Το μαχητικό Αιγάλεω του Χατζάρα και του Μητρόπουλου

Για όλους εμάς που η μαγεία της Α’ Εθνικής, της μετέπειτα Σούπερ Λιγκ, μας συστήθηκε εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 2000, το Αιγάλεω αποτελεί μία από τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων στη μεγάλη κατηγορία του ελληνικού πρωταθλήματος. Η ομάδα των Δυτικών Προαστείων της Αθήνας, το «Σίτυ» όπως το φωνάζουν οι ποδοσφαιρόφιλοι, έζησε τις καλύτερές του ημέρες στις αρχές του νέου αιώνα, υπό τη διοίκηση του θρυλικού ηγέτη της «Παράγκας», Θωμά Μητρόπουλου και την τεχνική καθοδήγηση του Γιώργου Χατζάρα.

Ο Θεσσαλονικιός τεχνικός βρέθηκε για πρώτη φορά στο τιμόνι του Αιγάλεω το 1999, όταν το «Σίτυ» έπαιζε στη Γ’ εθνική και μέσα από τη σκληρή δουλειά, κατάφερε να το οδηγήσει σε επιτυχίες που ίσως ούτε ο πιο αισιόδοξος φίλαθλος της ομάδας δε θα τολμούσε να ζητήσει. Παρότι είχε αγωνιστεί αρκετά χρόνια στην πρώτη κατηγορία (συνολικά μετρά 26 συμμετοχές στην Α’ Εθνική), το Αιγάλεω ουδέποτε θεωρείτο πρωταγωνίστρια ομάδα στο ελληνικό ποδοσφαιρικό στερέωμα, πράγμα που άλλαξε εκείνη την περίοδο.

Πολλοί θα σταθούν στην αδιαμφισβήτητη δύναμη κι επιρροή που είχε η οικογένεια Μητρόπουλου γενικότερα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, θα μου επιτρέψετε όμως να πιστεύω πως μία ισχυρή διοίκηση από μόνη της δεν είναι δυνατόν να παράξει ένα τέτοιο αποτέλεσμα για μια ομάδα σαν το Αιγάλεω. Ο Γιώργος Χατζάρας και το επιτελείο του στελέχωσαν μια πολύ δυνατή ομάδα, αποτελούμενη κυρίως από παιδιά που δεν είχαν ιδιαίτερη εμπειρία στο υψηλότερο επίπεδο, κι όμως κατάφεραν να πρωταγωνιστήσουν.

Ξεκινώντας από το τέρμα, εκεί ξεχώριζε ο Μαχαμαντού Σιντιμπέ που ήταν και κυρίως ο βασικός τερματοφύλακας. Με καταγωγή από το Μάλι, ο Σιντιμπέ ήταν αρκετά αξιόπιστος κάτω από τα δοκάρια, παρότι πολλοί συνήθιζαν να τον μπερδεύουν και να τον συγκρίνουν με τον, σαφώς καλύτερο, Πιερ Εμπέντε, που έπαιζε τότε στη Χαλκηδόνα.

Στην άμυνα ξεχώριζε φυσικά ο Γιώργος Αλεξόπουλος, ο οποίος μετά τον Παναθηναϊκό και πριν την ΑΕΚ, ηγούνταν της άμυνας του «Σίτυ», έχοντας άξιους συμπαραστάτες τους Μεϊδάνη, Ψωμά και Παπουτσή, ενώ αξιόλογος ήταν κι ο Γκανέζος αριστερός μπακ Εντουσέι.

Στο κέντρο, ηγέτης της ομάδας ήταν ο Γιάννης Σκοπελίτης, ο οποίος μάλιστα στη συνέχεια της καριέρας του έφτασε να παίξει στην Πρέμιερ Λιγκ, αφού είχε πάει στην Πόρτσμουθ μαζί με τον Κώστα Χαλκιά, όταν η Αγγλική ομάδα είχε επιλέξει τον εξελληνισμό του ρόστερ της. Δίπλα του στον άξονα είχαμε την παρουσία και του νεαρού τότε Γιώργου Φωτάκη, ο οποίος εξαργύρωσε την πολύ καλή του παρουσία με μεταγραφές στην ΑΕΛ, όπου κέρδισε το κύπελλο και έπαιξε Ευρώπη και φυσικά μετέπειτα στον ΠΑΟΚ. Από τους υπόλοιπους κεντρικούς του Αιγάλεω ξεχώριζε ο έμπειρος Λευτέρης Βελέντζας, που κυρίως έδινε ανάσες στους υπόλοιπους κι ο Καμερουνέζος Ζαν – Ντενί Ουάνγκα. Τη χρονιά που ακολούθησε την πορεία ως τα ημιτελικά του κυπέλλου εντάχθηκαν στην ομάδα και  δύο πολύ αξιόλογα επιθετικά χαφ, ο Σωτήρης Τσάτσος, με τον Γιώργο Μπάρκογλου.

Στην επίθεση, αυτός που ξεχώριζε αναμφισβήτητα ήταν ο Τάσος Αγρίτης, ο οποίος είχε ξεχωρίσει από νεαρή ηλικία και πολλοί περίμεναν να κάνει παραπάνω καριέρα. Έκανε μια μεταγραφή στον Ηρακλή, έπαιξε και στον ΟΦΗ, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν έκανε το «ξεπέταγμα» που κάποιοι περίμεναν. Εκτός του Αγρίτη, ξεχώριζαν κι ο μαχητικότατος Γιάννης Χλωρός, ενώ ποιοτικές ανάσες στην κορυφή της επίθεσης έδιναν οι Νίκος Νικολόπουλος και Θωμάς Μακρής. Στο Αιγάλεω έκανε και τα πρώτα του βήματα, πριν ενταχθεί στον Παναθηναϊκό, τον ΟΦΗ και την ΑΕΚ και ο Αντώνης Πετρόπουλος.

Το Αιγάλεω ξεχώρισε, κερδίζοντας αρκετές φορές σχεδόν όλους τους «Μεγάλους» του ελληνικού πρωταθλήματος, ενώ έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του κυπέλλου του 2003, όπου αποκλείστηκε από τον Άρη. Την επόμενη χρονιά, την πέμπτη και τελευταία του Γιώργου Χατζάρα στο τιμόνι της, η ομάδα κατάφερε να πετύχει, για πρώτη φορά στην ιστορία της, την πρόκριση στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Το «Σίτυ» έφτασε ως τη φάση των ομίλων της διοργάνωσης, υπό την καθοδήγηση του Βέλγου Στέφαν Ντεμόλ, αποκλείοντας την τουρκική Γκενστσλεμπιρλίγκι (όπως την λένε τέλος πάντων), στα προκριματικά, και μένοντας στον 1 βαθμό, σε έναν αντικειμενικά πολύ δύσκολο όμιλο πέντε ομάδων τότε, με τις Μίντλεσμπρο, Βιγιαρεάλ, Παρτίζαν και Λάτσιο.

Παρότι αρκετά γρήγορα κατρακύλησε και βρέθηκε μέχρι και στα τοπικά της Αθήνας, το Αιγάλεω σταδιακά επανήλθε και πλέον αγωνίζεται στη Φούτμπολ Λιγκ. Ευχή όλων μας, κάποια στιγμή να επιστρέψει και να μας χαρίσει στιγμές σαν αυτές που ζήσαμε επί Γιώργου Χατζάρα!