Σαν τον Ζιζού κανείς

Ο Ζιζού αποχώρησε σήμερα για δεύτερη φορά από τον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης, έχοντας το παράδοξο να έχει κάνει ακόμη μια υπέρβαση αλλά μην κερδίζοντας κάτι για τον σύλλογο μετά από 11 χρόνια την ίδια στιγμή.

Παράδοξο γιατί έφερε την ομάδα στην δεύτερη θέση χάνοντας για δύο βαθμούς το πρωτάθλημα από την Ατλέτικο του Τσόλο  και του φοβερού και τρομερού Σουάρες. Στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ αποκλείστηκε από την ολόφρεσκη Τσέλσι με τον Καντέ να αποδεικνύει άλλη μια φορά ότι είναι ένα cheat επιπέδου Μέσι στο κέντρο και να τρομοκρατεί ακόμη και την χρυσή τριάδα των Κασεμίρο, Κρόος, Μόντριτς.

Όλα αυτά με μια ομάδα που μεγαλώνει ηλικιακά, βασίζεται αποκλειστικά σχεδόν στους ίδιους παίκτες εδώ και χρόνια (πάγκο και βασική ενδεκάδα) και δεν έχει αντικαταστήσει τον κορυφαίο της σκόρερ όλων των εποχών από τότε που πήγε στην Γιουβέντους (κίνηση που ήταν αποτυχημένη για όλους αγωνιστικά όπως έδειξε η ιστορία). Στην άμυνα ο υπερπρωταθλητής Ράμος κλάταρε στο τέλος νιώθοντας για πρώτη φορά την ρωγμή του χρόνου, ο Καρβαχάλ ταλαιπωρείται από πολλούς τραυματισμούς επίσης, ο Μαρσέλο είναι αγνώριστος πλέον, ο Βαράν έχει τερματίσει το ποδόσφαιρο με τόσους τίτλους σε τόσο νεαρή ηλικία αλλά τα βρίσκει σκούρα χωρίς τον Ράμος να ηγηθεί. Στο κέντρο η χρυσή τριάδα κάνει ότι μπορεί και συνέχιζε να δίνει υψηλές παραστάσεις όπως στους αγώνες με την Λίβερπουλ ενώ στην επίθεση ο Μπενζεμά τερμάτισε ότι μπορούσε να κάνει και φέτος όντας τόσο μόνος. Οι Βινίσιους και Ροντρίγκο δεν μπορούν ακόμη (ακροβατούν στα όρια του καλτ αρκετές φορές) ενώ ο Αζάρ είναι από τα μεγαλύτερα τρολ, δείχνοντας ότι ξεκάθαρα δεν τον ενδιαφέρει που βρίσκεται και τι απαιτήσεις είχαν όλοι από αυτόν. Το 2020 δε η ομάδα δεν έφερε κανέναν και αν μπορείς κάτι να προσάψεις στον Ζιντάν είναι ότι έδιωξε πιτσιρικάδες δεξιά και αριστερά που μπορούσαν να φανούν χρήσιμοι, όπως και τον Χάμες. Τέλος, δεν μπορεί να παραμεληθεί το γεγονός με τους 62 τραυματισμούς μέσα στην χρονιά.

Είναι αυτά δικαιολογίες; Στην Ρεάλ δεν μπορεί να αποτελούν ποτέ. Στην ομάδα που κάθε χρονιά επιβάλεται να κερδίζει και να είναι πρωταθλήτρια, δεν υπάρχουν τέτοια και ο Ζιζού το ξέρει καλύτερα από όλους.

Το 2018 αποχώρησε γιατί το πρωτάθλημα είχε χαθεί και πίστευε ότι η ομάδα ήθελε έναν φρέσκο αέρα. Δεν χωρούσε στο μυαλό του ότι η Ρεάλ δεν παίρνει το πρωτάθλημα. Τι και αν είχε 3 σερί Τσάμπιονς Λιγκ; Στο σύμπαν του Ζιζού υπάρχουν μόνο νίκες με κάθε υλικό που είναι διαθέσιμο.

Σαν παίκτης ήταν το σημείο αναφοράς. Δίπλα του αισθανόσουν ασφαλής. Δεν ξεχνιέται το Μουντιάλ του 2006 σαν τελευταία παράστασή του πόσο υπέροχος ήταν. Η Γαλλία είχε τόσους παικταράδες και προσωπικότητες αλλά όλοι αυτοί ήθελαν απεγνωσμένα τον Ζιζού να χορεύει δίπλα τους και να διδάσκει απλότητα για να προχωρήσουν. Ακόμη και σαν προπονητής, ο Κασεμίρο είχε δηλώσει ότι στα οικογενειακά διπλά έκανε πλάκα όταν έπαιζε με τους παίκτες του.

