Two Towers Άρχοντα, πάρε μας τα υπάρχοντα

Είναι απίθανο να γράψεις και να προσθέσεις κάτι όταν έχουν γραφτεί τα πάντα για αυτή την τριλογία που άλλαξε τον κινηματογράφο.

Πρόκειται για 3 ταινίες που δεν τις χορταίνω ποτέ και θα τις βλέπω παντοτινά, κάθε μέρα να το έχει η τηλεόραση ευχαρίστως θα το δω (πλέον δεχόμαστε τις extended version ΠΡΟΦΑΝΩΣ).

Το δεύτερο μέρος είναι προσωπικά το αγαπημένο μου και πιστεύω το πιο ολοκληρωμένο (όλα δέκα είναι αλλά να’χαμε να λέγαμε).

Ανήμερα της επετείου από την κυκλοφορία του δεύτερου μέρους της επικής τριλογίας (ήταν 18 Δεκεμβρίου του 2002) παραθέτω τις αγαπημένες μου στιγμές από αυτή χωρίς πολλά πολλά με σειρά από την αρχή μέχρι το τέλος της.

1. “He is Shadowfax…He is the Lord of all horses”/ “Be Silent…Keep your foul tongue behind your teeth…”

H εντυπωσιακή και ψαρωτική επανεμφάνιση του Gandalf στο δάσος του Fangorn είναι all time classic σκηνή. Πολλοί άνετα θα θεωρούσαν ως την ομορφότερη από όλες τις σκηνές στην ταινία τον εντυπωσιακό ερχομό του Shadowfax με την συνοδεία της αιθέριας μουσικής (η υπόκλιση του Gimli όταν αναφέρει την ιδιότητά του ο Gandalf σου αφήνει ένα τεράστιο χαμόγελο).

Πάντα λάτρευα την άφιξη της παρέας στο νεκροταφείο του Rohan και το τρικ του Gandalf να μην δώσει το ραβδί του στους έμπιστους ακόλουθους του φυλακισμένου από τα δεσμά του Saruman Theoden. Ο Gandalf κάνει σκουπίδι τον Grima με τις ατάκες του και  πρέπει να αποθέσουμε και φόρο τιμής στους Hama και Hamling που αντιλαμβάνονταν ότι οι ξένοι ήρθαν για βοήθεια και να διώξουν το δηλητήριο του Saruman και του Πορτοσάλτε του (αντικειμενικά ο Grima είναι υπέροχος χαρακτήρας και είναι 1000 φορές πιο συμπαθητικός από αυτό το πλάσμα). Τα κλωτσομπουνίδια στο background όταν ο Galdalf περπατάει πάντα απολαυστικά.

2. “Go away…and never come back…” / “Stupid Fat Hobit” / “My PRECIOUS”

Θεωρώ την ερμηνεία του Andy Serkis ως Smeagol / Golum στις σπουδαιότερες όλων των εποχών από villains (και όχι μόνο). Ο/ Το Golum είναι ένα πονεμένο πλάσμα με δραματικό παρελθόν, βαθιά εξάρτηση από το δαχτυλίδι και σαν μοναδικό σκοπό της ζωής του να το ξαναβρεί.

Κατά έναν περίεργο τρόπο τον συμπονείς.

Οι σκηνές με την εσωτερική πάλη του και η ελευθερία του (προσωρινά) από τα δεσμά του και η μετέπειτα αφοσίωσή του στον αφέντη του είναι στοιχειωτικές.

Golum και Sam σε sitcom ΤΩΡΑ.

Εδώ ωστόσο μιλάμε για την απόλυτη κορυφή του Serkis να εναλλάσει την φωνή και τα συναισθήματά του σε δευτερόλεπτα. Κομβική στιγμή για τον Golum, τον Frodo, την ανθρωπότητα ολόκληρη. Νο2 για μένα αγαπημένη σκηνή γενικά στην ταινία αν ήθελα να κατατάξω με προτιμήσεις.

3. “The Ents are going to war…It is likely that we go to our doom…Last March of the Ents…”

Προσωπικά την θεωρώ την καλύτερη στιγμή της τριλογίας.

Ο Treebeard για πρώτη φορά αντιλαμβάνεται την καταστροφή που έχει προκαλέσει ο Saruman. Βλέπει τους φίλους του να έχουν εξαφανιστεί από προσώπου (Μέσης) Γης από κάποιον που υποτίθεται ήταν φίλος της Φύσης ολόκληρης και η ατάκα “A WIZARD SHOULD KNOW BETTER” προκαλεί σφίξιμο στο στομάχι.

Αμέσως συγκαλεί τους εναπομείναντες φίλους του να πολεμήσουν για τους αυτούς που έφυγανυς και για να εκδικηθούν την προδοσία αυτού που θεωρητικά ήταν κάποτε φίλος τους. Γνωρίζουν ότι ίσως προχωρήσουν στον αφανισμό τους και αυτή είναι η τελευταία φορά που θα δουν ο ένας τον άλλον.

Βρίσκουν κάτι το οποίο τους βγάζει από την απαθή / απολιτίκ στάση τους και για πρώτη φορά αναγνωρίζουν ότι δεν είναι σαν την Ελβετία αλλά μέρος του κόσμου που επηρεάζεται, καταστρέφεται, πονάει.

ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΙΑ ΓΤΧΜ.

4. “Forth! Eorlingas” 

“Look to my coming at first light on the 5th day. At dawn, look to the East.”

“ΤΟ ΤΗΕ ΚΙΙIIING…”

Δ Ε Ο Σ.

5. “That there’s some good in this world, Mr. Frodo. And it’s worth fighting for.”

Δεν θέλουμε φίλους σαν τον Sam. Θέλουμε να γίνουμε σαν τον Sam.

Λόγια που θα κρατάμε παντοτινά και ειδικά στην χρονιά που διέσυρε την ανθρωπότητα.

Πάντα θα υπάρχει κάτι για το οποίο θα κρατιόμαστε.

Ανυπομονώ να ξαναβάλω τις ταινίες με την πρώτη ευκαιρία γιατί Χριστούγεννα = Lord of the Rings.

Μέχρι τότε, ευχαριστούμε ξανά Peter Jackson και όλο το cast για την εμπειρία αυτής της σχεδόν εντεκάωρης (συνολικά) οπτικοακουστικής απόλαυσης και κυρίως για την έμπνευση και το θάρρος που μας δίνετε καθημερινά βασιζόμενοι σε αυτή.