Μια συζήτηση με τον δημιουργό του Φούτμπολ

Τον Άκη Κατσούδα δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Αρχικά, το μάτι μου έπεσε στο Φούτμπολ, το περιοδικό που πηγαίνει σε όλες τις πιθανές κι απίθανες περιοχές στην Ελλάδα αναζητώντας ήρωες, στιγμές κι εμπειρίες του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, της «καρδιάς» του αθλητισμού. Τα θέματα που ανέβαζαν από τα τεύχη τους στη σελίδα τους στο Facebook μου κέντρισαν την προσοχή: Ταξίδια στη Μύκονο και την Ικαρία, φωτογραφίες από αγνά, παλιά καφενεία, οδοιπορικό στη Μύκονο καθώς και κάλυψη αγώνα του Ηρακλή Θεσσαλονίκης αλλά και στο Αγρίνιο για τον Φίλιππο Δάρλα, που παίζει ακόμα ποδόσφαιρο!

Έτσι, μεταξύ παραγγελιών για ένα από τα τεύχη τους και κάποιων σκρολαρισμάτων στο Instagram, είδα κάποιες φωτογραφίες που μου φάνηκαν γνώριμες και με οδήγησαν στην πηγή τους, στον άνθρωπο δηλαδή πίσω από αυτές, πίσω από τα οδοιπορικά, τα μερακλίδικα καφενεία και τα ταξίδια γεμάτα μπαλίτσα. Πάμε να τον γνωρίσουμε.

Εάν θα έπρεπε να συστήσεις στον κόσμο το Φούτμπολ, πώς θα το έκανες;
Το Φούτμπολ, για όλους εμάς που ασχολούμαστε μ’ αυτό, είναι ένα περιοδικό – ύμνος στο ελληνικό ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Ένας ύμνος σ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους που ασχολούνται μ’ αυτό, γνωρίζοντας πως δεν πρόκειται να πάρουν πίσω κανένα οικονομικό αντάλλαγμα. Οι τελευταίοι ρομαντικοί του αθλήματος. Αυτούς εμείς τους ονομάζουμε ήρωες. Γιατί καταφέρνουν να κρατήσουν ζωντανό το ίσως πιο αγνό κομμάτι του ελληνικού ποδοσφαίρου σήμερα και να το φέρουν κοντά στα παιδιά, ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα χωριά της χώρας. Τέτοιες ιστορίες θα διαβάσει κάποιος αν το πάρει στα χέρια του.

Έχεις γυρίσει τα γήπεδα ανά την Ελλάδα και ψάχνεις τη γοητεία του ερασιτεχνισμού. Θέλω να μας πεις πού έχεις ταξιδέψει και φωτογραφίσει καθώς και ποιες ήταν οι ομορφότερες εμπειρίες σου.
Μέσα σε 2 χρόνια έχουμε γυρίσει σχεδόν όλη την Ελλάδα. Έχουμε ταξιδέψει στους ακριτικούς Φούρνους Ικαρίας, στις Πρέσπες, στην Μύκονο, στη Θεσσαλόνικη, στο Αγρίνιο. Μας έχει μείνει μόνο η Θράκη. Το αγαπημένο μου ταξίδι και αυτό που χάρηκα πιο πολύ ήταν στις Πρέσπες. Οι ντόπιοι ήταν πολύ φιλικοί και θυμάμαι με τον πρόεδρο της ομάδας γυρίσαμε όλα τα χωριά της περιοχής. Οι εικόνες που θα συναντήσεις εκεί δεν υπάρχουν πουθενά αλλού. Τα τοπία, τα βουνά, οι λίμνες. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ την εικόνα ψηλά σ’ ένα λόφο που απέναντί μου έβλεπα τα σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Βόρειας Μακεδονίας. Ήταν η πρώτη φορά που έφτανα τόσο κοντά σε συνοριακή γραμμή. Ήταν πολύ περίεργο το αίσθημα.

Ταξίδεψες για ματσάκι του Ηρακλή. Πώς ήταν;
Ήταν τέλεια πραγματικά. Μερικούς μήνες πριν από το ταξίδι είχα διαβάσει ένα άρθρο πως ο Ηρακλής, εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων, θα έπαιζε για πρώτη φορά στο Γ’ Τοπικό. Στεναχωρήθηκα πολύ γιατί είναι μία από τις αγαπημένες μου ομάδες στην Ελλάδα. Με τη μία μου ήρθε η ιδέα να ταξιδέψω ως τη Θεσσαλονίκη και να παρακολουθήσω από κοντά έναν αγώνα του. Πιο πολύ για να δω τις αντιδράσεις του κόσμου του. Αυτό που αντίκρισα δεν περιγράφεται. Μικρά παιδιά, ακόμη και ηλικιωμένοι έφυγαν από το σπίτι τους μέσα στο καταχείμωνο και έφτασαν ως το Καυτανζόγλειο για να ακολουθήσουν την αγαπημένη τους ομάδα, η οποία έπαιζε στην χαμηλότερη ποδοσφαιρική κατηγορία της χώρας. Αυτό λέγεται αγάπη και πίστη στην ομάδα σου. Να την ακολουθείς ακόμη κι αν πέσει τόσο χαμηλά.

