Έφτασε λοιπόν η χθεσινή αποφράδα ημέρα που το ελληνικό ποδόσφαιρο αποχαιρέτησε το Νίκο Αλέφαντο, ο οποίος αποτέλεσε για 7 δεκαετίες μία από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες του πρωταθλήματός μας. Ειδικά όπως τον γνωρίσαμε οι κάτω των 30, ο Αλέφαντος ήταν η τηλεοπτική απεικόνιση του επί παντός επιστητού φιλοσόφου που ξέραμε από το καφενείο της γειτονιάς και, παρότι μας κούραζε κάποιες φορές, τελικά κατέληγες να τον ακούς προσεκτικά για να σε διδάξει μπαλίτσα.
Η θητεία του στο ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν πραγματικά τεράστια. Γέννημα – θρέμμα Εξαρχειώτης, ξεκίνησε από τον τοπικό Αστέρα να παίζει ποδόσφαιρο στα τέλη της δεκαετίας του ’40 κι ακολούθησαν οι ΠΑΟ Ρουφ και ΑΕ Χαλανδρίου στα τοπικά της Αθήνας, μετακομίζοντας το 1958 στον Πειραιά και τον λατρεμένο του Ολυμπιακό. Έκατσε ένα χρόνο και ακολούθησαν ως το 1969 ο Ατρόμητος Πειραιώς, ο Ολυμπιακός Χαλκίδας, ο Παναιγιάλειος, ο Πανελευσινιακός, για να κλείσει ως ποδοσφαιριστής την καριέρα του στο Βύζαντα Μεγάρων.
Ως προπονητής, η πορεία του είναι πραγματικά χαώδης. Άλλαξε πάνω από 20 διαφορετικές ομάδες, ξεκινώντας πάλι από τον Αστέρα Εξαρχείων, έχοντας 3 θητείες στον πάγκο του Ολυμπιακού (1983-4, 1994-95 και το τελευταίο πέρασμά του το 2004). Κατά τη διάρκεια της προπονητικής του καριέρας, η οποία κράτησε σχεδόν 35 χρόνια, έσωσε ομάδες, ανέβασε ομάδες, κατέκτησε ένα κύπελλο στην Κύπρο με τον ΑΠΟΕΛ, τσακώθηκε με δεκάδες φιλάθλους, αντιπάλους και δημοσιογράφους, έσπασε το ρεκόρ μικρότερης παραμονής σε ομάδα μένοντας 3 ώρες στο τιμόνι του Φωστήρα, μπήκε μερικές μέρες φυλακή και γενικά έγραψε τη δική του ιστορία.
Ιδιαιτέρως για εμάς που αγαπάμε και λίγο παραπάνω την καλτίλα, η χθεσινή ήταν ημέρα πραγματικού πένθους, αφού επί της ουσίας έφυγε από τη ζωή ένα από τα μεγαλύτερα τοτέμ μας, ένας από τους ανθρώπους που ήταν ο λόγος που φτιάχτηκαν σελίδες σαν τη δική μας. Πραγματικά τα σκηνικά είναι ατελείωτα και θα θυμηθούμε μερικά μαζί.
Τότε που τον διέκοπταν ενώ παρέδιδε ποδόσφαιρο και ανέβηκε στα κάγκελα του γηπέδου της Νίκαιας.
Η κλασσική πλέον προτροπή στους δημοσιογράφους να «Μάθουν μπαλίτσα».
Η αξέχαστη φάση στα Γιάννενα, όταν ήταν στον πάγκο του Απόλλωνα Καλαμαριάς, όπου η κερκίδα του πετάει ότι βρίσκει και ο γίγαντας ο Αλέφαντος τους προτρέπει να ρίξουν κι άλλα.
Το αξέχαστο σκηνικό με τον διαιτητή Δούρο, μετά το Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 2-2 με την αποβολή του Τζιοβάνι.
Ένα από τα μεταγενέστερα ξεσπάσματά του απέναντι στον ηθοποιό Νίκο Καρύδη.
Και για μπόνους, έχουμε μια συνέντευξη του μέγιστου Αλέφαντου στο Θέμο Αναστασιάδη, όπου εξηγεί τους λόγους για τους οποίους έφυγε από τον Ολυμπιακό τη δεύτερη φορά το 1995. Φτιάξτε καφέ ή ακόμα καλύτερα βάλτε ένα ουισκάκι και απολαύστε τον.
Στην τελική, αν ένα πράγμα είναι αδιαπραγμάτευτο είναι η αγάπη που είχε ο Αλέφαντος για το ποδόσφαιρο. Έδωσε ολόκληρη σχεδόν τη ζωή του στη μπάλα, ενώ υπάρχει ένα μικρό περιστατικό που επιβεβαιώνει πέραν πάσης αμφιβολίας το παραπάνω.
Ο Νίκος Αλέφαντος είχε έναν γιό, ο οποίος ακολουθεί το επάγγελμα του αεροναυπηγού, έχοντας κάνει αξιόλογες σπουδές στο εξωτερικό. Παρότι τον αγαπούσε και τον καμάρωνε ιδιαιτέρως, φέρεται κάποτε να έχει πει γι αυτόν πως «Δεν έπαιρνε το ποδόσφαιρο και τον έστειλα στα γράμματα».
Τι να πει κανείς παραπάνω μετά από αυτό;
Θα μας λείψεις πολύ κυρ – Νίκο.
