Αν δεν μπορείς να φτάσεις τον εχθρό σου, μάθε από αυτόν

Δεν χρειάζεται κάποιος να ξέρει απ’έξω τις ενδεκάδες κάθε ομάδας για να καταλάβει ότι ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε άλλα αγωνιστικά, διοικητικά επίπεδα από τους άλλους δύο ανταγωνιστές του.

Δεν χρειάζεται κάποιος να θυμάται πόσο ήρθε το κάθε ματς μεταξύ τους τις τελευταίες χρονιές, ποιος παίζει με ποιον κάθε αγωνιστική, για να καταλάβει ότι ο Ολυμπιακός είναι μια ευρωπαϊκή ομάδα με τα όλα της και έχει ξεφύγει από την ελληνική πραγματικότητα.

Δεν χρειάζεται κάποιος να μελετάει τα ρεπορτάζ κάθε ομάδας από διαφορετικές πηγές για να σχηματίσει άποψη ποια ομάδα αποπνέει υγεία, ποια ομάδα νοσεί, ποια ομάδα αδυνατεί να εξελιχθεί, ποια ομάδα δεν θέλει να εξελιχθεί και ποια ομάδα μαστίζεται από μιζέρια.

Δεν μπορεί ξαφνικά κάποιος να πιστεύει από την άλλη ότι ΠΑΟΚ και ΑΕΚ είναι κακές ομάδες.

Δεν μπορεί ξαφνικά οι πρωταθλητές του 2018 και 2019 να χαρακτηρίζονται έτσι ενώ ακόμη έχουν τους πρωταθλητές τους βασικά στελέχη.

Το θέμα είναι ότι δεν μπόρεσαν ή ακόμη αδυνατούν να συμβαδίσουν με τις  δικαιολογημένες προσδοκίες του κόσμου τους και κινούνται ακόμη σε μονοπάτια ερασιτεχνισμού.

Η διαχείριση μιας τεράστιας επιτυχίας είναι τελικά το πιο δύσκολο πράγμα.

Στον ΠΑΟΚ έδωσαν πάρα μα πάρα πολλά λεφτά δεξιά και αριστερά και έφεραν εποχές ΠΑΣΟΚ. Μετά από μια θριαμβευτική πενταετία, ήρθε και η φυσιολογική λήξη ενός κύκλου αλλά με έναν τρόπο απότομο, άκομψο, ανώριμο και ταυτόχρονα να μην προκαλεί και έκπληξη.

Γιατί η ομάδα διοικείται από δημοσιοσχεσίτες και άτολμους να πάρουν αποφάσεις όπως φάνηκε και στην περίπτωση του αρχηγού Βιερίνια.

Παράλληλα έφτασε κοντά στην πηγή, στο απόλυτο όνειρο του Τσάμπιονς Λιγκ και πάλι κατάφερε να αποκλειστεί από μια εντυπωσιακά μέτρια ομάδα.

Για τον ΠΑΟΚ τα γράφει απόλυτα εύστοχα και ξεκάθαρα και ο Τέλης εδώ για την ακατανόητη υποτίμηση της ομάδας απέναντι στον θεσμό του Γιουρόπα.

Η ΑΕΚ έκανε μια μεγάλη επένδυση με το γήπεδο και ξεκάθαρα κατέβασε στροφές μετά την επιτυχία του πρωταθλήματος. Η τρομερά σφιχτή πολιτική της από την άλλη έχει φέρει ταβάνι στην ομάδα και έχει αποδείξει ότι δεν έχει την φυσική κατάσταση εδώ και χρόνια,την πληρότητα του ρόστερ και την καρδιά να αντέχει σε Ευρώπη και Ελλάδα.

Μοιραία και για τους δύο έρχονται οι εξοργιστικές εμφανίσεις και ήττες στην Ευρώπη, κάτι που δεν προκαλεί καμία εντύπωση την περασμένη εβδομάδα.

Την ίδια απουσία έκπληξης προκάλεσε και η νίκη του Ολυμπιακού, ακόμη και στο 94′.

Ο Ολυμπιακός έχει έναν ικανότατο προπονητή, πλήρες ρόστερ που δεν έχει δει όλους παίκτες ενσωματωμένους και νίκησε εύκολα μια ομάδα που ενώ έχει φανέλα υποθετικά στην Ευρώπη, δεν έχει τίποτε παραπάνω από τον αντίπαλό της.

Παράλληλα έχει μια διοίκηση που έχει βάλει ανθρώπους σαν τον Καρεμπέ και τον Ιμπαγάσα σε θέσεις κλειδιά, δύο ανθρώπους με γνώσεις, κύρος και πολλά κονέ στην πιάτσα να κάνουν κουμάντο.

Και αν το Τσάμπιονς Λιγκ αποτελεί όνειρο απατηλό, το Γιουρόπα είναι πιο εφικτό για μια ομάδα που έχει χτίσει σταθερά εδώ και χρόνια ευρωπαϊκή νοοτροπία, καθαρίζει (παν)εύκολα τους αγώνες της και μπορεί άνετα να προχωρήσει σε όλες τις διοργανώσεις.

Η ίδια διοργάνωση στην οποία ΑΕΚ και ΠΑΟΚ δυσφορούν, αισθάνονται άβολα και αποτυγχάνουν παταγωδώς για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.

Φυσικά και τα μπάτζετ είναι διαφορετικά. Φυσικά και ο Ολυμπιακός έχει οικονομικό αβαντάζ τόσων χρόνων με τις συμμετοχές του στην Ευρώπη.

Αλλά τι μπάτζετ θέλει να κάνεις τα βασικά και να μάθεις να νικάς την Βίντι, την Έστερσουντ, την Σλόβαν, την Τράμπζονσπορ;

Σακούλι σακούλι…πως το λένε.

Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι Ολυμπιακός  ή να είναι στο payroll της διοίκησής του για να τα γράφει αυτά.

Η ομορφιά έγκειται στην καρδιά του παρατηρητή και ο υποφαινόμενος παρατηρητής υποστηρίζει μια άλλη ομάδα που αυτή και αν βρίσκεται σε παρακμή.

Οι φίλοι θα πιστέψουν στις δυνατότητές σου ωστόσο είναι οι εχθροί σου που θα σε αναγκάσουν να τις ξεπεράσεις, λένε στο χωριό μου.

Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να σκεφτούν στην ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ.

Ένα γήπεδο δεν θα φέρει πρωταθλήματα και άπειρο χρήμα δεν θα τα κρατήσει για πάντα.