Ας ξεκινήσουμε με μια διαπίστωση: ο Ράφα Μπενίτεθ είναι ένας από τους πιο αδικημένους προπονητές εκεί έξω. Όταν τύχες ομάδων όπως της τεράστιας Άρσεναλ παραδίδονται σε μαθητευόμενους μάγους δίχως προπονητική εμπειρία στο top επίπεδο (και μαζί και εκατοντάδες εκατομμύρια για μεταγραφές), τότε ένας άνθρωπος που αποδεδειγμένα ανήκει στην καλύτερη δεκάδα προπονητών που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, δε γίνεται να μην ακούγεται καν για πάγκους μεγάλων ομάδων.
Μέχρι που η τρίτη μεγαλύτερη ομάδα του Λίβερπουλ μετά την ομώνυμη και τις ρεζέρβες της ομώνυμης, του έκανε πρόταση. Μια ομάδα που έχει να γευτεί τη χαρά του τίτλου πολλά χρόνια ενώ έχει σπαταλήσει άπειρα χρήματα για παίκτες και προπονητές, πάντοτε καταφέρνοντας να επιπλέει στην αέναη μετριότητα.
Φανταστείτε αυτή τη μετριότητα που διακατέχεται και από συνεχή μίρλα των οπαδών, να εμπλουτίζεται κι από την πρόσληψη ενός προπονητή-θρύλου για το αντίπαλο στρατόπεδο της πόλης. Όχι και τα καλύτερα μαντάτα για έναν Εvertonian να έχει για προπονητή κάποιον που έχει κατακτήσει το μεγαλύτερο δισκοπότηρο του ποδοσφαίρου κάνοντας τη μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία, με το σήμα του μισητού εχθρού.
Από την άλλη μεριά, εάν είσαι ο Ράφα Μπενίτεθ, αγαπάς σαν τρελός το Λίβερπουλ κι έχεις σπίτι, γυναίκα και σκυλάκια όπου καταφεύγεις εκεί σε κάθε σου ρεπό ακόμα κι όταν δουλεύεις στην Κίνα, η θέση της Έβερτον είναι η τρίτη καλύτερη στην οποία μπορείς να προσληφθείς (μετά της Λίβερπουλ και των ρεζερβών, βεβαίως βεβαίως).
Ανθρώπινα και κοινωνικά μιλώντας, ο Ράφα έχει δώσει πολλά στην κοινότητα του Λίβερπουλ: από βοήθεια σε εράνους και μαραθώνιους για τους 97 (πλέον) αδικοχαμένους μέχρι αγαθοεργίες και φιλανθρωπικό έργο για όλη την κοινωνία: δεν έχει σημασία αν είσαι Λίβερπουλ ή Έβερτον για να τον αγαπήσεις για αυτό.
Οπαδικά μιλώντας, ο Μπενίτεθ αντιμετωπίστηκε αρχικά με απόλυτη δυσπιστία και απογοήτευση από μερίδα οπαδών των μπλε και το πιο σημαντικό είναι αυτό: είχε το μικρότερο μπάτζετ στα τελευταία 20 χρόνια της Έβερτον κι ήδη έχει καταφέρει να βγάζει μια νοοτροπία νικητή στην ομάδα (την έχει πρώτη και αήττητη).
Και είναι σημαντικό διότι δεν έχει καταφέρει τίποτα απολύτως αλλά κατάφερε το πιο σημαντικό: να ακούγεται το πανέμορφο ‘Rafa, Rafael, Rafael Benitez’ στην μπλε μεριά του Merseyside και να μην ενοχλεί κανέναν. Ούτε ο ίδιος δεν το περίμενε κι άφησε ένα μικρό χαμογελάκι την πρώτη φορά που το άκουσε (σε μια ανατροπή της ομάδας του στο κύπελλο).
Είναι πολύ δύσκολο να δείξεις πως αγαπάς μια νέα ομάδα. Είναι πολύ εύκολο όμως, όταν είσαι ικανός, να δείχνεις πως είσαι εκεί με όλο σου το είναι. Και ο Ισπανός από το Λίβερπουλ, ή ο Scouser από τη Μαδρίτη ακολούθησε ένα δρόμο που δύσκολα παίρνεις κι έδειξε από τον πρώτο μήνα, αυτό για το οποίο πλέον κανείς δεν έχει αμφιβολία: αγαπά τρελά αυτήν την πόλη και βγάζει τον καλύτερό του εαυτό, ανεξαρτήτως μεριάς.
Ανυπομονώ να δω ένα ντέρμπι Έβερτον-Λίβερπουλ με δύο μεριές οπαδών να συμφωνούν σε μια κοινή ιαχή.
