Τέλη Ιουνίου 2016, ο τελικός του έκτακτου Κόπα Αμέρικα (για τα 100 χρόνια) έχει τελειώσει και η Αργεντινή χάνει δεύτερη συνεχόμενη φορά από την Χιλή.
O Mέσι χάνει πέναλτι και για πρώτη φορά ελευθερώνεται και σπάει. Για πρώτη φορά δεν μπορεί να συγκρατήσει τα συναισθήματά του και δεν μπορεί να σταματήσει να κλαίει. Έχει χάσει τρίτο τελικό (Μουντιάλ 2014, Κόπα Αμέρικα 2015) και δεν έχει βοηθήσει όσο ήθελε χάνοντας και πέναλτι. Ανακοινώνει την αποχώρησή του από την Εθνική.
Το αντίπαλο δέος Κριστιάνο σαρώνει τα πάντα παίρνοντας και Ευρωπαϊκό, οι συγκρίσεις με τον Ντιέγκο αναπόφευκτες, απίστευτα σχόλια απανταχού ότι δεν είναι Αργεντινός και δεν τον νοιάζει καθόλου, ότι δεν έχει προσωπικότητα κλπ.
Επιστρέφει. Η τετραετία είναι εξίσου μέτρια στην Εθνική έχοντας συμπαραστάτες μέτριους, παίκτες που δεν θα φορούσαν την φανέλα ποτέ υπό άλλες συνθήκες ή συμπαίκτες που μια θα έπαιζαν δύο δεν θα έπαιζαν (Ντι Μαρία) ή παικταράδες κολλητούς που δεν μπόρεσαν ποτέ να κάνουν την διαφορά με την Εθνική (Αγκουέρο).
Πριν φυσικά είχε μπροστά του τον άνθρωπο που του στέρησε τουλάχιστον έναν τίτλο καταφέρνοντας σε 3 τελικούς να χάσει κραυγαλαίες ευκαιρίες και να μείνει στην ιστορία ως μοιραίος ακόμη και αν φτάσει τα 1000 γκολ (Ιγκουαίν).
Το 2006 ο Πέκερμαν είχε εμπιστευτεί τον αδιάφορο Ρικέλμε και τον Μάξι Ροντρίγκες να τον οδηγήσουν. Το 2010 ο Ντιέγκο τα έκανε μαντάρα. Το 2014 οι κραυγές του Μασεράνο χάθηκαν με τον Ιγκουαίν. Ο ίδιος ο Μέσι δεν έκανε την διαφορά. Το 2018 ο αποκλεισμός ήταν θέμα χρόνου.
Ιούλιος 2021.
Στην λήξη του αγώνα ο Μέσι δεν σταματάει να χαμογελάει, να κλαίει, να αγκαλιάζεται και φυσικά όλες οι κάμερες είναι πάνω του. Οι συμπαίκτες του τον σηκώνουν ψηλά και τον αποθεώνουν. Παίρνει τηλέφωνα. Βλέπεις έναν άνθρωπο που φωτίζει το πρόσωπό του, να είναι εξιλεωμένος και να έχει δώσει στον εαυτό του αυτό που ήθελε πάντα.
Έχει προηγηθεί ματσάρα με άπειρο ξύλο και την μπάλα να πηγαίνει πάνω κάτω με δαιμονιώδη ρυθμό. Η Βραζιλία είναι ανώτερη ομάδα αλλά αυτή την φορά ο Μέσι είχε αυτό που ζητούσε σαν συμπαράσταση από την αρχή της καριέρας του. Παίκτες που σκυλιάζουν και έναν σπουδαίο τερματοφύλακα επιτέλους.
Ο τίτλος έχει επιστρέψει μετά από 28 (!!!!) ολόκληρα χρόνια και πρωταγωνιστής της είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που έχει εμφανιστεί ποτέ. Αν δεν έρχονταν το τρόπαιο με αυτόν πότε θα έρχονταν;Ρητορικό.
Ποιος θα μπορούσε να σηκώσει αυτό το τεράστιο βάρος της φανέλας εκτός από αυτόν; Ποιος θα κουβαλούσε τόσα αποθέματα να προσπαθήσει κάτι τόσο ψυχοφθόρο ξανά και ξανά με το ρίσκο η ταμπέλα του “λούζερ” και όλα τα αστεία να τον συνοδεύουν για πάντα;
Ο Μέσι παίρνοντας επιτέλους τον πολυπόθητο τίτλο δεν τερματίζει το ποδόσφαιρο. Αυτό το έχει κάνει εδώ και χρόνια. Ο τίτλος δεν είναι απλά μια προσωπική εξιλέωση που συνδυάζεται με την επιστροφή στους τίτλους μιας ομάδας που ήταν σοκαριστικά απούσα από αυτούς κοντά στα 30 χρόνια (υπάρχει και το χρυσό στους Ολυμπιακούς του 2008 που ελάχιστοι θυμούνται).
Είναι μια προσωπική κατάκτηση που έλειπε από μια αδιανόητη καριέρα ενός διεστραμμένα εξωγήινου ταλέντου και που λογικά θα ωθήσει το αντίπαλο δέος που φέρει τον τίτλο του κορυφαίου αθλητή στην ιστορία του αθλήματος να προσπαθήσει να απαντήσει.
Είμαστε απίστευτα τυχεροί που ήταν αυτοί οι δύο μαζί και ευχόμαστε να κρατήσει αυτό λίγα χρόνια ακόμη.
Υ.Γ. Η γνώμη μου δεν θα αλλάξει ποτέ για το ποιος είναι μια κατηγορία μόνος του. Είναι σίγουρα περήφανος εκεί ψηλά και θα καθοδηγεί για πάντα το έθνος του, αυτή την φορά ωστόσο υπάρχει επίσημα ένα ακόμη σημείο αναφοράς για τις γενιές.
Ισως σας αρεσει
