Δολοφονία με οπαδικά κίνητρα (όπως λένε οι Αρχές) σημειώθηκε χθες το βράδυ στην περιοχή Χαριλάου στη Θεσσαλονίκη, όταν άγνωστος αριθμός ατόμων κατέβηκαν από τα αμάξια τους, σταμάτησαν μερικά νεαρά άτομα, ρωτώντας τους για τις οπαδικές τους προτιμήσεις και βγάζοντας μαχαίρια και δρεπάνι(!), δολοφόνησαν έναν 19χρονο και στείλαν άλλους δύο στο νοσοκομείο. ”Σοκαρισμένη η κοινή γνώμη”, ”Ποιος να περίμενε κάτι τέτοιο”, ”Μαύρη σελίδα για την πόλη” κι άλλα τέτοια κλισέ ήδη ακούστηκαν και θα συνεχίσουν να ακούγονται τις επόμενες μέρες, μέχρι απλά να ξεχαστεί κι αυτό το ζήτημα και να το κρύψουμε κάτω απο το χαλί.
Δεν είναι, όμως, ένα μεμονωμένο περιστατικό. Είναι η καθημερινότητα μιας σάπιας κοινωνίας που βλέπει τέτοια φαινόμενα να πραγματοποιούνται συνεχώς δίπλα της και τα συζητάει μόνο όταν φτάσουν στο έσχατο σημείο, δηλαδή τη δολοφονία ενός συνανθρώπου μας και αυτό πάλι για λίγο φυσικά, έως ότου αυτά πάλι ξεχαστούν μέχρι την επόμενη δολοφονία, όπου πάλι θα γίνουν οι ίδιες δηλώσεις από τους αρμόδιους, όλοι θα είναι σοκαρισμένοι και πάλι θα ξεχαστούν όλα. Ένας φαύλος κύκλος που δεν πρόκειται να σταματήσει γιατί εμείς το επιτρέπουμε. Ένας φαύλος κύκλος γιατί μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία που με την ”ένταξή” μας σε έναν κύκλο, σε μια ομάδα, αναγνωρίζουμε μόνο το μεγαλείο της, χωρίς να μπορούμε να αντιληφθούμε και να σεβαστούμε τη διαφορετικότητα όσων ανήκουν σε κάποια άλλη ομάδα.
Η δολοφονία του 19χρονου αποδίδεται σε οπαδικά κίνητρα. Ο δράστης, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, φώναξε ”Γ@@@ τον Άρη σας ρε μ@@@@@” κι έβγαλε το δρεπάνι κι έσφαξε έναν συνάνθρωπό του. Ένα παιδί στην ουσία, που δε θα προλάβει να σπουδάσει, να ταξιδέψει, να ερωτευτεί, να ζήσει ρε γαμώτο. Και για να μην παρεξηγηθούμε. Παρόμοια οπαδικά περιστατικά έχουν σημειωθεί και για οπαδούς άλλων ομάδων από άλλες ομάδες και ούτω καθεξής. Κάτι που αναδεικνύει πως το πρόβλημα είναι πιο γενικό και δεν αναλώνεται σε συγκεκριμένες ομάδες. Μας αρέσει σαν κοινωνία να μισούμε. Γουστάρουμε να νιώθουμε ανώτεροι από τους άλλους που δεν ανήκουν στην ομάδα μας και θέλουμε να τους υποβιβάζουμε με κάθε τρόπο, ακόμα κι αν πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε βία.
Ειμάστε όλοι μέρος αυτού του προβλήματος. Γιατί μεγαλώνουμε σε μια ανταγωνιστική, ατομικιστική κοινωνία όπου ο καθένας κοιτάει μόνο την πάρτη του και βρίσκει μια κάποια άνεση μόνο όταν ανήκει κάπου που νιώθει ότι τον καταλαβαίνουν. Αλλά αυτό συνεπάγεται ότι θα παθιαστεί για αυτήν την ομάδα, θα δώσει τη ζωή του για αυτήν κι αντιστοίχως θα πάρει και κάποιου άλλου τη ζωή. Ευτυχώς, ακόμα, το τελευταίο κομμάτι είναι σπάνιο, αλλά όσο τέτοιες ειδήσεις συνεχίσουν να συμβαίνουν, το πρόβλημα δε θα λύνεται.
Εν κατακλείδι, μπορεί να είμαστε όλοι μέρος αυτού του προβλήματος, αλλά μπορούμε να γίνουμε και η λύση του. Αν μάθουμε να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής κι ειδικά για το ποδόσφαιρο, αν το αντιμετωπίσουμε όπως του αρμόζει, ως ένα υπέροχο παιχνίδι που ομορφαίνει τις ζωές μας και μάθουμε να σεβόμαστε τον αντίπαλο, τότε θα προχωρήσουμε μπροστά. Να μένει στα πλαίσια της πλάκας και της καζούρας και να μη ξεφεύγει. Γιατί το να πλακώνεσαι με κάποιον που υποστηρίζει μια αντίπαλη ομάδα, όταν οι ίδιοι οι παίχτες αντιπάλων ομάδων είναι φίλοι και δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα, τότε απλά μένουμε σε ένα πρωτόγονο στάδιο.
Υγ. Έχουμε δει πολλές φορές στο παρελθόν, όταν συμβαίνουν τέτοιου είδους δολοφονίες, να υπάρχουν κι αντίποινα. Άλλος ένας φαύλος κύκλος δηλαδή. Αλλά ζούμε σε μια κοινωνία με νόμους και αρχές, οπότε αυτές είναι επιφορτισμένες να συλλάβουν τον δράστη και να του ορίσουν τις ποινές που του αρμόζουν κι εμείς να τις σεβαστούμε, ασχέτως αν διαφωνούμε.
