Όταν η κοινωνία κρύβεται πίσω από το ποδόσφαιρο

3 νεαρά παιδιά κλήθηκαν να χτυπήσουν πέναλτι σε έναν τελικό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος για να χαρίσουν έναν τίτλο στην πολύπαθη Εθνική Αγγλίας: ήταν 3 παιδιά τα οποία κατάφεραν μαζί με την ομάδα τους να φτάσουν την Εθνική τους πιο κοντά από ποτέ στο συγκεκριμένο τίτλο.

Τι έχουν κοινό μεταξύ τους αυτά τα παιδιά; Είναι παιχταράδες, από νεαρή ηλικία έχουν ξεπεταχτεί κι αποτελούν την τεράστια ελπίδα των Άγγλων για διάκριση, έχουν καταπληκτική ντρίμπλα, διείσδυση και ταχύτητα. Αποτελούν πρότυπο για τα μικρά παιδιά και ιδίως ο ένας εξ αυτών έχει διακριθεί και για την πολυδιάστατη δράση του εκτός γηπέδων για να έχουν όλα τα παιδιά στην Αγγλία ένα γεύμα στο σχολείο να φάνε.

Α, ναι, και είναι μαύροι: το «αμάρτημα» για το οποίο τους καταδίκασε η αγγλική κοινωνία με το τέλος του τελικού: μηνύματα μίσους, οργής, βιαιότητας για αυτά τα 3 παιδιά. Κι αναρωτιέσαι εάν ο οπαδός, οπουδήποτε κι εάν είναι, είναι άνθρωπος μόνο στις χαρές. Προσέξτε, δεν λέω καν εάν είναι «μαζί σου» μόνο στις χαρές. Αμφιβάλλω κατά πόσο αξίζει την ετικέτα του ανθρώπου ένα πλάσμα το οποίο πίνει νερό στο όνομά σου όταν τα πας καλά κάπου και μόλις κάνεις ένα λάθος, φορά κατευθείαν τον μανδύα όχι απλώς του εχθρού ή του κριτή αλλά τον μανδύα του ρατσιστή, του μισάνθρωπου, του φασίστα.

Είναι τρομερό μα είναι αλήθεια: οπαδός δεν είναι μόνο το να κάνεις ωραία κορεό, να χορεύεις με ευφάνταστα συνθήματα και να αγκαλιάζεσαι με αγνώστους στις χαρές. Δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική, γαμώτο, αλλά γιατί εν έτει 2021 να χρειάζεται να αναφέρουμε ξανά αυτά που θα έπρεπε να θεωρούνται δεδομένα; Γιατί στην πρώτη άσχημη στιγμή το μυαλό κάποιων να πηγαίνει στο «να βρίσω αυτόν τον κωλόμαυρο»; Γιατί η Γη δεν αλλάζει;

Μια εξήγηση που προσπάθησα να βρω είναι πως δυστυχώς η κοινωνία κρύβεται πίσω από τις επιτυχίες στο ποδόσφαιρο και όταν αυτές συμβαίνουν συχνά, δημιουργείται μια ψευδαίσθηση ομόνοιας, συμφιλίωσης, αδελφοσύνης, αγάπης. Όταν αυτοί οι δεσμοί σπάσουν λόγω ήττας, αποτυχίας, χαμένων πέναλτι, τότε οι διαχωρισμοί είναι ξανά εκεί. Κάποιοι θεωρούν τους εαυτούς τους «φυσιολογικούς» και βάζουν απέναντι στον τοίχο τους υπόλοιπους.

Μα δεν θα τους περάσει. Όπως δεν πέρασε η πρόσληψη προπονητή στην ΑΕΚ Β’ χάρη στον ξεσηκωμό των φιλάθλων της, όπως δεν πέρασε η καπιταλολατρική φύση της ευρωπαϊκής Super League των ολίγων και εκλεκτών, έτσι πρέπει να μάθει να ενεργεί ο φίλαθλος οργανισμός όλου του κόσμου για να καταλάβουν κάποιοι πως η κοινωνία παλεύει για να αλλάξει. Και θα αλλάξει.

Είναι 3 νέα παιδιά που κάθε μαλάκας θα παρακαλούσε να βρίσκεται στη θέση τους: να χτυπάει πέναλτι στον πρώτο ευρωπαϊκό τελικό στην ιστορία της χώρας τους. Κι επειδή αυτός ο «κάθε μαλάκας» κουβαλά μέσα τα κόμπλεξ του, τα φέρνει αγκαλιά μαζί του στα γήπεδα, δεν μπορεί να αποδεχθεί την αποτυχία γιατί ενδεχομένως δεν του το έχουν μάθει ποτέ (κι αυτό είναι μια ακόμα μεγαλύτερη συζήτηση, η εκ-παίδευση των οπαδών), ξεσπά και δημιουργεί εχθρούς, δικαιολογίες και μίσος βασισμένος στο χρώμα, τη φυλή, το φύλο.

Δεν θα σας περάσει γιατί θα μαχόμαστε.