Για άλλους θα ήταν τύχη, αυτή όμως είναι απλά η Ρεάλ

Γίναμε μάρτυρες χθες το βράδυ ενός πάρα πολύ σπάνιου φαινομένου για τα δεδομένα των τελικών Τσάμπιονς Λιγκ, τουλάχιστον την τελευταία εικοσαετία, που χονδρικά παρακολουθώ εγώ ποδόσφαιρο και τα παιχνίδια του θεσμού. Δε μπορώ να θυμηθώ, κι αν μπορείτε εσείς, διορθώστε με, πότε ξανά είδαμε σε τελικό της σημαντικότερης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης σε επίπεδο συλλόγων, τον νικητή να έχει τόσο λιγότερες ευκαιρίες σε σχέση με τον ηττημένο.

Συγκεκριμένα, η Ρεάλ κατέκτησε το 14^ο Κύπελλο Πρωταθλητριών και Τσάμπιονς Λιγκ στην ιστορία της, έχοντας εκδηλώσει 49 επιθέσεις λιγότερες (73 έναντι 24) και φτάνοντας σε τελική προσπάθεια είκοσι (!) φορές λιγότερες από την αντίπαλό της (23 έναντι 3). Πρόκειται για κάτι που δεν έχει καταφέρει κανένας στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ, κι όμως, η «Βασίλισσα» το κατάφερε και αυτό.

Και πως να γίνει αλλιώς, όταν η Ρεάλ, παρά τις απώλειες Ράμος και Ρονάλντο τα τελευταία χρόνια, εξακολουθεί να έχει λειτουργικό το καλύτερο κέντρο στην ιστορία του θεσμού του Τσάμπιονς Λιγκ, από όταν ο θεσμός αντικατέστησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ξέρω ότι πολλοί θα καταθέσουν ενστάσεις, κυρίως λόγω της τριάδας Μπουσκέτς – Τσάβι – Ινιέστα στη Μπαρτσελόνα, αλλά να με συγχωρείτε, δεν έχω ξαναδεί τριάδα να αλληλοσυμπληρώνεται με τον τρόπο που το κάνουν οι Κασεμίρο – Κροος – Μόντριτς. Και μόνο τυχαία δεν είναι όσα έχουν καταφέρει.

Πως να γίνει αλλιώς επίσης, όταν η Λίβερπουλ με τις 23 ενέργειες προς την αντίπαλη εστία, πέφτει πάνω στον εκπληκτικό Τιμπό Κουρτουά, ο οποίος έδειξε ξεκάθαρα χθες γιατί θεωρείται ο κορυφαίος τερματοφύλακας της γενιάς του και για ποιο λόγο έχει γίνει τόσος και τόσος θόρυβος γύρω από το όνομά του. Χρόνια είχαμε να δούμε τερματοφύλακα να κρίνει τελικό Τσάμπιονς Λιγκ σε τέτοιο βαθμό κι αξίζουν πολλά μπράβο στον Βέλγο, για πολλούς λόγους.

Και φυσικά, πως να γίνει αλλιώς, όταν η Ρεάλ έχει στην άκρη του πάγκου της τον πιο κουλ άνθρωπο στο σύμπαν, τον Ντον Κάρλο Αντσελότι, ο οποίος κατέκτησε το 4^ο Τσάμπιονς Λιγκ του, σπάζοντας κι άλλο ρεκόρ για τη σεζόν που τελείωσε. Ο «Καρλίτο» έγινε φέτος ο πρώτος προπονητής που κερδίζει πρωτάθλημα και στα 5 κορυφαία πρωταθλήματα στην Ευρώπη (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Ισπανία), αλλά και ο πρώτος που κερδίζει 2 Τσάμπιονς Λιγκ με 2 διαφορετικές ομάδες, τη Μίλαν και τη Ρεάλ. Άλλη μια μέρα στη δουλειά για τον μεγάλο αυτό μάνατζερ, σίγουρα όχι κι άσχημα για μια σεζόν.

Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει με τη Ρεάλ Μαδρίτης, είναι κάτι το ασύλληπτο. Για όσους από εμάς είμαστε εκεί γύρω στα 30 και παρακάτω, όλη μας η ζωή, όσο παρακολουθούμε ποδόσφαιρο, είναι μια συνεχής υπενθύμιση ότι ο συγκεκριμένος σύλλογος είναι κάτι το ξεχωριστό. Είναι λες και πραγματικά υπάρχει αξίωμα μαθηματικής φύσεως για να στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης. Δεν αρκεί να είσαι πολύ καλύτερος σε ένα ή και δύο ολόκληρα παιχνίδια για να την αποκλείσεις. Της αρκούν 2 λεπτά για να σε «καθαρίσει», ενώ η ίδια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεν πληρώνει τα – όποια – λάθη που κάνει.

Είναι απλώς εκπληκτικό πως στα 20 και πλέον χρόνια που παρακολουθώ ποδόσφαιρο, η Ρεάλ δεν έχει χάσει ούτε έναν τελικό, ενώ έχει παίξει τους περισσότερους από όλους. Καμία άλλη ομάδα δεν έχει τη διαχρονικότητα της Ρεάλ, που πάντα βρίσκει τον τρόπο να βρίσκεται ψηλά. Γι’ αυτό θεωρείται η «Βασίλισσα» της Ευρώπης και δε χάνει ευκαιρία να δικαιολογεί τον τίτλο της.