«Ευτυχώς, εμφανίζεται ακόμα στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο, και διαπράττει το σφάλμα να τα βάλει με ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, τον διαιτητή και το κοινό στις κερκίδες, για την απόλαυση και μόνο του κορμιού, που ορμά στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας.»
Ίσως ο μεγάλος Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο και να μην είχε τον Ντιέγκο στο μυαλό του όταν έγραφε αυτό το απόσπασμα στο βιβλίο του Το ποδόσφαιρο στη Σκιά και στο Φως, αλλά για όλους εμάς τους υπόλοιπους που έστω και μία φορά είδαμε, έστω και στο βίντεο, πως έπαιζε και πως κινούνταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα, η εικόνα συμπληρώνονταν από μόνη της.
Για εμάς τους νεότερους, που δυστυχώς δεν τον προλάβαμε να παίζει, ο Μαραντόνα είχε ήδη περάσει στη σφαίρα του μυθικού. Δεν τον είχαμε ποτέ δει να καλπάζει μέσα στο γήπεδο, αλλά τον βλέπαμε να παίζει πρώτο θέμα παντού. Δεν τον απολαύσαμε ποτέ να τριπλάρει όλη τη δύσμοιρη αντίπαλη άμυνα, αλλά όποτε μιλούσε, άπαντες κρεμόντουσαν από τα χείλη του.
Μεγάλοι ποδοσφαιριστές πέρασαν και πριν και μετά τον Μαραντόνα. Κάποιος μπορεί να πει και μεγαλύτεροι ποδοσφαιριστές. Ντιέγκο όμως ήταν μόνο ένας, ήταν λες και το καλούπι έσπασε μετά από αυτή τη δημιουργία. Κανένας ποτέ δεν αγαπήθηκε όσο αυτός. Κανείς άλλος δε θεωρήθηκε η φωνή των φτωχών και των απόκληρων της Αργεντινής και της Νοτίου Ιταλίας όσο ο Ντιέγκο. Ήταν σούπερ σταρ που γυρνούσε από πάρτι σε πάρτι και το «έκαιγε» στις καταχρήσεις, ήταν και «επαναστάτης», που τα έβαζε με τη διοίκηση της ομάδας του για να παίξει έναν αγώνα για ένα άρρωστο παιδί.
Ως εκ τούτου, σήμερα που έφυγε σε ηλικία 60 ετών από τη ζωή από ανακοπή καρδιάς, η Αργεντινή και φυσικά η αγαπημένη του Νάπολι, θρηνούν. Ήδη οι Ναπολιτάνοι ανακοίνωσαν πως το γήπεδό τους θα μετονομαστεί σε Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα σε μια ένδειξη ευγνωμοσύνης στον άνθρωπο που άλλαξε τον ρου της ιστορίας της ομάδας τους. Εικάζω ότι σύντομα κάτι παρόμοιο θα δούμε και στην Αργεντινή.
Το απίστευτο της υπόθεσης βέβαια, είναι πως ο Ντιέγκο έφυγε σήμερα 25 Νοεμβρίου 2020, ακριβώς την ίδια μέρα με τον έτερο «Καταραμένο ποιητή» της μπάλας, τον Τζόρτζ Μπεστ που έφυγε από τη ζωή το 2005, ενώ την ίδια μέρα το 2016, πέθανε και το είδωλο και καλός φίλος του Ντιέγκο, ο Κομμουνιστής ηγέτης της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο.
Μαζί με τον Μαραντόνα, μας αφήνει κι ένα κομμάτι αυτού που ονομάζουμε «Το ποδόσφαιρο της αλάνας». Στον κόσμο του σήμερα είναι όλο και πιο δύσκολο να βρεις αλάνες με παιδιά να παίζουν.
Τα παιδιά ωστόσο πάντοτε θα παίζουν. Σε γήπεδα, σε αυλές σχολείων και σε πάρκα. Κι όσο θα υπάρχουν παιδιά που θα μαζεύονται να παίξουν ποδόσφαιρο στη γειτονιά, να σπάνε τα πόδια τους και ονειρεύονται ότι σκοράρουν αφού περάσουν όλη την αντίπαλη ομάδα, το πνεύμα του Ντιέγκο θα είναι εκεί να τους συντροφεύει.
Ισως σας αρεσει