Φίλιππος Δάρλας. Εντυπώσεις; Πώς ήταν η δική σου εμπειρία σε όλο αυτό;
Τον Φίλιππο θυμάμαι να τον βλέπω με την φανέλα του Παναθηναϊκού μικρός στα ευρωπαϊκά ματς. Κατάγομαι από ένα χωριό του Αγρινίου και, θυμάμαι, πως για όλους μας ήταν το καμάρι της περιοχής. Ένα παιδί που ξεκίνησε κι αυτός από ένα χωριό της Αιτωλοακαρνανίας και έφτασε να παίζει κόντρα στο Μέσι. Όνειρο πραγματικά. Ένας φίλος που παίζει στα τοπικά του νομού κάποια στιγμή πάνω στην κουβέντα μού είπε πως συνεχίζει ακόμα στην ομάδα του χωριού του. Το αστείο ήταν πως τον συνάντησα σ’ ένα αγώνα περίπου 2 βδομάδες πριν σκάσει η καραντίνα και παγώσουν όλα. Σ’ εκείνο το ματς πέρασε αλλαγή. Ήταν πολύ παθιασμένος με τον αγώνα. Όταν μπήκε, φάνηκαν κατευθείαν τα καντάρια μπάλας που ήξερε. Ξεχώριζε. Δεν ξεχνιέται και τόσο εύκολα η άτιμη.

ΑΟ Μυκόνου. Πώς είναι η ποδοσφαιρική ζωή στο νησί;
Όλοι βλέπουμε κάθε καλοκαίρι τις εικόνες στα ΜΜΕ με τη χλιδάτη ζωή των σταρς και των πάμπλουτων επιχειρηματιών που φτάνουν στο νησί για τους διακοπές τους. Πάντα είχα, όμως, απορία να δω πως είναι η ζωή για τους ντόπιους. Γι’ αυτούς που ζουν στην Μύκονο όχι μόνο το καλοκαίρι αλλά και τον χειμώνα, τότε που κλείνουν όλα στο νησί. Ε, το ποδόσφαιρο ήταν ο καλύτερος τρόπος να το κάνω. Στη Μύκονο βρέθηκα ουσιαστικά για μιάμιση μέρα. Παρακολούθησα τις προπονήσεις των ακαδημιών και μίλησα με τα παιδιά της ομάδας για τους στόχους τους, τη ζωή στο νησί, τη μελαγχολία του χειμώνα. Αυτό που μου προξένησε εντύπωση είναι πως σ’ αρκετά απ’ αυτά, ο χειμώνας τους άρεσε πιο πολύ επειδή δεν βρίσκουν κίνηση στους δρόμους. Από τις αφηγήσεις τους, κατάλαβα, πως για τους πιο πολλούς ντόπιους δεν ισχύει η εικόνα που έχουμε όλοι για εκείνους. Όπως μου είπε ο υπεύθυνος της ακαδημίας, «τον χειμώνα η Μύκονος είναι όπως κάθε άλλη επαρχιακή περιοχή».

Ανήκει η αθώα, συναισθηματική, κάργα ωμή πλευρά του ποδοσφαίρου στα καφενεία και στις προσωπικότητες που συναντάς σε αυτά;
Μεγαλώνοντας σε χωριό, την εικόνα του ανθρώπου που στήνεται στο καφενείο με τις ώρες τα σαββατοκύριακα για να δει Παναιτωλικό – Λαμία την έχω στο μυαλό μου. Πιστεύω πως αυτοί είναι οι πιο αγνοί οπαδοί σήμερα. Αγαπούν την ομάδα τους αλλά δέχονται την καζούρα όταν αυτή χάσει σ’ ένα ντέρμπι. Στην επαρχία, νομίζω, δεν έχει χαθεί ακόμα αυτό το αγνό του ποδοσφαίρου. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που το απόγευμα θα πάνε στο γήπεδο να δουν την ομάδα του χωριού και μετά στο καφενείο τον Ολυμπιακό. Το ποδόσφαιρο είναι αυτό που τους δίνει ζωή. Κι αυτό μόνο με σεβασμό μπορείς να το αντιμετωπίσεις.

