Tο οδοιπορικό της Juventus

Κατ’αρχάς θα δηλώσω ότι δεν ήμουν, ούτε είμαι ούτε θα είμαι ποτέ Γιουβεντίνος. Δεν υποστηρίζω καμία ομάδα στην Ιταλία και ό,τι θα γραφτεί είναι προσωπικές απόψεις ενός εξωτερικού παρατηρητή που γράφει για το Cult24, οπότε η υπερβολή, η γραφικότητα και η ασχετοσύνη είναι απαραίτητα συστατικά.  Δεν μπορώ ωστόσο να μην σταθώ στην φράση ότι η ομορφιά βρίσκεται στο μάτι του παρατηρητή. Και ο υποφαινόμενος βρίσκει αυτή την Γιουβέντους κακάσχημη, όπως και οι οπαδοί της λένε ότι είναι η χειρότερη των τελευταίων ετών.

I’m on the outside
I’m looking in
I can see through you
See your true colors
‘Cause inside you’re ugly
You’re ugly like me 

Κακάσχημη μεν με πολύ ενδιαφέρουσα πορεία δε. Ήταν μόλις 3 χρόνια πριν, το 2017 όταν έφτανε μέσα σε 2 χρόνια ξανά στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.

Έκτοτε, φαίνεται ενώ ο πολυπόθητος στόχος ήταν κοντά ξαφνικά όλα γκρεμίστηκαν και η ομάδα γύρισε σχεδόν μια δεκαετία πίσω, σε εποχές  Κόντε – το πρωτάθλημα ήταν εξασφαλισμένο από τον Σεπτέμβριο, έμενε να μάθει ο πλανήτης μόνο πως θα κατακτηθεί αλλά η ομάδα είχε τρομερό κόμπλεξ στο Τσάμπιονς Λιγκ. O Kόντε δεν κατάφερε μέχρι στιγμής να αποβάλει το κόμπλεξ του στο Τσάμπιονς Λιγκ παρεπιπτόντως.

Ο Κόντε ζητούσε παραπάνω από την διοίκηση για να φτάσουν ψηλότερα και χαρακτηριστική ήταν η ατάκα του ότι δεν μπορείς να φας σε ακριβό εστιατόριο των 100 ευρώ με 10 ευρώ. Με τα πολλά παραιτήθηκε και άνοιξε ο δρόμος για το επόμενο κεφάλαιο. Ως πρωταθλητής των τριών συνεχόμενων και βέρος Γιουβεντίνος θα έχει πάντα θέση στο κλαμπ και κάποια στιγμή λογικά θα τον ξαναδούμε στον πάγκο της. Το όνομά του ακούστηκε ξανά μιας και διαμαρτυρήθηκε ξανά για την διοίκηση της Ίντερ για το πόσο λίγο στηρίχτηκε και για το πόσο μακριά είναι η τωρινή ομάδα του (;) από την Γιουβέντους. Πιθανό να απολυθεί / παραιτηθεί σύντομα.

You can’t always get what you want
But if you try sometimes you just might find
You get what you need 

Και αυτό το find ήταν ο επόμενος κόουτς.

Η πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ άλλαξε με τον τρομερό τύπο που λέγεται Μασιμιλιάνο Αλέγκρι. Γκομενιάρης, λάτρης της καλής ζωής και γενικά χαλαρός τύπος σταδιακά “έμπλεξε” με την τελειότητα που πρέπει να χαρακτηρίζει την Βέκια Σινιόρα. Ποδοσφαιρικά δεν έδωσε σε κανέναν την παραμικρή αμφιβολία ποιος ήταν το αφεντικό στην Ιταλία, έχοντας 4 συνεχόμενα νταμπλ. Κάποιοι τίτλοι ήρθαν εύκολα, σε κάποιους πιέστηκε λίγο παραπάνω και πηγαίνοντας την ομάδα μετά από 10 σχεδόν χρόνια σε δύο τελικούς που αναφέρθηκαν.

