Ο Gareth Bale άξιζε περισσότερο (αυτο)σεβασμό

Αυτό που ακούγονταν εδώ και χρόνια, τελικά συμβαίνει στον Μάιο του 2022: η καριέρα του Μπέιλ στην Ρεάλ Μαδρίτης ολοκληρώνεται μετά από 9 χρόνια.

9 χρόνια με τρομερές επιτυχίες και επιδόσεις, με δεκάδες τραυματισμούς, με άπειρη γκρίνια και κοροϊδία από όλες τις μεριές και που το πέρας αυτής της περιόδου θα φέρει μάλλον ανακούφιση για όλους.

Ένας γάμος που άρχισε το 2013 με τον Μπέιλ να μπαίνει στον γαλαξία των αστέρων της Ρεάλ και να διεκδικεί από την πρώτη στιγμή κάτι δικό του, έστω και με δειλό τρόπο.

Όταν ωστόσο υπάρχει ο Κριστιάνο Ρονάλντο, δεν θα γίνει κανείς ο πρώτος ποτέ. Και στο γήπεδο και εκτός.

Όχι ότι ο Μπέιλ προκάλεσε και ποτέ στα εξωαγωνιστικά, οικογενειάρχης ήταν μια ζωή ο τύπος αλλά στην αρχή τουλάχιστον είχε μια απέραντη όρεξη να γίνει ο παικταράς που περίμεναν όλοι. Έχτιζε το κορμί του και μεταμορφώθηκε σε τέρας.

Η ταχυδύναμη και το βήμα που είχε ήταν το κάτι άλλο. Στα καλά του δεν παλεύονταν εύκολα.

Δεν είχε ποτέ την εξυπνάδα του Μπενζεμά και δεν μπόρεσε ποτέ να φτάσει το work rate και τα αρρωστημένα επίπεδα απόδοσης και επαγγελματισμου του Κριστιάνο.

Αυτός όμως ήταν που άρχισε την συλλογή τροπαίων το 2014 με εκείνο το θρυλικό γκολ στον τελικό του Κόπα Ντελ Ρέι.

Αυτός ήταν που ξεκλείδωσε την ίδια χρονιά την άμυνα της Ατλέτικο και αυτός ήταν με άλλα δυο γκολ στον τελικό (το ψαλιδάκι ένα από τα καλύτερα γκολ στην ιστορία τη διοργάνωσης), περνώντας σαν αλλαγή, 4 χρόνια μετά που χάρισε το τελευταίο Τσάμπιονς Λιγκ στην Μαδρίτη απέναντι στην Λίβερπουλ.

Σε 176 παιχνίδια και με τόσους τραυματισμούς, κατάφερε να έχει περισσότερα κύπελλα από τον Ζιζού, περισσότερα γκολ από το Φαινόμενο και περισσότερες ασίστ από τον Μπέκαμ. Μπορεί να μην έχουν σημασία αυτά μιας και μιλάμε για πολύ διαφορετικές εποχές αλλά στην εποχή των στατιστικών κάποιος θα τα έφερνε σαν επιχειρήματα σχετικά με την προσφορά του.

Αυτός είναι που τελείωσε την καριέρα του Μαϊκόν τότε το 2010, του Μπαρτρά το 2014 και του Κάριους το 2018.

Αλλά και την ίδια του την καριέρα τελικά.

Τι πήγε ωστόσο τόσο λάθος;

Ο Μπέιλ φαίνεται να μην ταίριαξε ποτέ με το μέγεθος της Ρεάλ.  Δεν υπήρχε χημεία.

Δεν είχε ζοριστέι ποτέ να καταλάβει σε τι σύλλογο βρίσκεται, δεν έμαθε ισπανικά ποτέ (μερικοί ισχυρίζονται το αντίθετο), δεν ταίριαξε με κανέναν συμπαίκτη του και αποτελούσε ένα βάρος, κυρίως οικονομικό, με το αδιανόητο συμβόλαιό του.

Ο Ζιντάν δεν ήθελε να τον βλέπει, ο Ράμος τον έκραζε συνέχεια για την έλλειψη προθυμίας και επαγγελματισμού, ο Αντσελότι δεν τον χρησιμοποίησε καθόλου φέτος.

Και οι δύο πλευρές οδηγήθηκαν σε μια τοξικότητα που η μία έκανε ότι μπορούσε για να βασανίσει την άλλη.

Ο Μπέιλ να δείχνει ότι θέλει να κάτσει στο παχυλό συμβόλαιό του μέχρι το τελευταίο ευρώ και να πανηγυρίζει με τους συμπαίκτες του ότι το γκολφ ήταν η προτεραιότητά του μετά την Εθνική Ουαλίας. Οι ατελείωτοι τραυματισμοί του έκαναν την υπομονή όλων να στερεύει.

Η Ρεάλ τον παραγκώνισε και τον έκανε να αισθάνεται ένα ξένο σώμα. Η δε στάση του μετά τον παραγκωνισμό του, εξόργισε τους πάντες και οι κατάρες έπεφταν σύννεφο. Πρόσφατα μια από τις μεγαλύτερες Μαδριλένικες εφημερίδες τον αποκάλεσε και παράσιτο.

Ο Αντσελότι πρόσφατα δήλωσε για τον Μπέιλ ότι από τον πόνο στην πλάτη δεν μπορεί να περπάτήσει καλά.

Δήλωσε επίσης ότι η Ρεάλ πρέπει να του δώσει έναν καλό αποχαιρετισμό για όσα έχει προσφέρει.

Είναι δύσκολο να πεις ποιος φταίει περισσότερο. Δεν φταίει ποτέ ένας σε μια διαλυμένη σχέση.

Μένει να δούμε πως θα τον αποχαιρετίσει η Ρεάλ (λογικά ό,τι αποφασίσουν θα είναι διαδικαστικό και με βαριά καρδιά αν τον τιμήσουν). Του αξίζει κάτι καλό για το αντίο, το έχει κερδίσει.

Και αυτός ωστόσο θα μπορούσε να έχει αποφύγει όλα τα ατελείωτα μπινελίκια και τις αποδοκιμασίες του πιο κακομαθημένου κοινού του κόσμου και να είχε κερδίσει την συμπάθεία με μια έξτρα λίγη προσπάθεια.

Ο Γκάρεθ πάνω απ’όλα δεν σεβάστηκε αυτόν τον μύθο που πήγε να δημιουργήσει. Μπορεί να δεχθεί ένα αξιοπρεπές αντίο και να ανακτήσει κάπως τον σεβασμό και τις αποχαιρετιστήριες ευχές μιας μερίδας του κοινού, αλλά όλοι θα συμφωνήσουν ότι παρά τους 3 τίτλους που έφερε, θρύλος του συλλόγου δεν έγινε και δεν θα θεωρηθεί ποτέ.