House λείπεις

Η φετινή καραντίνα και το παγκόσμιο lock-down ήταν εξαιρετική ευκαιρία να ξαναδώ το House MD (2004 – 2012, 8 σεζόν, 176 επεισόδια) και να θυμίσει πόσο λείπει ο House από τις ζωές μας, ειδικά φέτος.

Ο υπερταλαντούχος και πολυπράγμων Hugh Laurie έμελε να παίξει τον House ώστε να γίνει ο πιο ακριβοπληρωμένος ηθοποιός τότε και να γνωρίσει οριστικά την παγκόσμια αναγνώριση, έχοντας πριν ένα εκπληκτικό έργο με Βρετανικές παραγωγές (κωμωδίες).

Ο χαρακτήρας βασίστηκε στον Sherlock Holmes παίρνοντας την εξάρτηση από ουσίες (το όνομα της σειράς παραπέμπει στην ιατρική αργκό H.O.USE – history of medical use-), το υψηλότατο IQ, την απουσία κοινωνικού συμβιβασμού του και αδυναμίας να ενωθεί με τους κοινούς θνητούς. Ο δε Watson είναι ο αξιολάτρευτος Wilson, ο κολλητός του και ο μοναδικός σύνδεσμός του με την πραγματικότητα.

Ο House λείπει γιατί είναι η πιο συναρπαστική τηλεοπτική προσωπικότητα.

Ο House είναι η πιο συναρπαστική τηλεοπτική προσωπικότητα για τον γράφοντα και ακόμη μέχρι σήμερα θαυμάζει τον σεναριακό προσανατολισμό των δημιουργών (ναι, γίνεται πάνω κάτω το ίδιο πράγμα σε κάθε επεισόδιο – προσωπικά αν εξαιρέσεις κάπου 6-7 επεισόδια εγώ δεν είχα ποτέ πρόβλημα με αυτό – αλλά πόσες σειρές γνωρίζετε που η ζωή του κομπάρσου ή και ηθοποιού της σειράς σε κάθε επεισόδιο ξεκλειδώνει μια-μια τις άπειρες πόρτες του μυστήριου και μαγικού βασιλείου του μυαλού του House;).

Αγενής, απόμακρος, αλαζόνας. Τρία «άλφα» που πηγάζουν από το τραύμα στο πόδι (ουσιαστικά σακάτης) και την υπερβολική κατανάλωση Vicodin να απαλύνει τον πόνο και να εξαρτηθεί σε ακραίο βαθμό από αυτό. O συνδυασμός των δύο αναπτερώνουν σε τρομακτικά επίπεδα την ευφυία του κάνοντάς τον ξεχωριστό και ικανό να λύνει τα πιο βαθιά και ακραία ιατρικά μυστήρια. Χωρίς αυτά (πόνος και το συναίσθημα του ξεχωριστού) δεν μπορεί να ζήσει και το παραδέχεται. Δεν έχει κανένα πρόβλημα να μιζεριάσει και να είναι ξεχωριστός από το να ενωθεί με τους υπόλοιπους και να έχει μια φυσιολογική ζωή. Πληγώνει ανθρώπους που ενδιαφέρονται γι’αυτόν χτυπώντας τους πολύ δυνατά στα σημεία που παρουσιάζουν αδυναμίες (ειδικά όταν υποφέρει από σύνδρομο στέρησης βλέπε παρακάτω βίντεο) αλλά ΑΓΑΠΑΕΙ (ένα ακόμη άλφα) με τον δικό του ασυμβίβαστο τρόπο. Νοιάζεται. Φροντίζει.

Λόγω εκκεντρικότητας, δύσκολου χαρακτήρα, εγωκεντρισμού, επαναστατικής φύσεως και αδυναμίας τήρησης των κανόνων (η οποία πηγάζει σαν αντίδραση στον αυταρχικό πατέρα του) αρρωσταίνει με τις αλλαγές (“It‘s one of the great tragedies of life —something always changes“). Αδιαφορεί για τους ασθενείς του (δεν τον νοιάζει αν πεθάνουν ή όχι, θέλει να λύσει το μυστήριο αλλά δεν είναι και πάντα έτσι προφανώς) και συναρπάζεται μόνο από μια δύσκολη και πρωτοφανής διάγνωση. Σαν άλλος Sherlok αφιερώνει όλο τον χρόνο του να λύσει το ακατόρθωτο παζλ βασιζόμενος στην προσωπική τους ζωή όταν το ιατρικό μέρος αποτυγχάνει (“Everybody lies.” / “It’s a basic truth of the human condition that everybody lies. The only variable is about what.” / “Truth begins in lies”).  Και αυτό είναι που κάνει την διαφορά.

