Παστέλια στην Ατλέτικο, παστέλια στη Σίτι, λίγα κι όμορφα στην Μπαρτσελόνα, αυτό που θα μείνει βέβαια δεν είναι κυρίως αυτά αλλά η αύρα, η σιγουριά, ο φόβος όταν έπαιζες απέναντί του: ένας δολοφόνος με ολίγον τι αγγελικό πρόσωπο, που τα είχε όλα και συνέφερε: τέσσερις ομάδες σε όλη του την καριέρα, δεν δίχασε ποτέ κανέναν, αγαπήθηκε από όλους και δεν έγινε ποτέ λόγος για να σιχτιρίσεις: άντε, το πολύ πολύ, εάν έβαζε πολλά γκολ εναντίον μιας ομάδας που υποστήριζες, να τον σιχαινόσουν λίγο. Τι να κάνουμε όμως που ήταν υπερπαίχτης;
Ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Σίτι, ένας από αυτούς που την έβαλαν στον ποδοσφαιρικό χάρτη, στην ουσία, ο τέταρτος μεγαλύτερος γκολτζής στο δυσκολότερο πρωτάθλημα του κόσμου, καθώς επίσης και με ρεκόρ για τα περισσότερα χατ τρικ στην Πρέμιερ Λιγκ!
Ξεκινώντας ως αλητάκος και μαχητής, μικρός το δέμας, πολύ γρήγορος, μπουκαδόρος και κοχονάτος επιθετικός, έχτισε το όνομά του πρώτα στην Ιντεπεντιέντε κι έπειτα στην Ατλέτικο. Στα 19 του και με τον Τόρρες να φεύγει για άλλες πολιτείες, έγινε ο number 1 στην επίθεση της Ατλέτικο, με υπέροχα αποτελέσματα. Μέχρι και Europa League πήρε κι ήταν δεδομένο πως κάποια στιγμή θα ακουγόταν για πράγματα ακόμα πιο μεγάλα: όπερ κι εγένετο.
Η Σίτι που ήθελε να μπει στον ποδοσφαιρικό χάρτη τον έκανε δικό της με εξωπραγματικά για την εποχή χρήματα κι ο Κουν μπορεί να μην πήρε Τσάμπιονς Λιγκ αλλά τα δέκα χρόνια που ήταν εκεί, πήρε τα μισά Πρωταθλήματα. Δεν το λες και λίγο!
Το σημαντικότερο, κατ’ εμέ δεν είναι καν η προσφορά του στα γκολ αλλά η προσφορά του ως ανθρώπου, μέχρι σήμερα που αποσύρθηκε: μακριά από έριδες, χωρίς κανείς να μην αναγνωρίσει την αξία του, πάντοτε ανάμεσα στους κορυφαίους, πάντοτε ταπεινός κι ας είναι υπέρτατος παιχταράς.
Το μόνο που ευχόμαστε πλέον είναι να είναι καλά στην υγεία του και να χαρεί όλη τη ζωή του από δω και πέρα!
Ευχαριστούμε Κούναρε!
