Ted Lasso: Ό,τι πιο υπέροχο κυκλοφορεί εκεί έξω

Διαβάζεις για μια σειρά όπου ένας προπονητής αμερικάνικου ποδοσφαίρου προσλαμβάνεται από μια ομάδα της Premier League (του κανονικού ποδοσφαίρου, του δικού μας, του ενός και μοναδικού) και σκέφτεσαι πως θα πρόκειται για μια χαζομαρούλα όπου πάνω-κάτω θα ξέρεις τι θα δεις και πώς θα νιώσεις: εύκολο γέλιο, χαμηλή ποιότητα, ελάχιστα νοήματα, κάτι για να περάσει ευχάριστα και γρήγορα η ώρα όταν τρως κάτι.

Και το Ted Lasso δεν είναι ΤΙΠΟΤΑ από όλα αυτά, εκτός φυσικά από τον κορμό της ιστορίας: όντως, ένας ξακουστός (για τον τρόπο που πανηγύρισε σε κάποια νίκη) κόουτς έρχεται κι αναλαμβάνει μια ιστορική αγγλική ομάδα. Δεν θα σου κάνω spoil στο γιατί προσελήφθη και ποιοι ήταν οι σκοποί της ιδιοκτήτριας, αλλά σκοπεύω να σου πω ότι ακόμα και οι παραγωγοί της σειράς πόνταραν ακριβώς σε αυτήν την ψευδαίσθηση πως όλοι νόμιζαν πως ήξεραν πάνω-κάνω περί τίνος θα επρόκειτο η σειρά.

Και ταρακούνησαν όλον τον κόσμο. Και μας έκαναν να κλαίμε από τα γέλια όχι για κάποιο φθηνό αστείο αλλά γιατί δεθήκαμε με τις προσωπικότητες και όσα τους συμβαίνουν. Και μας έκαναν και να κλαίμε και κανονικά με κάποια κοινωνικά (και όχι μόνο) ζητήματα που θίγει η σειρά.

Από πού να ξεκινήσω να παινεύω αυτή τη σειρά; Από τις βόλτες στα σοκάκια της Αγγλίας για να δεθεί με τον κόσμο (φοβερά τα τρία τυπάκια στην pub συν την εξαιρετική κυρία που πάντοτε σερβίρει), την κοινωνία και τους δημοσιογράφους και την περιήγηση σε μαγαζιά όπου δοκιμάζει κάθε λογής φαγητό, σε πικάντικες ιστορίες τόσο της αφεντικίνας του όσο και του ίδιου του κόουτς Λάσο (αλλά και του υπέροχου βοηθού του, Coach Beard);

Συνεχίζω με τις φοβερές προσωπικότητες εντός αποδυτηρίων, με πρώτο και καλύτερο τον Ρόι fucking Κέντ (που πολλοί νόμιζαν πως είναι…CGI) ο οποίος στη μισή σειρά γρυλίζει και στην άλλη μισή μας κάνει μαθήματα ντελικάτης συμπεριφοράς, τον Τζέιμι Ταρτ, το κλασικό ταγάρι που πάντοτε είχε περισσότερο ταλέντο από κάθε άλλον αλλά τελικά χαραμίζεται λόγω…εξωγηπεδικών ατασθαλιών, στον Ντάνι Ρόχας που είναι ό,τι πιο χαρούμενο και τρελαμένο με το ποδόσφαιρο (Spoiler alert: μέχρι για λίγο να σταματήσει να είναι) διότι FOOTBALL IS LIFE και τέλος τον Σαμ Ομπισάνια, μέσω του οποίου οι παραγωγοί της σειράς περνάνε τρομερά μηνύματα τόσο κατά του ρατσισμού όσο και πολιτικοκοινωνικά.

Φυσικά αξίζει εύφημος μνεία στον Νέιθαν, που από νεροκουβαλητής έγινε μέχρι και πρώτος προπονητής της ομάδας (άρα δηλαδή είναι το spirit animal όλων μας) καθώς και στην Κίλι που προσπαθεί να φτιάξει τις ζωές τόσο των συντρόφων της όσο και της μισής ομάδας, είτε ο Τεντ είτε είναι η ιδιοκτήτρια.

Βέβαια, ως τώρα είπα πολλά χωρίς να πω απολύτως τίποτα. Τα ονόματα άξιζαν να αναφερθούν για όσους έχουν ήδη δει τη σειρά. Τα ευτράπελα, τα κοινωνικά μηνύματα, οι δυνατές σκηνές, οι (ελάχιστες αλλά ωραίες) ποδοσφαιρικές στιγμές, το δέσιμο με τους πρωταγωνιστές είναι μόνο κάποιοι από τους λόγους για τους οποίους αξίζει να δεις αυτή τη σειρά.

Ίσως ο πιο σημαντικός; Οι αθεόφοβοι έβγαλαν Χριστουγεννιάτικο επεισόδιο στις 13 Αυγούστου, το είδα με 36 βαθμούς έξω και πιστέψτε με, ήταν ό,τι πιο όμορφο είχα ανάγκη να δω το φετινό καλοκαίρι!

Και στην τελική, μιλάμε για μια σειρά που μπορεί να τη δει ο καθένας, ακόμα κι αν δεν έχει καμία σχέση με το ποδόσφαιρο. Το Ted Lassο δεν είναι για τους ποδοσφαιρόφιλους, είναι για αυτούς που αγαπούν τη ζωή με όλα της τα στραβά κι ανάποδα και για εκείνους που σε κάθε ευκαιρία μπορούν να βρουν (ή έχουν ανάγκη να βρουν) το καλό μέσα στα κακά του κόσμου.