Το 2015 αντιμετώπισε το τρομερό MSN της Μπαρτσελόνα έχοντας χτίσει την ομάδα γύρω από τον τρανό Πίρλο. Ο Πίρλο ήταν στην δύση της καριέρας του και φάνηκε τότε στον τελικό αλλά είχε φέρει μια νοοτροπία νικητή, την κλάση που τον χαρακτηρίζει και την απαραίτητη ηρεμία. Έχοντας τον Μπουφόν στα συνηθισμένα (τότε) υψηλά επίπεδα, τον έταιρο βετεράνο πρωταθλητή κόσμου  και πιστό στρατιώτη Μπαρτσάλι, τον άλλον αρχηγό Κιελίνι, τον παικταρά με τις πιο υψηλές παραστάσεις Εβρά, τον περιζήτητο μπαλαδόρο Μπονούτσι, το εργαλείο Λίχτενσταινερ, τον οπαδό Μαρκίζιο, τον αστέρα Πογκμπά, τους σκύλους Τέβες και Βιδάλ. Μέσα σε δύο καλοκαίρια έχασε την ραχοκοκαλιά του και το 2017 κατεβαίνει με τελείως διαφορετικό κέντρο και ομάδα γενικά.

(η φωτό πάρθηκε από την σελίδα των φίλων της Γιουβέντους στο facebook)

Κρατάει τον πιο δυνατό ντόπιο κορμό με τους υπουργούς άμυνας Μπουφόν, Κιελίνι, Μπονούτσι ενώ στα άκρα ο Μίδας των τίτλων και ίσως το καλύτερο μπακ μαζί με τον Καφού Ντάνι Άλβες μαζί με τον συμπατριώτη του Άλεξ Σάντρο αλωνίζουν και δεν έχουν αντίπαλο μέχρι τον τελικό. Ο Μάτζουκιτς τρέχει παντού και θα σκοράρει ενίοτε, ο Ιγκουαίν σκοράρει όταν δεν αγωνίζεται με την εθνική χωρίς να του αρέσουν τα τεράστια ματς ανέκαθεν, ο Ντιμπάλα είναι ο επόμενος Μέσι και καλά, ο Κουαδράδο υπερπολίτιμος. Στο κέντρο ωστόσο υπάρχει σοβαρό θέμα μιας και καλός και χρυσός ο Κεντίρα αλλά μαζί με τον ταλαντούχο και υπερβολικά σοφτ Πιάνιτς δεν έχουν καμία τύχη απέναντι στην οργασμική τριάδα των Μόντριτς, Κρόος και Κασεμίρο. Πριν από αυτό η εμφατική νίκη – εκδίκηση εναντίον της Μπαρτσελόνα.

Εκεί κάτι χάλασε. Φήμες λέγανε για έναν απίστευτα νευρικό Αλέγκρι πριν τον τελικό και διαμάχη μπροστά σε όλη την ομάδα με τον Μπονούτσι στο ημίχρονο ενώ ήταν 1-1 το σκορ. Κάπως έτσι το επόμενο καλοκαίρι ο Μπονούτσι φεύγει για να γίνει ο ηγέτης της Μίλαν πουλώντας απαραίτητο οπαδικό σανό. Το μόνο που κατάφερε ήταν μια τρύπα στο νερό και μια ταπεινωτική επιστροφή που σφραγίστηκε με μια δημόσια συγγνώμη. Ήταν ο προάγγελος πάντως ότι ο Μπονούτσι δεν θα γίνει ποτέ ηγέτης και οι φήμες για τυχόν μεταγραφή του στο εξωτερικό έκτοτε σταμάτησαν οριστικά.

Την επόμενη χρονιά στους ημιτελικούς το πάλεψε αξιοθαύμαστα στα ίσα ξανά με την Ρεάλ κερδίζοντας και ισοφαρίζοντας το 0-3 εκτός μέχρι το πέναλτι του Κριστιάνο. Εκεί πάρθηκε και η απόφαση. Θέλανε τον άνθρωπο των πέντε Τσάμπιονς Λιγκ, τον μυθικό σκόρερ και υπεραθλητή Κριστιάνο να αλλάξει την ιστορία. Με κάθε τρελό όνειρο υπάρχουν και οι θυσίες.

I wish I may, I wish I might
Have this wish I wish tonight
I want that star, I want it now
I want it all and I don’t care how

Careful what you wish
Careful what you say
Careful what you wish, you may regret it
Careful what you wish, you just might get it

Το ντηλ έκλεισε στα δικά μας τα μέρη στις διακοπές του Κριστιάνο και προκάλεσε παγκόσμιο πάταγο προφανώς.  Αυτές οι θυσίες αρχικά ήταν εις βάρος των εργαζόμενων της εταιρείας του ιδιοκτήτη. Τα υπέρογκα ποσά καλύφθηκαν και από την FIAT που όπως είναι λογικό προκάλεσαν την οργή των εργατών της, οι οποίοι είδαν μειώσεις και απολύσεις.