Πέρα από την θέση που κατέκτησε στο πάνθεον των τηλεοπτικών (αντι-)ηρώων, άφησε ως κληρονομιά μια πολύ μεγάλη λίστα από ατάκες και εξωφρενικά αστείες σκηνές

Το χιούμορ του House είναι το κάτι άλλο. Σαρκαστικό, μαύρο, σαδιστικά κυνικό και apolitically correct (δεν υπήρχαν τέτοια τότε) και πολλές φορές τόσο παιδικό και ανώριμο! Απέναντι σε όλους με αγαπημένα θηράματά του να είναι οι ασθενείς του.

“I’ve Heard Your Name.”

“Most People Have. It’s Also A Noun.”

Δύο από τις αγαπημένες μου σκηνές είναι οι επόμενες.

Ένας Άγγλος υποδύεται έναν Αμερικανό που υποδύεται έναν μάυρο ιεροκύρηκα με προφορά νότου! (ΠΟΣΟ θεός είσαι ρε Hugh;)

Ένας Άγγλος υποδύεται έναν Αμερικάνο που υποδύεται έναν redneck.

Ο House και ο Wilson είναι από τα πιο όμορφα δίδυμα στην ιστορία, μια πανέμορφη φιλία.

Ξέρουν απ’έξω και ανακατωτά ο ένας τον άλλον, σκαρώνουν φάρσες ο ένας στον άλλον, προσπαθούν με τον δικό τους τρόπο να εισβάλουν στην ζωή του άλλου και να δίνουν συμβουλές. Δύο τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες, επαγγελματικά και προσωπικά, δύο μεσήλικες που πορεύονται στον ίδιο δρόμο και παράλληλα ταυτόχρονα μέχρι το εκπληκτικό φινάλε όπου πανηγυρικά δείχνει ότι ο House ΑΓΑΠΑΕΙ και ότι ο φίλος του (απίστευτα σκληρή η σειρά με τον Wilson ρε γαμώτο) είναι τα πάντα γι’αυτόν.

Γι’αυτούς τους δύο αξίζει κάποιος να δει την σειρά και μόνο.

Δεν βαριέσαι ποτέ με τον House να προσβάλει, να συμβουλεύει, να νοιάζεται για τους υπόλοιπους με τον τρόπο του.

O House απολαμβάνει να ξέρει κάθε λεπτομέρεια για τους ανθρώπους του αρρωσταίνει όταν βλέπει μια μικρή αλλαγή στην συμπεριφορά τους και δεν μπορεί να εξηγήσει από που πηγάζει στην προσωπική τους ζωή.

Οι λέξεις “moron”, “idiot” χρησιμοποιούνται καθημερινά ενώ φυσικά η δημόσια διαπόμπευσή τους είναι απαραίτητη. Και πάλι νοιάζεται γι’αυτούς. Με τον δικό του τρόπο. Τους φροντίζει.

Με τον καθένα έχει ξεχωριστή σχέση. Όλοι προοδεύουν δίπλα του χωρίς να είναι εύκολα γι’αυτούς προφανώς. Το να δουλέψεις με τον House έχει προσωπικό κόστος. Οι γυναίκες του βρίσκουν αυτό που θέλουν να κάνουν και ανακαλύπτουν επιτέλους την ευτυχία τους (Cameron, 13, Master). Οι άντρες δέχονται απεριόριστο bullying και προσβολές (το ίδιο και οι γυναίκες βασικά) και βρίσκουν την πορεία τους διά πυρός και σιδήρου. Ο Chase (τυχερός ατάλαντος αλλά ταίριαξε στον ρόλο ο ηθοποιός) γίνεται ο καλύτερος στο είδος του, ο Foreman πηγαίνει στην κορυφή, ο Taub γίνεται καλύτερος άνθρωπος. Ο Kutner έπαιξε βιοτικό ρόλο στην πορεία της σειράς και στην πορεία του House.