Ξεκίνησε σαν βοηθός του Αντσελότι κερδίζοντας το δέκατο. Οι δε τρεις συνεχόμενες κατακτήσεις ίσως να μην επαναληφθούν ποτέ ξανά, στο Τσάμπιονς Λιγκ τουλάχιστον όπως το ξέρουμε.

Δεν χρειάστηκε να κάνει πολλά. Ήξερε πως να διαχειριστεί το υλικό του, να πάρει το καλύτερο από όλους και να τους δώσει ηρεμία και αποσυμφόρηση. Απλά δείτε το βίντεο κάτω.

Την ίδια ώρα ο υποψήφιος αντικατάστατης  του Αλέγκρι τσακώνονταν άσχημα με τον Μπονούτσι, τα αποδυτήρια της Γιουβέντους ήταν ένα μπάχαλο και η τεσσάρα ήρθε απόλυτα φυσικά.

Από τον Αντσελότι και τον Λίππι πήρε την πραότητα, την στάση ενός τζέντλεμαν που δεν θα ψάξει δικαιολογίες, δεν θα πει ποτέ κακή κουβέντα για κανέναν, δεν θα δώσει ποτέ καυτή δήλωση και σόου. Οι συνεντεύξεις του Ζιζού είναι ίσως από τα πιο ανιαρά πράγματα που υπάρχουν στο ποδόσφαιρο. Τυπικός μέχρι εξοργιστικού σημείου, θα έλεγε ότι κοιτάει την ομάδα και μόνο το επόμενο παιχνίδι και τίποτε άλλο δεν έχει σημασία.  Τον Ιανουάριο δήλωσε ότι ο ντροπιαστικός αποκλεισμός φέτος στο Κύπελλο δεν ήταν ντροπή και θα κοιτούσε το επόμενο παιχνίδι και με ένα γενικό “θα δούμε πως θα πάει” σχετικά με το μέλλον του κάθε φορά που έτριζε η καρέκλα του.

Λες και ζούσε για τέτοια, κάθε φορά που η ομάδα ήταν περίγελος της Ευρώπης με τα αποτελέσματα, έκανε ένα εντυπωσιακό σερί και βούλωνε στόματα. Κάθε φορά.

Εκεί ωστόσο που έπαιρνε τα ντέρμπι, είχε πολλές απώλειες με μικρομεσαίες ομάδες και του κόστισαν έναν τίτλο παραπάνω. Θα μπορούσε άλλος να τα πάει καλύτερα και να καθαρίσει τον τίτλο με μια γερασμένη, κορεσμένη ομάδα χωρίς μεταγραφές ουσιαστικά και με τόσους τραυματισμούς;

Μα υπάρχει κάποιος καλύτερος από τον Ζιζού να οδηγεί την Ρεάλ; Υπάρχει κάποιος που να ξέρει τι είναι να παίζεις και τι απαιτήσεις υπάρχουν;

Ο Ζιζού δεν είναι γκουρού των πάγκων, σε καμία περίπτωση. Αλλά είναι άψογος διαχειριστής του υλικού αυτών των υπερπαικταράδων που είχε και έχει την αύρα ενός απίστευτα ψύχραιμου ατόμου που κερδίζει τον σεβασμό αμέσως και στέκονται όλοι σούζα δίπλα του. Μια αύρα που εμπνέει τον καθένα, έναν αέρα που δεν προέρχεται μόνο από την μυθική του καριέρα αλλά και την προσωπικότητά του την ίδια. Ποιος άλλος θα εξηγούσε απλά και όμορφα στον Κριστιάνο ότι πρέπει να μάθει να ξεκουράζει τον εαυτό του και να κάνει σωστή διαχείριση των δυνάμεών του ξεχνώντας προσωπικά ρεκόρ και γκολ;

Η Ρεάλ δεν θέλει απαραίτητα έναν μάστερ τακτικής. Δεν αρκεί. Θέλει τον Ζιζού να εμπνέει, να ηρεμεί, να παίρνει την πίεση πάνω του και να διαχειρίζεται κρίσεις όπως κάνενας άλλος.

Κανονικά θα έπρεπε να έχει αιώνιο συμβόλαιο αλλά ξέρει ο ίδιος καλύτερα από όλους ότι χρονιά χωρίς τίτλους στην Ρεάλ είναι καταδίκη. Ακόμη και για τον άνθρωπο που έβαλε την σφραγίδα του σε μια μυθική περίοδο στην ιστορία της.

Τον Μεγάλο Ζιζού.