Αυτές οι θυσίες θα ήταν και αγωνιστικές.  Τίποτε δεν έρχεται χωρίς κόστος.

No, you don’t get something for nothing
You can’t have freedom for free
You won’t get wise
With the sleep still in your eyes
No matter what your dream might be 

Η νέα εποχή ήρθε οριστικά. Η Γιουβέντους είχε έναν νικητή, ένα άτομο που δουλεύει να είναι τέλειος έχοντας ξεπεράσει τα όρια της ψύχωσης. Ο Μπουφόν γελοιοποίησε τον μύθο του πιστεύοντας ότι θα κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ με την Παρί ενώ την ίδια ώρα επιστρέφει και ο παλιόφιλος και αποτυχημένος Μπονούτσι. Η επίθεση δείχνει καλά, τι γίνεται όμως με το κέντρο; Τίποτε. Κάποιον άλλον γρήγορο αμυντικό να συμπληρώνει τους Μπονούτσι και Κιελίνι;

Κάπως έτσι η αργή, βαριά, υπερσυντηρητική Γιουβέντους του Αλέγκρι γίνεται έρμαιο των ορέξεων των πιτσιρικάδων του Άγιαξ, που είχαν ήδη διαλύσει την Ρεάλ. Ο μοναδικός που κουβαλούσε την ομάδα ήταν ο Κριστιάνο και ο Ντιμπάλα δείχνει ότι ένας υπερταλαντούχος αλλά σοφτ ποδοσφαιριστής που δεν θα γίνει εύκολα ηγέτης. Ο Αλέγκρι πληρώνει τα σπασμένα και απολύεται. Η Βέκια Σινιόρα θέλει αλλαγές εδώ και τώρα. Επιλογή ο Μαουρίτσιο Σάρι, ευγενής και  αντίπαλος στις κόντρες με την Νάπολι χρόνια πριν, θιασώτης του ωραίου ποδοσφαίρου.

Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά μου
μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ’ το δρόμο 

Κατ’αρχάς ο Σάρι αξίζει ένα μεγάλο μπράβο. Εγκατέλειψε την σίγουρη δουλειά του ως τραπεζίτης να γίνει προπονητής ποδοσφαίρου στην Ιταλία στις μικρότερες κατηγορίες. Η ανοδική πορεία τον έφερε στην Νάπολι, κάνοντας ρεκόρ βαθμών αλλά μην μπορώντας να ξεπεράσει την πληρότητα και την καρδιά του πρωταθλητή της Γιουβέντους. Δεν στηρίχθηκε από τον πολυλογά και κομπλεξικό πρόεδρό της και έτσι πήγε για άλλες πολιτείες – στο κοσμικό Λονδίνο.

Ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα και η τρομερή όρεξη για δουλειά τον κάνουν αγαπητό. Στην συνέχεια έχασε τελείως τα αποδυτήρια και η κατάκτηση του Γιουρόπα δεν ήταν αρκετή για την παραμονή του.

Δεν ξέρω τι είδαν στην Γιουβέντους, ίσως ήθελαν ολική αλλαγή τρόπου παιχνιδιού και πολλά γκολ. Ο Σάρι έχασε τα πάντα εκτός από το πρωτάθλημα κάνοντας και αρνητική συγκομιδή στον αριθμό ηττών. Ποτέ δεν άλλαξε κάτι, δεν στήριξε τον Κριστιάνο όπως υποσχέθηκε στα γκολ, η ομάδα βασίστηκε αποκλειστικά στους παίκτες και η βοήθεια δεν ήρθε ποτέ από τον πάγκο. Το ότι κατέκτησε το πρωτάθλημα αποτελεί μια ονείρωξη για τον Σάρι αλλά κάτι αυτονόητο για την Γιουβέντους. Ο ντροπιαστικός αποκλεισμός από την Λυόν προσωπικά δεν μου έκανε εντύπωση.