Τι ομάδα υποστηρίζεις εσύ και ποια είναι η νοητή κορυφή για αυτήν, τόσο αγωνιστικά όσο και εξωαγωνιστικά;
Κοίτα, είμαι Παναθηναϊκός αλλά με τα χάλια της ομάδας την τελευταία δεκαετία έχω αποστασιοποιηθεί. Δεν μ’ ευχαριστεί αυτό που βλέπω. Μπορεί να είμαι μικρός αλλά πρόλαβα τις τελευταίες επιτυχίες του. Το διπλό μέσα στο Τζουσέπε Μεάτσα με την Ίντερ, τα ματς με τη Βιγιαρεάλ, το διπλό στη Ρώμη. Είχα τέτοια τρέλα για το τελευταίο ματς που είχα ζητήσει από τη μάνα μου να μην πάω στο φροντιστήριο αγγλικών για να το δω απ’ την τηλεόραση live. Και με άφησε. Αυτό θα της το χρωστάω για πάντα.

Στο insta σου λες πως «ταξιδεύουμε, βλέπουμε μπαλίτσα, τρώμε λίγο». Θέλω να σταθώ στα ταξίδια και την μπαλίτσα. Είναι κάτι εφικτό; Είναι όνειρο ζωής για σένα; Το βλέπεις σαν δουλειά, σαν χόμπι;
Να σου πω την αλήθεια, πριν το Φούτμπολ, σνόμπαρα λίγο τα ταξίδια. Μέγα λάθος. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις έναν τόπο από το να τον επισκεφτείς εσύ ο ίδιος, ακόμη και μόνος σου. Μη φοβάστε τα ταξίδια. Και δεν χρειάζονται πολλά λεφτά ειδικά αν πρόκειται για ταξίδι στην Ελλάδα. Μπορείς ακόμη και με 100 ευρώ να τα καταφέρεις, απλά θέλει καλό προγραμματισμό. Στις Πρέσπες, για παράδειγμα, το αποφάσισα μέσα σε μια βδομάδα.
Για μένα όνειρο ζωής είναι να γυρίσω όλο τον κόσμο και να γράφω για το ποδόσφαιρο. Μέχρι σήμερα το Φούτμπολ είναι κάτι ανάμεσα σε χόμπι και δουλειά. Δουλειά γιατί το κάνουμε με επαγγελματικούς όρους, προθεσμίες, standards, συνεργάτες, και χόμπι γιατί στο τέλος μπαίνουμε μέσα οικονομικά (γέλια). Δεν με χαλάει, όμως, κάνω αυτό που αγαπώ και με γεμίζει.

Το Φούτμπολ στην εποχή της ψηφιοποίησης, της εύκολης πληροφορίας και των likes, έχει χώρο στην Ελλάδα και κυρίως, έχει μέλλον; Μπορεί να γεμίζει περιεχόμενο για χρόνια;
Ένα από τα πράγματα που, στην αρχή, μ’ έβαλαν σε σκέψη ήταν αν ένα τέτοιο εγχείρημα θα κατάφερνε να σταθεί σήμερα. Από την αγάπη του κόσμου δείχνει ότι μπορεί να γίνει δυνατό. Το χαρτί μπορεί για πολλούς να πεθαίνει, ωστόσο, υπάρχουν ακόμα πολλοί ρομαντικοί εκεί έξω που το ζητούν. Το χαρτί από μόνο του, όμως, δεν λέει τίποτα. Πρέπει να βρεις και εκείνο το περιεχόμενο το οποίο θα κάνει τον αναγνώστη να το διαβάσει. Αυτό είναι που μας απασχολεί. Σε κάθε ταξίδι, ωστόσο, παρά τις επιφυλάξεις μας, πάντα κάτι καινούργιο θα βρεις να πεις. Μια άγνωστη ιστορία γύρω από το ποδόσφαιρο και την κουλτούρα των ντόπιων. Η Ελλάδα έχει πολλές τέτοιες ιστορίες και θέλουμε να φτάσουμε όσο πιο βαθιά γίνεται.

Επόμενα projects που έχεις στο μυαλό και θες να υλοποιήσεις;
Μας πετυχαίνεις σε μια πολύ δημιουργική φάση καθώς ετοιμάζουμε όχι ένα αλλά δύο τεύχη! Το ένα απ’ αυτά θα είναι το επόμενο τεύχος του Φούτμπολ, το οποίο θα έχει μεγάλο αφιέρωμα στην ποδοσφαιρική νοσταλγία, μ’ ό,τι αυτό συνεπάγεται, και το άλλο θα είναι ένα ειδικό τεύχος αφιερωμένο στην ομάδα του χωριού μου. Ελπίζω μέσα στο φθινόπωρο να είναι και τα δύο έτοιμα.