Από τα μεγαλύτερα πουλέν που έχουν περάσει για μένα από την χώρα μας ήταν ο Γάλλος Νταμιέν Πλ(ου)εσί(ς).
Ανήκοντας στην χρυσή γενιά της Λυόν με τον Μπενζεμά και τον Μπεν Αρφά, ο Πλεσί (μπορεί να προφέρεται και αλλιώς αλλά εμείς θα τον λέμε Πλεσί) ήταν πολλά υποσχόμενος και έτοιμος να βοηθήσει την Λίβερπουλ του Μπενίτεθ όταν έφτανε στο λιμάνι το 2007.
Αρχικά έκατσε με τις ρεζέρβες και κέρδισε και το πρωτάθλημα του 2008. Τα καλύτερα έρχονταν.
Πίστευαν ότι είχαν τον νέο Βιεϊρά στα χέρια τους.
Έκανε το ντεμπούτο του με την Άρσεναλ, κερδίζοντας τα εγκωμιαστικά σχόλια του Μπενίτεθ και αναγκάζοντάς τον να πει ότι θα ήταν ένας ισχυρός υποψήφιος για την ενδεκάδα.
Παρά το πετυχημένο ντεμπούτο του, 3 ήταν οι φορές που αγωνίστηκε τελικά όλες και όλες, μπαίνοντας εύκολα στην τεράστια συλλογή παλτών που είχε μαζέψει ο Ράφα όλα αυτά τα χρόνια.
Μετά τον Αύγουστο του 2010 είναι μήλον της έριδος μεταξύ των αιωνίων.
Τα πρωτοσελίδα τα λένε όλα.
Ο Νταμιέν έρχεται στον Παναθηναϊκό μετά βαΐων και κλάδων από τη Λίβερπουλ και λογαριάζεται και ως μια μεγάλη επικοινωνιακή νίκη απέναντι στον αντίπαλο.
Στα 22 του φάινονταν μια καλή λύση, παρά την ύποπτη απουσία του από τα παιχνίδια της Λίβερπουλ. Πανύψηλος, αριστεροπόδαρος με παραστάσεις στο κορυφαίο πρωτάθλημα δίπλα σε θρύλους (έστω στις προπονήσεις), θα έβρισκε παικταράδες σαν τον Σισέ, τον Μπουμσόνγκ, τον Λέτο, τον Ζιλμπέρτο Σίλβα, τον Γκοβού για το νέο ξεκίνημά του. Μια ωραία γαλλική παροικία που θα έπαιζε και στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Θεωρήθηκε γενικά ως μια μεγάλη επιτυχία του γκορού των μεταγραφών Κάρλος Φρέιτας.
Ο ίδιος συστήθηκε ως αμυντικό χαφ που είχε μάθει πολλά από την θητεία του στην Λίβερπουλ.
Τα πράγματα δεν πήγαν πολύ καλά ωστόσο.
Κάλυψη παντού, συνεχές πρεσάρισμα και πάσες που έκοβαν στην μέση τον αντίπαλο. Διαγώνιες και εντυπωσιακές αλλαγές παιχνιδιού. Ηρεμία και αύξηση ρυθμού του παιχνιδιού όταν χρειάζονταν.
Αυτά είναι κάτι που έβλεπε από τον Τζέραρντ και από τον Χάβι Αλόνσο στην Λίβερπουλ.
Ο Νταμιέν δεν είχε καμία σχέση με αυτά τα χαρακτηριστικά.
Ο Νταμιέν έπαιξε μόλις 8 παιχνίδια, με δύο προπονητές και το μόνο που μπορούσε να κάνει καλά είναι να δίνει πάσα στο 1 μέτρο.
Στα 3 μέτρα το ποσοστό επιτυχημένων μεταβιβάσεων έπεφτε στο 20%.
Στο δε Τσάμπιονς Λιγκ ήταν ανύπαρκτος και παρασύρθηκε και αυτός στην τραγική πορεία όλης της ομάδας παρά το φαινομενικά πολύ καλό υλικό της.
Γενικότερα η μεγαλύτερη επιτυχία ήταν η αποχωρήσή του και το οδοιπορικό του μετά περιλάμβανε την Γαλλία, την Πορτογαλία και την Σουηδία.
Ήταν γενικώς εκτός τόπου και χρόνου και δυστυχώς η ακριβή μεταγραφή του ήταν ακόμη ένα καρφί στο φέρετρο του πολυμετοχικού Παναθηναϊκού.
Η κάτω λεζάντα στο πάνω πρωτοσέλιδο “τέλος οι χρυσές μετριότητες” αποδείχθηκε καλτ και ιστορικά ανακριβής, μιας και με τον ερχομό του Πλεσί θα ξεκινούσε οριστικά η χρυσή εποχή της μετριότητας όχι μόνο στο παζάρι, αλλά και γενικά στον σύλλογο.
Ισως σας αρεσει