Ξεχωριστή αναφορά στην καψούρα του και αφεντικό του Lisa Cuddy. Πάντα προσπαθεί να της πηγαίνει κόντρα, να της την λέει, να την απωθεί (social distancing before it was cool), να την υποβαθμίζει αλλά μέσα του φλέγεται γι’αυτή. Η πορεία τους είναι απόλυτα γλυκόπικρη.

Επειδή η σειρά δεν είναι μόνο ο House, εξαιρετικές, αστείες και βαθιές στιγμές έχουν και οι υπόλοιποι χαρακτήρες μεταξύ τους.

Taub και Foreman έχουν απολαυστική χημεία μεταξύ τους σαν χαρακτήρες (και ηθοποιοί) πχ και η παρακάτω στιγμή είναι χρυσάφι σκέτο.

Όπως και αυτή της 13 με τον Wilson.

O Ηouse ως γιατρός, κορυφαίος στην διαγνωστική θα έλυνε πολλά μυστήρια γύρω από το Covid, θα πειραματίζονταν με ασθενείς βγάζοντας συμπεράσματα και θα έκλεινε οριστικά ερωτήματα όπως με τα εμβόλια.

Από τα καλύτερα βίντεο της σειράς (όλα εδώ, επική αντίδραση όταν του λέει η τύπισσα ότι δεν εμβολιάζει το μωρό, μαύρο χιούμορ σαρωτικό) το παρακάτω.

Και από τα πιο λυπηρά επεισόδια της σειράς με ένα όμορφο τέλος…

Πάντα θα υπήρχε “Εύρηκα!” με τον House!

Γιατί δεν ήταν ποτέ Lupus!

Από τα inside joke της σειράς, σχεδόν σε κάθε επεισόδιο αναφέρεται αυτή η ασθένεια σαν διάγνωση αλλά ποτέ δεν ήταν!

Οι κωμικές στιγμές είναι απολαυστικές μεν αλλά δεν είναι μόνο αυτό η σειρά. Έχει πολλή κατάθλιψη, δράμα, σκοτεινές στιγμές μέσα. Και είναι αριστουργηματικές όλες τους. 

Δεν ξεχνάμε ότι μιλάμε για έναν βαθιά εξαρτημένο άνθρωπο που ενίοτε προσπαθεί να μπει απελπισμένα σε έναν δρόμο απεξάρτησης με πάντα να υπάρχει ένα μεγάλο κόστος.

Για όσους θυμούνται οι παρακάτω σκηνές είναι ο απόλυτος ψυχολογικός τρόμος. Τα γράφω, τα βλέπω και μου έχει σηκωθεί η τρίχα.

Τέλος, το “Teardrop”, το soundtrack στο intro και ένα από τα καλύτερα κομμάτια όλων των εποχών.

Χωρίς λόγια για το αριστούργημα με τον χτύπο καρδιάς.

Για κάποιο λόγο δεν θα το ακούσετε σε Netflix / Amazon prime λόγω δικαιωμάτων.

Στο Last Dance η παρακάτω εκπληκτική διασκευή έντυσε και την πιο όμορφη σκηνή της σειράς, εκεί που ο MJ σπαράζει για τον θάνατο του πατέρα του έχοντας κατακτήσει το πρωτάθλημα ανήμερα της Μέρας του Πατέρα.

Σαν επίλογο να τονίσουμε ότι αποκλείεται με την πολιτική ορθότητα που διακατέχει το Hollywood πλέον να βλέπαμε τέτοια σειρά.

Ευτυχώς βγήκε την σωστή εποχή και θα είναι πάντα εκεί να μας συντροφεύει για απαραίτητο binge-watching.

Με προσοχή όμως γιατί κάποια επεισόδια είναι σκέτη μαυρίλα και τέτοιες εποχές είναι δύσκολες για πάρα πολλούς από εμάς.