Πριν τον τεράστιο Φερνάντο Τόρες ο Ράφα Μπενίτεθ έψαχνε έναν σκόρερ και πίστευε θα τον βρει στο πρόσωπο του Ντιρκ Κόιτ / Κούιτ / Κάιτ (για το υπόλοιπο κείμενο θα τον γράφουμε όπως μας κατέβει τιμητικά), φέρνοντάς τον από την Φέγενορντ. Ο τύπος είχε παστελώσει σχεδόν 120 γκολ σε λιγότερες από 200 συμμετοχές και ήταν 24 χρονών.
Σύντομα στο Άνφιλντ κατάλαβαν ότι ο Ολλανδός δεν ήταν ακριβώς ο σκόρερ που έψαχναν. Αλλά έκανε τα πάντα. Θα έπαιρνε θέση στην τριάδα μπροστά, θα γυρνούσε πίσω, θα σκύλιαζε παντού να πιέζει, να μαρκάρει, να κάνει τάκλιν και φυσικά ενίοτε θα σκόραρε. Όλα αυτά θα τα έκανε για την ομάδα του και μόνο.
Η τεχνική του θα ήταν επιεικώς μέτρια για επιθετικό αλλά το πάθος του, η όρεξη και το τρέξιμό του συγκρίνονταν ίσως μόνο με αυτό του Παρκ της Γιουνάιτεντ.
Εν ολίγοις, ο Ντιρκ αντιπροσώπευε την φιλοσοφία του Ράφα: τακτικά άριστος, ευέλικτος, δουλευταράς, σκυλιασμένος στο γήπεδο και ευλογημένος με την μαγική σκόνη που έχουν οι παίκτες του Ράφα να αποδίδουν καλύτερα στους μεγάλους αγώνες. Ήταν πάντα αξιόπιστος, προσωπικότητα δυναμική εντός γηπέδου και παντελώς αθόρυβη εκτός αυτών, ένας υπαρχηγός του Στήβεν Τζέραρντ.
Όπως είπε και ο ίδιος ο Στήβι: “ήταν κάποιος που τον εμπιστευόσουν και ήξερες ότι δεν θα σε απογοήτευε ποτέ στο γήπεδο”.
Στην Λίβερπουλ θα ολοκλήρωνε με 71 γκολ συνολικά, μερικά από αυτά να είναι εναντίον της Έβερτον, ένα χατ τρικ απέναντι στην Γιουνάιτεντ και γκολ σε ημιτελικό και τελικό Τσάμπιονς Λιγκ.
Στην Εθνική Ολλανδίας τον έχουμε δει στην επίθεση, στο κέντρο αλλά και σαν δεξί και αριστερό μπακ στο Μουντιάλ του 2014 υπό τις οδηγίες του Φαν Χάαλ να σβήνει αντίπαλους επιθετικούς. Στα 33 του χρόνια, να αλλάζει θέσεις σε όλο τον αγώνες, να είναι σε μερικούς από αυτούς ο γηραιότερους του γηπέδου, με τα περισσότερα χιλιόμετρα, έχοντας σκοράρει και στα πέναλτι της παράτασης μετά από τόση σωματική και πνευματική κούραση.
Γι’αυτό ο τεράστιος Κρόιφ δήλωσε: “Είναι ευλογία να έχεις παίκτες σαν τον Κούιτ γιατί από τακτικής πλευράς μπορείς να κάνεις τα πάντα”.
Ο μύθος του Κόιτ μεγάλωσε στην Φέγενορντ όπου έκλεισε την καριέρα του σαν αρχηγός και στην ομάδα της καρδιάς του. Μετά από τόσα χρόνια σαν εργάτης, λίγοι περίμεναν στα 35 του να γυρίσει σαν επιθετικός – σκόρερ ακόμη και σε ένα χαμηλότερης δυναμικότητας πρωτάθλημα σαν το Ολλανδικό όπου οι άμυνες είναι χαλαρές. Την πρώτη χρονιά έκλεισε με 19 γκολ συνολικά, έχοντας μερικά χατ τρικ. Στην δεύτερη χρονιά θα ήταν ο κεντρικός επιθετικός της – η Φέγενορντ ήταν σταθερά στην κορυφή αλλά κόντεψε να χάσει το πρώτο της πρωτάθλημα από το 1999. Στον προτελευταίο αγώνα έχασ 3-0 και ήταν πλέον έναν βαθμό μπροστά από τον Άγιαξ που καραδοκούσε. Ο Κόιτ είχε να σκοράρει πάνω από μήνα τότε και είχε μείνει κάποιους αγώνες στον πάγκο. Στο τελευταίο του αγώνα έκανε χατ τρικ και εξασφάλισε το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 18 χρόνια.
Εκτός γηπέδων ο απόλυτα αθόρυβος Κάιτ έχει φιλανθρωπικό ίδρυμα για φτωχά παιδιά και η γυναίκα του εργάζονταν κανονικά σαν νοσοκόμα όσο αυτός ήταν ποδοσφαιριστής
Κάιτ, Κόιτ, Κούιτ, Σάκης, Τάκης, οτιδήποτε άλλο, κανείς δεν έμαθε ποτέ πως προφέρεται το επίθετο.
Το σίγουρο είναι ότι υπεραγαπήθηκε από το κοινό για την ταπεινότητα και την πελώρια εργατικότητά του.
Ισως σας αρεσει