Η ομάδα ήταν ήδη χαμένη στο παιχνίδι της. Ο Στσέζνι καλός και χρυσός αλλά Μπουφόν στα καλά του δεν είναι. Ο Ντε Λιχτ ήταν μια σπουδαία μεταγραφική επιτυχία αλλά δεν έχει κάποιον δίπλα του να μάθει τα μυστικά και είναι χαμένος. Για τον Σάντρο δεν έχω ιδέα τι κάνει, έχω να τον ακούσω χρόνια. Ο Κουαδράδο ό,τι είχε να δώσει το έδωσε ενώ ο Ντανίλο έπαιξε μπάλα μόνο με τον Ζιζού και αυτό μόνο μετά από ένα διάστημα όντας αξιοπρεπής και μόνο. Για το κέντρο τι να πεις…Ποιος αλήθεια στοχεύει σε κατάκτηση με Μπετανκούρ, Ραμπιό και Πιάνιτς; Ο πρώτος είναι για ομάδα 5ης – 7ης θέσης, ο Ραμπιό ξέρει μπάλα και αξίζει ίσως να στηριχτεί, για τον Πιάνιτς τα είπαμε και η Γιούβε ξεφορτώνεται έναν 31χρονο για τον 24χρονο Αρτούρ. Να είναι καλά οι εγκληματίες Μπερτομέου και Αμπιντάλ. Ο Μπερναντέσκι δεν θα γίνει ποτέ πρώτης κλάσης, ο Κριστιάνο το ήθελε περισσότερο από όλους ενώ ο Ιγκουαίν έχει τελειώσει σχεδόν. Στον πάγκο ο Ράμσεϊ δεν φάνηκε χρήσιμος για κάποιο λόγο ποτέ, ο Ματουϊντί είναι στην κατηγορία Κουαδράδο ενώ για τον Ντιμπάλα τα είπαμε. Μια ολόκληρη ενδεκάδα με 3 πρωτοκλασάτους παίκτες. ένα αξιοθρήνητο κέντρο, παλαίμαχους που δεν μπορούν άλλο και κάποιους χρήσιμους παίκτες που θα βοηθήσουν απλά στο 10ο συνεχόμενο, αν φυσικά το κόμπλεξ των υπολοίπων να μην μπορούν να νικήσουν μείνει.

Yes I’m stuck in the middle with you,
And I’m wondering what it is I should do 

Διαδικαστικά ο Ανιέλι τελειώνει τον Σάρι που φεύγει με 20 εκατομμύρια αποζημίωση (αγοράζει άνετα την ΚΑΡΕΛΙΑ) και φέρνει τον Πίρλο. Ο Πίρλο μόλις είχε ανακοινωθεί για την κάτω των 23 ομάδα και θα ήταν η πρώτη του απόπειρα στο κουρμπέτι της προπονητικής.

Ελπίδα τους ο Πίρλο να γίνει ο Ζιζού της Γιουβέντους. Ένας θρύλος με περσόνα, με κλάση, με ηρεμία. Κάποιος για τον οποίο θα στέκονται σούζα οι παίκτες και δεν θα έχουν την πολυτέλεια να κωλοβαρούν. Η διαφορά είναι ότι ο Ζιζού είχε προπονήσει ήδη και είχε ένα σούπερ σύνολο. Διαχειρίστηκε τους αστέρες και όλο το σύνολα άψογα και πήρε τα πάντα. Ο Πίρλο δεν παίρνει ακριβώς μια καμμένη γη αλλά έχει πολλή δουλειά μπροστά του.

Ο Σάρι ναι βραχυκύκλωσε τελείως την ομάδα και ο Πίρλο πρέπει να ξεφορτωθεί τις μετριότητες και να εμφυσήσει την καρδιά, το κίνητρο και την δουλειά που αρμόζει σε μια Μεγάλη Κυρία ώστε να φτάσει εκεί που στοχεύει, στην κορυφή της Ευρώπης.

Το θέμα είναι ότι η πιο ακριβή επένδυσή της δεν στηρίχθηκε και πολίτιμος χρόνος χάνεται καθώς ο Κριστιάνο είναι πλέον 35.

Η Γιουβέντους έχει κάνει βήματα πίσω, δέχεται ότι υπάρχει σοβαρό θέμα και προχωράει με τέρμα ρίσκο. Το πρωτάθλημα το έχει κατακτήσει ήδη λογικά αλλά στο Τσάμπιονς Λιγκ αλλάζει ρότα και στοχεύει για το μακρινό μέλλον. Θα είναι μια ενδιαφέρουσα μεταγραφική περίοδος μέσα σε αυτό το απίστευτο έτος 2020.

When I go forwards
You go backwards
And somewhere we will meet