Αργεντινή 2002, μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις όλων των εποχών

Iανούαριος 2002 και η Αργεντινή έχει πλέον σχεδόν χρεοκωπήσει όντας ακόμη ενα θύμα του ΔΝΤ. Στο Μπουένος Άιρες επικρατεί πανικός με τους πολίτες να διαλύουν ΑΤΜ, να σπάνε τράπεζες, να υπάρχουν φωτιές παντού. Σε διάστημα τριετίας, είχε αλλάξει 3 πρωθυπουργούς, η ανεργία είχε φτάσει στο 25% και το μόνο που θα μπορούσε να δώσει μια ελπίδα στην κατήφεια και στην καταστροφή θα ήταν η τρομερή ομάδα που θα κατέβαζε τότε η Αργεντινή στο Μουντιάλ της Κορέας / Ιαπωνίας.

Ένα απίστευτο ρόστερ με παίκτες που θεωρητικά θα μπορούσαν να κουβαλήσουν το βάρος της φανέλας, των απαιτήσεων του λαού τους και ένας προπονητής αλεπού, δάσκαλος των πάγκων.

Έχουμε και λέμε:

Στην Αργεντινή φαίνεται απαγορεύεται να υπάρχει ένας πρωτοκλασάτος τερματοφύλακας οπότε ο Καμπαγιέρο ήταν οκ.

Στην άμυνα υπήρχαν ο θρυλικός Αγιάλα, ηγέτης της υπέροχης Βαλένθια και με κορυφαίες παραστάσεις στο Τσάμπιονς Λιγκ με τους δύο χαμένους τελικούς και το πρωτάθλημα Ισπανίας. Ο μυθικός βιονικός της Ίντερ Χαβιέ Ζανέτι. Ο στρατιώτης Ποτσετίνο που είχε τον ποδοσφαιρικό του πατέρα στον πάγκο. Ο εκπληκτικός, σκληροτράχηλος και από τους ανερχόμενους κορυφαίους αμυντικούς στον κόσμο Βάλτερ Σάμουελ. Για το αριστερό άκρο υπήρχε ο Πλασέντε που προέρχονταν από μια μυθική χρονιά με την Νεβερκούζεν, μια από τις καλύτερες άτιτλες ομάδες όλων των εποχών (0/3 τελικοί). Υπήρχε και ο Σορίν, ένας παίκτης που θα τον δεις παντού να λένε για την ποδοσφαιρική αλητεία του και την ανέμελη, μακριά κόμμη του που χαρακτήριζε σχεδόν όλους τους Αργεντινούς τότε, αλλά προσωπικά τον θυμάμαι μόνο στην Βιγιαρεάλ να δικαιολογεί τον ντόρο και να σταματάει κάπου στα 30.

Στο κέντρο ήταν ο Βερόν, φοβερός και τρομερός παίκτης με ψαρωτική φιγούρα για μανούρες. Ο σκληρός καριόλης Σιμεόνε. Ο Κίλι Γκονζάλες. Ο σκύλος Αλμέιδα.

Για επίθεση δε, μιλάμε για τον αρχισκόρερ των σκόρερ, Μπατιγκόλ και τον Κρέσπο και υποστήριξη και από τον Κανίγια. (Φαινομενικά) ισχυρές προσωπικότητες και παίκτες που θα μπορούσαν να διαλύσουν κάθε άμυνα. Ο Ορτέγκα. Ακόμη και ο τεμπέλης και μαλθακός μάγος Αιμάρ (τι διάολο, για την μισή Αργεντινή έχουμε άρθρα αλλά όχι πόσο αξιολύπητα λούζερ ήταν τότε).

Και στον πάγκο δε, τον δάσκαλο Μαρσέλο Μπιέλσα. Έναν φοβερό αναλυτή του ποδοσφαίρου, ψυχάκια, εκκεντρικό, πορωμένο, υπέροχα γραφικό αλλά και τόσο τρελό ώστε να μπορεί να σε πιστολιάσει ανά πάσα στιγμή αφήνοντας ημιτελειωμένα έργα και όχι μόνο.

Εκτός έμειναν τότε ο Ρεδόνδο που τότε ταλαιπωρούνταν από τραυματισμούς και έτσι και αλλιώς ποτέ δεν καίγονταν να παίξει για την Εθνική και ο ανερχόμενος καλύτερος Αργεντινός ποδοσφαιριστής του πρωταθλήματος Χουάν Ρομάν Ρικέλμε.

