Όταν ο μεγάλος Ντιντιέ Ντρογκμπά σταμάτησε έναν πόλεμο

Ο πόλεμος στην Ουκρανία βρίσκεται σε εξέλιξη και, φυσιολογικά, όλος ο πλανήτης παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τα γεγονότα στη σύγκρουση των Ουκρανών με τους Ρώσους, που κυριαρχεί στη διεθνή ειδησεογραφία. Φυσικά, τα γεγονότα έχουν αντίκτυπο και στο αθλητικό στερέωμα, με αθλητές να εγκαταλείπουν Ρώσικες ομάδες, ομάδες να εγκαταλείπουν χορηγούς που ελέγχονται από Ρωσικά κεφάλαια και φυσικά τους ίδιους τους αθλητές από την Ουκρανία, αλλά και τη Ρωσία τελευταία, στις οποίες ξεσπαθώνουν οι μεν εναντίον των δε, όπως είναι μάλλον φυσιολογικό, υπό αυτές τις περιστάσεις.

Σήμερα όμως, είπαμε να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα από τη μαυρίλα των ημερών και να θυμηθούμε μια ιστορία που φέρνει μνήμες δέους και θαυμασμού, κυρίως για τον μεγάλο Ντιντιέ Ντρογκμπά, έναν από τους μεγαλύτερους επιθετικούς της εποχής του και συνάμα, ένα σύμβολο για τη χώρα του, την Ακτή Ελεφαντοστού, αλλά και όλη την Αφρική.

Μεταφερόμαστε στον Οκτώβριο του 2005, όπου η Ακτή Ελεφαντοστού αντιμετωπίζει εκτός έδρας το Σουδάν και χρειάζεται νίκη και βαθμολογική απώλεια του Καμερούν στον εντός έδρας αγώνα του με την Αίγυπτο, για να περάσει στο Μουντιάλ για πρώτη φορά στην ιστορία της. Η Ακτή Ελεφαντοστού βρίσκονταν εκείνη την περίοδο εν μέσω ενός μεγάλου και πολύ αιματηρού εμφυλίου, που είχε ξεκινήσει το 2002 και είχε ήδη στοιχίσει τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους.

Η Ακτή κερδίζει και το Καμερούν χάνει το πέναλτι που θα έστελνε εκείνο στο Μουντιάλ, οπότε το όνειρο έχει γίνει πραγματικότητα και οι παίκτες της Ακτής βρίσκονται στα αποδυτήρια του γηπέδου στο Σουδάν, πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας. Τότε, ο Ντιντιέ Ντρογκμπά καλεί τις κάμερες στα αποδυτήρια και, απευθυνόμενος μαζί με τους συμπαίκτες του στην πολιτική ηγεσία και τον απλό κόσμο της Ακτής Ελεφαντοστού, βγάζει ένα από τα πιο συγκινητικά και βαθιά ανθρώπινα διαγγέλματα της ιστορίας.

Συγκεκριμένα ανέφερε: «Άνδρες και Γυναίκες της Ακτής Ελεφαντοστού, από το Βορρά, το Νότο, το Κέντρο και τα Δυτικά. Αποδείξαμε σήμερα ότι όλοι οι Ιβοριανοί μπορούν να συνυπάρξουν και να παίξουν μαζί, με έναν κοινό στόχο, να προκριθούν για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Σας υποσχεθήκαμε πως οι εορτασμοί θα ενώσουν τον κόσμο. Σήμερα, πέφτουμε στα γόνατα (γονατίζοντας πράγματι, μαζί με τους συμπαίκτες του) και σας ικετεύουμε να συγχωρήσετε! Συγχωρήστε! Η μόνη χώρα της Αφρικής με τόσο πλούτο, δεν πρέπει να βυθιστεί στον πόλεμο! Σας παρακαλούμε, αφήστε κάτω τα όπλα. Κάντε εκλογές, όλα θα είναι καλύτερα.» Στη συνέχεια, πιάνουν με  τους συμπαίκτες του το τραγούδι.

Τα λόγια του Ντρογκμπά, που μοιάζουν βγαλμένα από ταινία, πράγματι, έστω και για ελάχιστα, έφεραν κατάπαυση πυρός στην πατρίδα. Οι Ιβοριανοί υποδέχθηκαν σαν ήρωες τους παίκτες της ομάδας, χωρίς ωστόσο ο πόλεμος να τελειώσει άμεσα. Ο Ντρογκμπά όμως, δεν έμεινε εκεί. Το 2007 διεκδίκησε και πέτυχε να παίξει η εθνική ομάδα τον αγώνα εναντίον της Μαδαγασκάρης, όχι στο Αμπιτζάν, που ήταν η έδρα της «κανονικής» κυβέρνησης, που αναγνωρίζονταν διεθνώς, αλλά στο Μπουάκε, την πρωτεύουσα της «επαναστατικής» κυβέρνησης, σε μια κίνηση συμβολισμού και ενότητας. Φυσικά η Ακτή κέρδισε, φυσικά ο μεγάλος Ντιντιέ σκόραρε και αποθεώθηκε από τον κόσμο και στην «επαναστατημένη» πλευρά της Ακτής.

Σταδιακά, από εκείνη τη χρονιά, ξεκινησαν και οι διαπραγματεύσεις για κατάπαυση πυρός, η οποία πράγματι έγινε μερικούς μήνες αργότερα. Δυστυχώς βέβαια, τα δυσάρεστα δεν είχαν τελειώσει εκεί για τη χώρα της Αφρικής, αφού το 2011 ξεκινά νέος κύκλος εχθροπραξιών, με νέες πολύνεκρες συγκρούσεις, σε έναν πόλεμο που δεν δείχνει να σταματά ποτέ.

Παρόλα αυτά, θα έχουμε πάντοτε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας για τον μεγάλο Ντιντιέ Ντρογκμπα. Τον τεράστιο εντός κι ακόμη πιο τεράστιο εκτός γηπέδων.