Χαλκιάς, Νικοπολίδης, Κοτσόλης, Σεϊταρίδης, Μινχ, Βύντρα, Κυργιάκος, Γκούμας, Μόρις, Χένρικσεν, Κώτσιος, Παπαδόπουλος, Ζουτάουτας, Σανμαρτεάν, Κωνσταντίνου, Μπασινάς, Σαπάνης, Ολισαντέμπε, Φύσσας, Κωνσταντινίδης, Μάριτς, Μόρις, Γκονζάλες, Βαζέχα, Γήττας, Βλάοβιτς, Μικάελσεν, Ντεμπά, Επαλέ.
Αυτοί ήταν οι παίκτες που υπήρχαν στο ρόστερ του Παναθηναϊκούτην περίοδο 2003-2004 και κατέκτησαν το νταμπλ μετά από 8 χρόνια ξηρασίας.
Καλοκαίρι 2003.
Η αποτυχία στην Ριζούπολη κάνει τον Τζίγγερ να δώσει τα κλειδιά στον Βλάντιμιρ Ζάετς και να σχεδιάσει εκείνος την ομάδα.
Οι προσδοκίες του κόσμου είναι τεράστιες αλλά στην είδηση ότι προσλαμβάνεται ο Ιτζάκ Σουμ στην θέση του προπονητή, κυριαρχεί ένα μούδιασμα.
Ο Σουμ σαν παίκτης έπαιξε στην Χάποελ Σαμπά σε όλη του την καριέρα και σαν προπονητής λογικά τότε έγινε γνωστός για τις τριάρες που έριξε με την Μακάμπι στον Ολυμπιακό και την Γιουνάιτεντ στην σεζόν 2002-2003.
Ο ίδιος από την αρχή ήταν πολύ χαμηλών τόνων, άνθρωπος που δεν θα άνοιγε ποτέ το στόμα του, δεν θα πετούσε καμία ατάκα, δεν έδειχνε να πτοείται από την γκρίνια και την πίεση ποτέ. Ούτε από το γεγονός ότι είχε να αντιμετωπίσει χαρακτήρες σαν τον Σανμαρτεάν και αργότερα τον Έκι Γκονζάλες.
Το ξεκίνημα δεν ήταν και το ιδανικό, γιατί η ομάδα νικούσε μεν αλλά στο Τσάμπιονς Λιγκ υπέστη αρχικά μια πολύ βαριά ήττα από την Γιουνάιτεντ και μέχρι την πέμπτη αγωνιστικη είχε συγκεντρώσει μόλις έναν βαθμό με την Ρέιντζερς εκτός.
Η Ευρώπη ήταν ένας θεσμός που είχαν κακομάθει οι φίλοι του Πανηθηναϊκού, έχοντας εξαιρετικές πορείες τα προηγούμενα χρόνια.
Ακόμη και στο Ολντ Τράφορντ το 2001, ο Παναθηναϊκός είχε κοιτάξει στα ίσα την ομάδα του Σερ Άλεξ και θα μπορούσε να είχε φύγει ακόμη και με νίκη (τελικό 3-1). Οπότε το να τρως πέντε με το καλημέρα δεν ήταν και κάτι που χωνεύτηκε καλά.
Ο άλλος αντίπαλος ήταν η πανίσχυρη τότε Στουτγκάρδη του Μάγκατ και δεύτερη στην κατάταξη του γερμανικού πρωταθλήματος.
Yπήρχε και πολλή γκρίνια με την είσοδο πολλών ξένων παικτών αμφιβόλου ποιότητας. Ο Μινχ δεν έπειθε καθόλου, ο Σανμαρτεάν ήταν μία μέσα, δύο έξω και δεν ήταν το όνομα που περίμεναν όλοι για δέκα. Ο Ζουτάουτας και ο Μάριτς ήταν και οι δύο αθόρυβοι χωρίς πολλά πολλά.