Ένα απίστευτο ρόστερ νέων παικτών στην καλύτερη ηλικία με εκπληκτικές παραστάσεις, τίτλους και βετεράνους που έδιναν παραπάνω κύρος.

Δικαιωματικά αυτή η ομάδα φάνταζε ως φαβορί και εν μέρει οι δηλώσεις έπαρσης των μελών τους έδιναν και έπαιρναν. Ήθελαν να δώσουν και κάτι στον λαό τους, μια χαρά.

Σαν χθες τα θυμάμαι αυτά. Από την μια αυτή η απίστευτη αλαζονεία που τους έκανε αντιπαθείς αλλά στο τρίτο ματς όταν αποκλείστηκαν τους λυπόσουν πραγματικά. Όχι αυτούς, αλλά τον λαό τους.

Στο πρώτο ματς η νίκη με 1-0 απέναντι στην Νιγηρία αποδείχθηκε πύρρειος. Ο Αγιάλα τραυματίστηκε και δεν αγωνίστηκε στον επόμενο αγώνα με την Αγγλία. Ο Όουεν κέρδισε πέναλτι από τον Ποκετίνο και ο Μπέκαμ εξιλεώθηκε για την αποβολή του τέσσερα χρόνια πριν. Οι υπόλοιποι άφαντοι. Αναγκαστικά έπρεπε να κερδίσουν την Σουηδία που είχε ήδη 4 βαθμούς. Η ισοπαλία με 1-1 (ισοφάριση στο 88′) έφερε μια από τις πιο τραγικές στιγμές στην ιστορία του Μουντιάλ, τους παίκτες της Αργεντινής στο πάτωμα.

Ο Μπιέλσα δεν σταμάτησε να κλαίει μαζί με τους βοηθούς του και με το ζόρι ψέλιζε λέξεις, κάνοντας και τους υπόλοιπους σκληροτράχηλους παίκτες να κλάψουν. Μετά την επιστροφή στην χώρα, απομονώθηκε από τα πάντα για 3 μήνες.

Τα όνειρα του λαού είχαν γίνει θρύψαλλα και το μόνο που έμενε πάλι ήταν η μίζερη πραγματικότητα της κρίσης.

Αυτή η αποτυχία εκείνης της ομάδας έδειξε πανηγυρικά ότι η κληρονομιά του Ντιέγκο είναι απίστευτα βαριά. Αν δεν σήκωναν τρόπαιο ο Μπατιγκόλ, ο Βερόν, ο Ζανέτι, ο Αγιάλα ποιος θα το έκανε από τους μελλοντικούς της παίκτες;

Το 2006 η ομάδα βασίστηκε πάρα πολύ σε Ρικέλμε, Τέβες, Μάξι που οι δυνατότητές τους στην Εθνική είχαν πιάσει ταβάνι. Ο θαυματουργός πιτσιρικάς Μέσι δεν επιστρατεύτηκε στον αγώνα με την Γερμανία.

Το 2010 ο ίδιος ο Ντιέγκο γελοιοποιήθηκε από την Γερμανία μην καλώντας τους Ζανέτι και Καμπιάσο που είχαν κάνει το τρεμπλ και είχαν μαλώσει μαζί του.

Το 2014 η ομάδα έφτασε στον τελικό, τον Μασεράνο να οδηγεί, τον Ιγκουαίν να αστοχεί και να στερεί τον τίτλο από τον Μέσι.

Το 2018 ήταν θέμα χρόνου να μείνει εκτός η ομάδα.

Με απολύτως φανερή την απουσία προσωπικότητων στην χώρα, τον Μέσι στην δύση της καριέρας του (και χωρίς να είχε ποτέ την φλόγα) το μέλλον φαίνεται δύσκολο για την Αργεντινή.

Είναι χρέος αυτών των αρνητικών πρωταγωνιστών του 2002 να λυτρωθούν κάποια στιγμή από εκείνη την αποτυχία προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στην Εθνική. Για τον Ντιέγκο που αρρώσταινε με την φανέλα της Εθνικής και πάνω απ’όλα για χατίρι εκείνου του λαού που για έναν μήνα ήθελε να δραπετεύσει από την οικονομική καταστροφή της χώρας.