Που ήμασταν όταν η Εθνική κατέκτησε το Euro 2004

Η 4η Ιουλίου του 2004, είναι σίγουρα μία από τις μέρες που έχουν χαραχτεί στη μνήμη όλων των Ελλήνων. Η μέρα που η Εθνική Ελλάδος ολοκλήρωσε το θαύμα της Πορτογαλίας και στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, είναι βέβαιο πως δεν έχει ξεχαστεί από κανέναν και ο καθένας θυμόταν που ήταν και με ποιούς είδε τον αγώνα.

Η ομάδα του Cult24 θυμήθηκε που βρισκόταν εκείνη την ημέρα και τα σκηνικά που ακολούθησαν.

Στην κεντρική Πλατεία των Σερρών ο Γιώργος Σαββίδης.

Πλατεία Σερρών σε γιγαντοοθονη. Πριν την έναρξη του ματς, τοπικό κανάλι ρωτούσε τους περαστικούς τι πιστεύουν για το ματς και μιλούσα για κάνα διλεπτο το πώς πρέπει να αναπτυχθούμε και πως να κλείσουμε τον Φίγκο.

Στο γκολ του Χαριστέα όλη η πόλη ήταν στο πόδι, ενώ με το που έληξε, διασχίσαμε τους κεντρικούς δρόμους των Σερρών μέχρι την κοιλάδα.

Στο χωριό του Άγγελου Χαριστέα ο Γιώργος Παπαθαναήλ.

Τον τελικό του Euro 2004 είχα την τύχη να το ζήσω στο εξωτικό Στρυμονικο Σερρων, το χωριό του σκόρερ του τελικού Αγγέλου Χαριστεα.

Από νωρίς στο χωριό είχαν έρθει τηλεοπτικά συνεργεία με κάμερες για να καλύψουν τις αντιδράσεις του κόσμου.
Μετά τη λήξη του παιχνιδιού κάναμε πορεία στους δρόμους του χωριού και φτάσαμε μέχρι το σπίτι του Χαριστεα!

Πλατεία Στρυμονικού > Πλατεία Ομόνοιας.

Στη Θεσσαλονίκη ο Γιώργος Βαρούχας.

Στην κορυφαία στιγμή του ελληνικού αθλητισμού ήμουν σπίτι με την οικογένεια. Δεν βγήκαμε ξανά στους δρόμους (το κάναμε με την Τσεχία στον Λευκό Πύργο).

Την επόμενη ημέρα έδινα εξετάσεις γερμανικών προφορικά και η δασκάλα μου είχε πει ότι να αναμένεις ερώτηση για τον Ότο. Δεν έγινε ποτέ αυτό, θυμάμαι δεν μπορούσα να μιλήσω καν αλλά πέρασα! Μεγάλε Ότο!

Αυτό που δεν θα ξεχάσω από το ματς ήταν η σαδιστική ικανότητα που είχε η ομάδα να αποτρέπει κάθε κίνδυνο. Προς το τέλος κάτι προσπάθησε να κάνει ο Φίγκο αλλά απλά δεν μπορούσαν και δεν πιστεύω σε εκείνο το φεγγάρι του Ιουνίου – Ιουλίου να μπορούσε κάποιος να νικήσει αυτή την ομάδα.

Στη Χαλκιδική ο Φίλιππος Δημόπουλος.

Τον τελικό εννοείται ότι τον είδα στην μαγευτική Παραλία Διονυσίου. Σε οθόνη έξω από το beach bar του χωριού.

Θυμάμαι τότε είχαμε τουρίστες από Τσεχία του οποίους τους πηγαίναμε καροτσάκι μετά την νίκη μας και του φωνάζαμε από μακριά ”δεν θα δείτε τον τελικό;; παίζετε με Πορτογαλία χαχαχα” σε βλαχοαγγλικά και χαιρόμαστε τότε πιτσιρικάδες.

