώνα.
Δυστυχώς, αυτή η νέα πραγματικότητα ορίζει πως για την ώρα και άγνωστο για πόσο ακόμα, οι αγώνες πρέπει να γίνονται κεκλεισμένων των θυρών, για να μην υπάρξουν εστίες μετάδοσης του ιού, που μπορεί να οδηγήσει σε νέα έξαρση. Δε μπορώ ωστόσο να αγνοήσω το γεγονός πως τα άδεια γήπεδα είναι η μεγαλύτερη ξενέρα που υπάρχει για κάθε υγιή φίλαθλο.
Ένα άδειο γήπεδο, χωρίς φωνές, χωρίς τη βοή που υπάρχει όταν συγκεντρώνεται ένα πλήθος, χωρίς τα τραγούδια και τα συνθήματα, μοιάζει σαν μια μουσική σκηνή όπου οι μουσικοί παίζουν μόνοι τους, χωρίς να εισπράττουν το χειροκρότημα μετά το τέλος κάθε τραγουδιού.
Δεν ξέρω για εσάς, πάντως εγώ δεν έχω καταφέρει να ευχαριστηθώ παιχνίδι ποδοσφαίρου από την επανέναρξη των πρωταθλημάτων και μου γεννήθηκε μοιραία αυτή η σκέψη: Κι αν ήταν πάντα έτσι; Αν τα παιχνίδια παίζονταν πάντοτε χωρίς την παρουσία κόσμου στην εξέδρα, χωρίς το θόρυβο και τον παλμό ενός πλήθους, θα το βλέπαμε ποτέ; Θα μας αρκούσε ένα ποδόσφαιρο αποκλειστικά τηλεοπτικό προϊόν, το οποίο θα βλέπαμε από την ασφάλεια του σπιτιού μας;
Μη βιαστείτε να απαντήσετε.