Η λεπτή γραμμή (;) μεταξύ της στήριξης και της εγκατάλειψης

Ένα από τα διαχρονικά και ρητορικά (;) ερωτήματα που προκύπτουν από το ελληνικό πρωτάθλημα (αλλά και του ελληνικού αθλητισμού γενικότερα) είναι το μέχρι πότε ένας φίλαθλος / οπαδός μιας ομάδας έχει τα ψυχικά, οικονομικά, ψυχολογικά και τα χρονικά αποθέματα να στηρίζει την ομάδα του και αυτόματα και το προϊόν της Σούπερ Λιγκ.

Ναι, το ποδόσφαιρο είναι ένα αρχαίο και πανίσχυρο ναρκωτικό του κόσμου και ένας από τους μεγαλύτερους θεσμούς που προσφέρει την ανάγκη του ατόμου να ανήκει σε ένα σύνολο και να μοιράζεται χαρές, λύπες, λατρείες και απέχθειες.

Ναι, το ποδόσφαιρο προσφέρει δραπέτευση από τα βάρη της καθημερινότητας, ειδικά σε μια πτωχευμένη και κατεστραμμένη χώρα σε κάθε επίπεδο. Υπάρχει η ανάγκη για δύο ώρες να πας στο γήπεδο, να μαζευτείς με φίλους να δεις μπάλα έξω και σε σπίτια και να ξεχαστείς.

Ναι, το ποδόσφαιρο είναι και τρόπος ζωής για κάποιους. Οπαδικές εκδρομές, ατελείωτες συζητήσεις, εισιτήρια διαρκείας, ομάδα σαν θρησκεία και σημείο αναφοράς. Έχει την γοητεία του και δεν είναι για όλους.

Αλλά εδώ μιλάμε για αντικειμενικά το πιο άθλιο προϊόν και την απόλυτη παρακμή του αθλήματος, τόσο από αγωνιστικής σκοπιάς όσο και (κυρίως) εκτός των γηπέδων. Για το αγωνιστικό μέρος τι να πρωτοπείς, ας δούμε την πορεία των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη. Πλέον τα ματς με ομάδες από Σλοβακία, Βουλγαρία, Εσθονία, Λιθουανία κλπ είναι ντέρμπι. Για το εξωαγωνιστικό πάλι τι να πρωτοπείς: πόλεμοι μεγαλοπαραγόντων με δηλώσεις, ατέρμονες συζητήσεις για τηλεοπτικά, τιμές εισιτηρίων που νομίζεις ότι θα δεις Παρί – Ρεάλ στο Παρίσι, απειλές και ξυλοκοπήσεις στον δρόμο έμμεσων και άμμεσων πρωταγωνιστών, διαιτησία, VAR κλπ κλπ.

Αντικειμενικά πρέπει να παραδεχθούμε εξίσου ότι δεν βαριέσαι ποτέ με το ελληνικό πρωτάθλημα. Ο αθλητισμός είναι αντανάκλαση της κοινωνίας. Και στην Ελλάδα δεν βαριέσαι ποτέ, τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα θα δούμε μια είδηση / βίντεο που θα μπει στην θεόρατη συλλογή του καλτ υπερπέραν αυτής της απίστευτης χώρας. Έτσι και στο ποδόσφαιρο.

Γι’αυτό δημιουργήθηκε και η σελίδα μας έτσι και αλλιώς και αυτή είναι ο μόνος λόγος που παρακολουθώ διακριτικά τις εξελίξεις.

Ωστόσο ενώ αναγνωρίζω τους λόγους γιατί ο καθένας θέλει να βλέπει και να συνεχίζει, ξαναρωτάω:

Υπάρχει το σημείο που εγκαταλείπει κάποιος βλέποντας την ατελείωτη αγωνιστική σήψη / εγκατάλειψη της ομάδας του; Το σημείο που ο ρομαντισμός, το πάθος μετατρέπεται σε απέχθεια και λέει ως εδώ;

Προφανώς για κάποιους η απάντηση είναι “ποτέ” και το θεωρώ αξιοσέβαστο αλλά μοιραία συνδράμουν άμεσα και στην συνέχιση της παρακμής.

Αν θέλουμε να δούμε καλύτερες μέρες, θα πρέπει να γίνει ένα format ολοσχερώς. Αλλά αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα που το ξέρουν όλοι αλλά δεν θα γίνει και ποτέ.