Jesus Navas, να παίζεις μπάλα μέχρι τα 50!

Το να βρίσκεις έναν άνθρωπο στο σημερινό κόσμο του ποδοσφαίρου που να μπορείς να ταυτιστείς μαζί του, ή να νιώσεις πως είναι ευάλωτος, εύθραυστος, και σε κάθε περίπτωση ένας άνθρωπος όπως όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί, είναι αρκετά δύσκολο. Ένας από τους τελευταίους των Μοϊκανών είναι σίγουρα ο Χεσούς Νάβας, ο οποίος για χρόνια είχε κρίσεις πανικού όταν έφευγε από τον τόπο κατοικίας του και για αυτό ζοριζόταν πολύ και πολλές φορές δεν μπορούσε να ακολουθήσει τις αποστολές της εθνικής.

Από μικρός με θέση βασικού στη Σεβίλλη, δημιούργησε μία δεξιά πλευρά φόβο και τρόμο μαζί με τον Ντάνι Άλβες. Στη μόλις δεύτερη χρονιά του ως επαγγελματίας, όχι μόνο έπαιξε σε τελικό κυπέλλου Ουέφα αλλά τον κατέκτησε κιόλας.

Πολύ μικρός λοιπόν, και τόσο ταλαντούχος, ήταν δεδομένο πως κάποια στιγμή τα μεγαθήρια θα πάσχιζαν για να πάρουν την υπογραφή του. Όλα είχαν συμφωνηθεί, μάλιστα, με την Τσέλσι, ακόμα και η τιμή πώλησης, όμως ο Νάβας δεν συμφώνησε. Δεν μπορούσε να διανοηθεί πως θα πάει σε μια χώρα όπου δεν μιλούσε καν τη γλώσσα κι είχε διαφορετική κουλτούρα. Όλο αυτό συνεχιζόταν και δεν ήταν απλώς θέμα μιας «προτίμησης» προς το μέρος που ζούσε: ήταν μια δυσκολία η οποία του καθιστούσε αρκετά δύσκολη τη ζωή, και ο ίδιος αποφάσισε να συμβουλευτεί ειδικούς: το σίγουρο ήταν πως, τουλάχιστον για την ώρα, θα έμενε στη Σεβίλλη.

Πρωταθλητής κόσμου, Πρωταθλητής Ευρώπης, όλα τα καλά στα χέρια του. Ήταν ένας τεράστιος ποδοσφαιριστής, ένας παίκτης του υψηλότερου ραφιού, δίχως καμία αμφιβολία. Παράλληλα, η ψυχοθεραπεία βοηθούσε. Ο Νάβας ένιωθε πολύ πιο άνετα στα ταξίδια των εθνικών, φαινόταν πως η δουλειά που έκανε εκτός γηπέδων ήταν σημαντική.

Το 2013 ήρθε η στιγμή να φανεί αυτό, με τη μετακίνησή του στη Μάντσεστερ Σίτι. Οι τέσσερις πολύ επιτυχημένες χρονιές του εκεί, λένε πως μάλλον τα κατάφερε πολύ καλά. Παίζοντας ως δεξί εξτρέμ, ενίοτε αριστερό, ακόμα κι ως μπακ, το 2017 ήρθε το πλήρωμα του χρόνου κι επέστρεψε στην ομάδα της καρδιάς του. Την ομάδα που του έδωσε χώρο να καλλιεργηθεί τόσο εντός όσο κι εκτός γηπέδου.

Κι είναι ακόμα εκεί, ως δεξί μπακ να οργώνει όλη την πλευρά. Κι είναι ακόμα εκεί, ως σύμβολο πως η θνητότητα είναι κάτι που υπάρχει ακόμα στο ποδόσφαιρο και πως δεν είναι όλα τόσο τέλεια. Πως όλοι μπορούν να υποφέρουν και δεν υπάρχει τίποτα κακό με το να αναζητάς βοήθεια.

Εμείς απλά ευχόμαστε να τον βλέπουμε για πολλά ακόμα χρόνια να παίζει ποδόσφαιρο!