Ο Villas-Boas Stramaccioni δεν θα γίνει ποτέ

Αίσθηση προκάλεσαν οι δηλώσεις του Βίλας Μπόας μετά την τρίτη (πανεύκολη ήττα) της Μαρσέιγ φέτος στο Τσάμπιονς Λιγκ, 12η συνεχόμενη από το 2013 και φυσικά χωρίς γκολ. Αίσθηση προκάλεσαν στους δημοσιογράφους δηλαδή γιατί οι απλοί φίλοι το ποδοφαίρου αναρωτιούνται πως ο Βίλας Μπόας προπονεί ακόμη και βγάζει εκατομμύρια από το ποδόσφαιρο.

Είπε λοιπόν ο άρχοντας: “Για να είσαι σκατά στο Τσάμπιονς Λιγκ, πρέπει να προκριθείς στους ομίλους. Το καταφέραμε και είμαστε σκατά”. Την ίδια ώρα ο τερματοφύλακάς και αρχηγός του Ματαντά παραδέχονταν ότι η ομάδα του είναι γελοία και δεν είναι σε αυτό το επίπεδο.

Λόγια που δικαιώνουν απόλυτα τον Βαλμπουενά που είχε δηλώσει ότι η Μαρσέιγ είναι μια ομάδα αδύναμη, χωρίς ηγέτη, χωρίς ψυχή, χωρίς προσωπικότητα. Μετά από αυτές τις δηλώσεις ο Αντρές είχε περάσει στην αντεπίθεση λέγοντας λίγο πολύ ότι αν το ματς έληγε 0-0 δεν θα έκανε αυτές τις δηλώσεις.

Ας γυρίσουμε λίγο πίσω.

Ως παιδί – θαύμα, geek παθιασμένος με FM και ποδόσφαιρο, έμαθε τα μυστικά της δουλειάς δίπλα στον Μουρίνιο χωρίς να έχει κλωτσήσει και αυτός τόπι. Δεν είναι απαραίτητο να έχεις παίξει ποδόσφαιρο για να γίνεις κορυφαίος προπονητής.

Πρώτη του δουλειά στην Ακαντέμικα όπου με όμορφο ποδόσφαιρο την έφερε στην 10η θέση φτάνοντας και στα ημιτελικά του κυπέλλου. Η άνοδος ξεκινούσε στα 32 του μόλις.

Στην πρώτη χρονιά κατακτάει το τρεμπλ σε ηλικία 33 ετών και αήττητος στο πρωτάθλημα, ένα αξιομνημόνευτο κατόρθωμα. Αυτό ήταν. Δικαίως βαπτίζεται ως ο νέος Μουρίνιο.

Οι σειρήνες της Τσέλσι τον φέρνουν στο Λονδίνο και μετά από ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα, κάνει ρημαδιό τα αποδυτήρια, ανοίγει βεντέτες με τους πρωτοκλασάτους του συλλόγου και τον Μάρτιο του 2012 απολύεται, έχοντας υπογράψει τριετές συμβόλαιο στην αρχή της χρονιάς. Νεότατος και με όλο το μέλλον μπροστά του, ίσως ήταν πολύ νωρίς για τόσο μεγάλο βήμα.

Το ίδιο καλοκαίρι μετακομίζει μερικές συνοικίες παραπέρα για την Τότεναμ για να ηγηθεί στο πρότζεκτ ανάκαμψής της. Την πρώτη χρονιά πάλι καθόλου άσχημα, με 72 βαθμούς την βγάζει σχεδόν στο Τσάμπιονς Λιγκ κάνοντας ρεκόρ συγκομιδής και βγαίνει και μάνατζερ του μήνα τον Φεβρουάριο. Το καλοκαίρι ξοδεύει τα χρήματα της μεταγραφής του Μπέιλ σε δευτεροκλασάτους ποδοσφαιριστές και τον Δεκέμβριο της χρονιάς απολύεται έχοντας κυλήσει την ομάδα στην μετριότητα.

Την άνοιξη του 2014 βρίσκει δουλειά στην Ζενίτ όπου κάνει ρεκόρ και κάθεται 2 χρόνια – διόμιση αγωνιστικές σεζόν. Κατακτάει πρωτάθλημα,κύπελλο, Σούπερ Καπ και πιστολιάζει για να γυρίσει στην Πορτογαλία το 2016.

Τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς πάει κάπου στην Κίνα και μετατρέπει την ομάδα σε διεκδικήτρια πρωταθλήματος. Φυσικά και δεν κάθεται δεύτερη χρονιά και μετά κάνει ένα διάλειμμα με τα ράλι.

Ο λεβέντης ανέλαβε την Μαρσέιγ μετά από δύο χρόνια παίζοντας με τα ράλι, το 2019 και την πήγε μέσα σε έξι μήνες στην 2η θέση και στους ομίλους μετά από 7 χρόνια. Ταβάνι μέχρι τότε ήταν η 4η θέση και η ομάδα ξεχείλιζε από μετριότητα και κατάφερε και την ανέστησε.

Αν εξαιρέσεις την Πόρτο γενικά οι ομάδες του στο Ευρωπαϊκό πέρασμά του χαρακτηρίζονται από τα ίδια συστατικά που περιέγραψε ο Βαλμπουενά. Αντίθετα με τον μέντορά του τον Μουρίνιο ο Βίλας Μπόας σου δίνει την εντύπωση ότι είναι ένας χομπίστας που έχει καταλάβει το νόημα της ζωής: καλή ζωή, κρασάκι μπρούσκο από τα αμπέλια του Πόρτο και δεν θα κάτσουμε να σκάσουμε να δούμε τα υπέροχα μαλλιά μας να πέφτουν ή να ασπρίζουν από το άγχος.

Aρχικά πίστευα ότι ο Αντρές  είναι ένας απατεώνας τύπου Στραματσόνι που επειδή αναπνέει και καλά για το ποδόσφαιρο δικαιούται να κάθεται στους πάγκους κάθε ομάδας.

Λάθος.

Ο Μπόας έχει τίτλους και δεν έχει φέρει παντού την καταστροφή. Και είναι μεγαλύτερος χομπίστας από τον συνονόματο που πασχίζει να δείξει την αξία του και να τάζει λαγούς και πετραχήλια. Ο Μπόας λέει ας βρω δουλειά και κάποιος θα με προσλάβει, η μπογιά μου μένει ανεξίτηλη.

Οι ομοιότητές τους είναι ότι σαν πλούσιοι, όμορφοι και γοητευτικοί και οι δύο θα μπορούσαν άνετα να είναι κάπου στο καστ ταινιών που κάνει εδώ και 20 χρόνια ο Γούντι Άλεν, όχι σαν πρωταγωνιστές όμως αλλά κάτι σαν τους ζάμπλουτους κολλητούς του πρωταγωνιστή που δίνουν τα κλειδιά του εξοχικού για ρομαντική εξόρμηση το σαββατοκύριακο.

Από εκεί και πέρα ο ένας σπέρνει την μετριότητα και ο άλλος την καταστροφή. Για το αν θα χαρακτηριστεί και ο Πορτογάλος Αντρέας απατεώνας ας περιμένουμε λίγο ακόμη, λίγο δύσκολο για την ώρα να μείνει μετά τον Ιούνιο στην Μασσαλία βάση των συνήθειών του εξάλλου.