Και όμως. Ο Σουμ πάντα καθησυχαστικά έλεγε ότι όλοι μπορούσαν να προσφέρουν. Περιττό να πούμε για τους πρώτους δύο, περισσότερα δείτε στα άρθρα που έχουμε γι’αυτούς με τα λινκ στα ονόματά τους πάνω πάνω στην αρχή.
Ειδικά εκείνο το ματς που για πρώτη φορά είδαμε τι μπορούσε να κάνει ο Μινχ στο 1-3 εκτός στην Σκωτία δεν ξεχνιέται.
Αυτή η νίκη σφράγισε και την πρόκριση στο ΟΥΕΦΑ.
Η ομάδα κάλπαζε στο πρωτάθλημα, έχασε μόνο από το Αιγάλεω σε όλη την χρονιά και κέρδισε 3 από τα 6 ντέρμπι της με τους 3 συνήθεις μεγάλους αντιπάλους. Συνολικά ο απολογισμός ήταν 24 νίκες, 5 ισοπαλίες και μια ήττα από το Αιγάλεω.
Στον τελικό νίκησε και τον Ολυμπιακό με 3-1 ενώ στο ΟΥΕΦΑ είχε αποκλειστεί από την Οσέρ του Σισέ με 0-1 συνολικό σκορ.
Στους πανηγυρισμούς πάντα έβλεπες τον Σουμ πράο, ήρεμο και σχεδόν απαθή.
Ένα άτομο παρ’όλα αυτά σίγουρο για την δουλειά του και που είχε στόχο την επόμενη χρονιά ξανά το νταμπλ και μια καλύτερη ευρωπαϊκή πορεία.
Είναι απίστευτο αλλά ήδη από το καλοκαίρι η παραμονή του Ζουμ δεν ήταν ξεκάθαρη. Αιτία η συνεχή κόντρα που είχε με τον Ζάετς για τον σχεδιασμό της ομάδας.
Από την ομάδα έφυγε μόνο ο Γιούρκας το καλοκαίρι από τους βασικούς πρωταγωνιστές ενώ οι Άντριτς, Μίτου κλπ στην καλοκαιρινή ενίσχυση προσφέρουν μόνο γέλιο και σήμερα.
Η σεζόν με τα πολλά ξεκινάει με 3 νίκες στο πρωτάθλημα και μια νίκη εναντίον της Ρόζενμποργκ με 2 γκολάρες του Γκονζάλες. Στο πρωτάθλημα δε, ο σουμ είναι πρώτος με 5 βαθμούς διαφορά τόσο νωρίς.
Ωστόσο, μια κακή εμφάνιση και ήττα στο Αιντχόβεν, στο 80′, από την ομάδα που έφτασε στα ημιτελικά τότε της διοργάνωσης, τελειώνουν τον Σουμ χωρίς πολλά πολλά.
«H ΠΑΕ Παναθηναϊκός ανακοινώνει την κοινή συναινέσει λύση της συνεργασίας της με τον προπονητή κ. Ιτζάκ Σουμ».
Μια τυπική συμπεριφορά της διοίκησης του Παναθηναϊκού που θα έκανε το ίδιο σε σχεδόν όλους τους παίκτες εκείνου του νταμπλ, θα φέρονταν ψυχρά και χωρίς καμία ευγνωμοσύνη. Αψυχολόγητες επιλογές που έθεταν περισσότερη βάση σε θεωρίες συνομωσίας που έχουν καλλιεργηθεί και διαδίδονται επίμονα μέχρι σήμερα.
Από εκεί και πέρα, άρχισε ο κλαυσίγελος που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με ένα σύντομο διάλειμμα δώδεκα χρόνια πριν.
Όπως και να έχει, αν έμενε ο Σουμ πιθανώς η μοίρα του Παναθηναϊκού να ήταν πολύ διαφορετική.
Αθόρυβος, κύριος, εκνευριστικά ήρεμος, απόλυτος νικητής στα εγχώρια, ήταν ο προτελευταίος που χάρισε πρωτάθλημα στον Παναθηναϊκό.
Αλλά ξεχασμένος όπως και τόσοι άλλοι που πέρασαν από την ομάδα.
Ισως σας αρεσει
