Παρακολουθήσαμε όλοι με προσοχή την προσπάθεια της Εθνικής να βρεθεί ξανά με αξιώσεις στην κούρσα για την πρόκριση στο Μουντιάλ του 2022 στο Κατάρ, μία προσπάθεια εξαιρετικά δύσκολη από τη στιγμή που κληρώθηκε με Ισπανία και Σουηδία στον όμιλο των προκριματικών και την έκανε η ίδια η ομάδα ακόμη πιο δύσκολη για την ίδια, με τις ισοπαλίες απέναντι σε Γεωργία και Κόσοβο.
Τελικώς, η Εθνική κατάφερε να κερδίσει παιχνίδι εναντίον ενός «κατώτερου» αντιπάλου, με το διπλό στη Γεωργία στο τέλος. Πήγε λοιπόν στη Σουηδία για να τα παίξει όλα για όλα. Και στηθήκαμε όλοι στις οθόνες να δούμε το έργο που έχουμε δει από την εθνική ομάδα τόσες και τόσες φορές. Η μπάλα πίσω, θα παίξουμε άμυνα, θα κυνηγήσουμε κάθε μπάλα, κάθε μονομαχία, θα περιμένουμε να μιλήσει η ελληνική ψυχή και κάποια στιγμή, θα έρθει μια κόντρα ή μια στημένη μπάλα να κάνουμε τις ευκαιρίες που μας αναλογούν, αφού παίζουμε με «ανώτερο» αντίπαλο, μια ομάδα που και περισσότερο ταλέντο έχει από εμάς και μεγαλύτερες εμπειρίες.
Κι όμως, για πρώτη φορά εδώ και πάρα πολλά χρόνια, σε παιχνίδι απέναντι σε μεγάλο αντίπαλο, η εθνική στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα μπήκε για να κερδίσει. Η ατυχία και κάποιες βεβιασμένες επιλογές στην τελική προσπάθεια, δεν της επέτρεψαν να προηγηθεί, στο, αδιαμφισβήτητα καλύτερο ημίχρονο της εποχής Φαν Τ’ Σχιπ και, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το καλύτερο που έχω δει την εθνική να κάνει, απέναντι σε ομάδα που είναι πιο «μπροστά» από την ίδια, εδώ και δεκαετίες. Η Ελλάδα κράτησε μπάλα, αναπτύχθηκε με υπομονή και σωστές τελικές πάσες, έβγαλε τον παίκτη που ήθελε (Μασούρας) σε θέση βολής περισσότερες φορές απο ότι θα ήλπιζε κι ο ίδιος ο Ολλανδός προπονητής.
Θα πείτε και με το δίκιο σας. Έγινε ρε μάγκα, μπράβο, φοβερό πρώτο ημίχρονο, αλλά το αποτέλεσμα ποιο ήταν; 2-0 έχασε η εθνική και σχεδόν σίγουρα πλέον μένει εκτός διεκδίκησης μιας θέσης στο Μουντιάλ. Σωστά. Για ποια εθνική μιλάμε όμως; Τα έχουμε ξαναπεί εδω στο Cult24. Αυτή η στάνη, αυτό το τυρί βγάζει. Πως μπορείς να πιστέψεις οτι με 15-20 ζωντανά θα βγάλεις εσύ τυρί να εξάγεις και στην Ευρώπη, ο Θεός κι η ψυχή του. Η Ελλάδα, με μια μικρή παρένθεση με τη δεύτερη θέση και τα μπαράζ για το Μουντιάλ του 2018, είναι κατά βάση συμπλήρωμα στον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χάρτη από το 2014 και μετά.
Θα μπορούσα να επιχειρηματολογήσω κι άλλο, λέγοντας για όλους αυτούς που θα κληθούν να κρίνουν το έργο του προπονητή, οι οποίοι είναι πολύ πιθανό να είναι πιο άσχετοι κι από εμένα με το αντικείμενο, για το εξαιρετικό κλίμα που υπάρχει στις τάξεις της εθνικής, μετά απο χρόνια και άλλα πολλά, αλλά σίγουρα τα διαβάσατε απο άλλους, πιο αρμόδιους απο εμένα.
Στην πραγματικότητα, το ερώτημα είναι εύκολο. Αυτό που βλέπετε από την εθνική του Ολλανδού σας αρέσει; Δεν βλέπετε οτι, για πρώτη φορά ίσως και σε όσα χρόνια βλέπω εγώ τουλάχιστον ποδόσφαιρο, η εθνική προσπαθεί να παίξει και όχι μόνο να αμυνθεί αποτελεσματικά; Ή δεν θέλετε να το δείτε.
Ο καθένας δίνει την απάντηση που θέλει στον εαυτό του, αλλά ακόμη κι αν δεν σας αρέσει ο Φαν Τ’ Σχιπ για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Ποιος θα προτείνατε να έρθει; Και να κάνει τι και με ποιούς παίκτες; Ποιος θα πειστεί να έρθει σε μια ομάδα σαν τη σημερινή της εθνικής Ελλάδος και για ποιό λόγο; Για τα λεφτά, το σταθερό περιβάλλον; Την πρόκληση; Τι;
Η θέση μας λοιπόν είναι ξεκάθαρη. Με τον Φαν Τ’ Σχιπ, που δε δίστασε να «σπάσει αυγά» και να προσπαθήσει το ακατόρθωτο. Να πείσει τους Έλληνες πως δε χρειάζεται πάντοτε να υπερασπίζονται Θερμοπύλες, πως δεν παίζουμε κάθε μέρα στο Μανιάκι και τα Δερβενάκια. Είναι και στιγμές που θα πρέπει να επιτεθείς και σε αυτό η βελτίωση είναι σαφής.
Ισως σας αρεσει