Η ατμόσφαιρα θύμιζε αγνό Ελληνικό καφενείο και το σύνθημα ”πάρε μου μια πιπ@ πριν να φύγω Λουίς Φίγκο, Λουίς Φίιιιιιιιγκοοοο” έδινε και έπαιρνε. Στο γκολ και κατά την λήξη λογικά το αγαπημένο Dream έκανε ολική ανακαίνιση σε καρέκλες, ποτήρια και πιάτα καθώς το τοπίο μετά θύμιζε πιατάδικο μετά από live των Κωστόπουλου, Μελά και και Τερλέγκα μαζί.

Ωραίο καλοκαίρι…

Στον Πετεινό Ξάνθης ο Γιάννης Κυράπογλου.

Τιμημένος Πετεινός Ξάνθης, στην ψησταριά του χωριού.

Μαζεμένο όλο το χωριό, όπως και στον προημιτελικό όπως και στον ημιτελικό, για να μη σπάσει το γούρι. 10 χρονών εγώ τότε, μόλις είχα πανηγυρίσει πρώτο πρωτάθλημα με Ολισαντέμπε και όλα μου φαίνονταν πολύ λογικά, ακόμα και το να πάρουμε Euro!

Θυμάμαι ότι ο μπαμπάς μου με άφησε να πιω και μπίρα κι ας πήγαινα ακόμα Δημοτικό γιατί «μια φορά γίνονται τέτοια θαύματα!» κι είχε απόλυτο δίκιο.

Στη Χαλκιδική ο Τέλης Τερζής.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνες τις στιγμές; Δεκατριών ετών τότε και, ενώ ψιλοκαταλαβαίναμε πόσο μεγάλο ήταν αυτό που ζούσαμε εκείνο το καλοκαίρι, δεν είχαμε πλήρη συνείδηση του τι σημαίνει η Ελλάδα να πάρει Ευρωπαϊκό.

Το κατάλαβα το βράδυ του τελικού, όταν όλη μα όλη η οικογένεια, η μάνα μου, ο πατέρας μου, θείοι και θείες από τριγύρω στηθήκαμε στην μικρή τηλεόραση που είχαμε στο σπίτι της οικογένειας στην Ποτίδιαια Χαλκιδικής για να δούμε τον τελικό. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά μέχρι σήμερα, που θυμάμαι τη μάνα μου και μερικούς ακόμη από την παρέα να παρακολουθούν ποδόσφαιρο.

Παρότι υπήρχε αγωνία, η ομάδα έπαιζε καλά, όμως για να κάνουμε το βήμα παραπάνω, έπρεπε να δουλέψουν τα απαραίτητα γούρια. Στον προημιτελικό και τον ημιτελικό, παιχνίδια που παρακολούθησα στο σπίτι στη Θεσσαλονίκη, η παράδοση έλεγε πως εγω βλέπω το παιχνίδι στην κουζίνα, με τον πατέρα μου στην κλασσική φάση του Έλληνα πατέρα το καλοκαίρι, δηλαδή με το σώβρακο στο μπαλκόνι. Δεν έβλεπε το ματς, τον ενημέρωνα εγώ κι όλος ο κόσμος που ακούγονταν να φωνάζει σε όλη την πόλη για την εξέλιξη.

Όταν λοιπόν έφτασε το δεύτερο ημίχρονο του τελικού και δεν είχαμε βάλει το γκολ που θα μας ησύχαζε, ακούω τον πατέρα μου να σηκώνεται και να λέει «Επειδή βλέπω ζορίζονται, πάω στο μπαλκόνι. Αν δείτε και συνεχίζουν να ζορίζονται, φωνάξτε να μείνω και με το σώβρακο».

Μόλις όμως ο πατέρας κάθισε στο μικρό μπαλκονάκι που έβλεπε θάλασσα, ο Χαριστέας σηκώθηκε στο Θεό, έβαλε το γκολ και η εικόνα που μου έμεινε ήταν οι φωτοβολίδες που άναψαν σε όλα τα πλοία που φαίνονταν στον Θαλάσσιο ορίζοντα, όταν μπήκε το γκολ και όταν έληξε το παιχνίδι.

Μαγικό καλοκαίρι.

Εσείς που ήσασταν και με ποιούς είδατε τον τελικό;