Έχουν χαθεί χιλιάδες πέναλτι κατά την ιστορία του ποδοσφαίρου. Κάποια από αυτά έχουν χαραχθεί στη συλλογική μνήμη των απανταχού φιλάθλων. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το χαμένο πέναλτι του Χουάν Ρομάν Ρικέλμε εναντίον της Άρσεναλ, που παραλίγο να στείλει την Βιγιαρεάλ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ; Ή το γλίστρημα του Τέρι μπροστά στον Βαν ντερ Σαρ; Ή το πέναλτι του Σεφτσένκο απέναντι στον Ντούντεκ στον αλησμόνητο τελικό της Κωνσταντινούπολης; Και όλοι αυτοί οι παίχτες ως τότε έκαναν μια φανταστική σεζόν που τέλειωσε άδοξα.
Κι όμως, υπάρχει ένα ακόμα πιο διάσημο πέναλτι, όπως αναφέρουν τα περισσότερα δημοσιογραφικά μέσα και συμφωνούμε μαζί τους. Πρόκειται φυσικά για το χαμένο πέναλτι του Ρομπέρτο Μπάτζιο εναντίον της Βραζιλίας στον τελικό του Μουντιάλ, που πραγματοποιήθηκε στις 17 Ιουλίου του 1994.
Όπως και οι κύριοι που αναφέρθηκαν στην πρώτη παράγραφο, έτσι κι ο Ρομπέρτο Μπάτζιο πραγματοποιούσε ένα φανταστικό Μουντιάλ. Πήρε την Ιταλία από το χέρι και την οδήγησε στον τελικό, με 5 γκολ στο ενεργητικό του. Κορυφαία του παράσταση φυσικά, το one-man show στον ημιτελικό εναντίον της εκπληκτικής τότε Βουλγαρίας, όπου με τα 2 του γκολ οδήγησε την Ιταλία στον τελικό. Αποκόμισε, όμως, έναν τραυματισμό σε αυτό το ματς, με αποτέλεσμα στον τελικό να χρειαστεί να παίξει έχοντας πάρει ηρεμιστική ένεση για να σταματήσει τον πόνο. Η απόδοσή του δεν έπιασε τα ίδια στάνταρ με τα προηγούμενα ματς, αλλά και πάλι είχε μερικές εκλάμψεις.
Και φτάνουμε στα κρίσιμα πέναλτι. Η Βραζιλία προηγείται ήδη με 3-2 και ο Μπάτζιο πρέπει να σκοράρει για να κρατήσει ζωντανή την Ιταλία. Έχουν ήδη αστοχήσει ο Μπαρέζι και ο Μασσάρο. Η μπάλα καίει και όπως είναι λογικό, ο Ρομπέρτο Μπάτζιο, ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές στον κόσμο εκείνη την εποχή παίρνει τη μπάλα στα χέρια του. Όπως δήλωσε κι ο ίδιος: ”Ήξερα τι πρέπει να κάνω και η αυτοσυγκέντρωσή μου ήταν τέλεια. Αλλά ήμουν τόσο εξαντλημένος, που χτύπησα τη μπάλα πολύ δυνατά. Κι έτσι φτάσαμε στο πιο διάσημο χαμένο πέναλτι στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Άδικο για τον Μπάτζιο που έκανε εξαιρετικό Μουντιάλ και στιγμάτισε την καριέρα του όπως δήλωσε αργότερα στην αυτοβιογραφία του, άδικο και για την εξαιρετική Ιταλία των Μπαρέζι, Μαλντίνι, Αλμπερτίνι, Ντονατόνι και φυσικά του Ρομπέρτο Μπάτζιο. Αλλά στο ποδόσφαιρο, υπάρχει χώρος μόνο για έναν σε μια διοργάνωση.
