Μετά την πανωλεθρία των ελληνικών ομάδων χθες το βράδυ, αμέσως μου ήρθε η σκηνή από το Joker με τον βασικό χαρακτήρα της σκηνής να σκοτώνει τον χαρακτήρα του Ντε Νίρο που τον κορόιδευε πριν και κατά την διάρκεια της συνέντευξης.
Σκληρό, αλλά αντικατοπτρίζει απόλυτα την κατάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπου η κατάντια είναι πλέον κάτι το ζητούμενο, ο στόχος να φτάσουμε εκεί, όχι η τωρινή κατάσταση.
Είμαστε σε κάτι πολύ παρακάτω από αυτό, ίσως βγει και νέο λήμμα, να περιγράψει καταστάσεις τόσο άθλιες σαν “ελληνικό ποδόσφαιρο”.
Και γιατί να είναι διαφορετικά, μιας και ο αθλητισμός είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας.
Δεν είναι ότι τελείωσαν όλα, πάντα υπάρχουν και οι ανατροπές (με φυσικά τις περισσότερες ελπίδες να τις έχει ο Ολυμπιακός).
Αλλά η εικόνα των ελληνικών ομάδων να ζορίζονται να ανταπεξέλθουν με ομάδες από το Ισραήλ, την Σλοβακία, την Τσεχία, την Βουλγαρία, την Σουηδία (στο παρελθόν, τυχαίο παράδειγμα) κλπ κλπ, την ώρα που βγαίνει ανορθόγραφη ανακοίνωση ομάδας που περιέχει και μέσα την φράση “π…μπλε” είναι όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο πλέον.
Και το απίστευτο είναι ότι τα ίδια έχουν γραφτεί χρόνια και χρόνια και σε κάνει να αναρωτιέσαι: πόσο χειρότερο μπορεί να γίνει αυτό το προϊόν;
Απ’ότι φαίνεται κάθε χρόνο αποδεικνύεται ένα όχι ακριβώς ρητορικό ερώτημα, γιατί απ’ότι φαίνεται η απάντηση είναι: “έχει και πιο κάτω”.
Ένα προϊόν που έχει αφεθεί στις ορέξεις κάποιων ολιγαρχών και με την απίστευτη ανοχή των φιλάθλων.
Θα πείτε, εδώ οι Έλληνες έχουν ανεχθεί τα πάντα που συμβαίνουν εδώ και 12 χρόνια, θα χαλάσουν καρδιές για κάτι που τους δίνει στιγμιαίες χαρές;
Από πλευράς οργάνωσης, διοίκησης, οράματος, υποδομών, νοοτροπίας, απέχουμε παρασάγγας όχι μόνο από τα 5-6 κορυφαία Ευρωπαϊκά, αλλά και από μικρότερες δυναμικότητας χώρες.
Καλός ο χαβαλές και η καλτίλα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα έχει μείνει κάπου στο 1993 – 1996, από αισθητικής, οργάνωσης, τεχνογνωσίας και αθλητικού προϊόντος.
Είναι απίστευτο που κάθε χρόνο και μετά το 2004 γίνεται χειρότερο. Τότε που ένας άνθρωπος βρέθηκε να υψώσει ασπίδα απέναντι στην σαπίλα και μάζεψε 23 άλλους λαμπρούς αθλητές για να πετύχει το μεγαλύτερο θαύμα στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Είναι απίστευτο που σχεδιάζουν ομάδες άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την αγορά, που οι ομάδες αδυνατούν να βρουν πχ έναν επιθετικό και κάνουν αλχημείες σε όλη την χρονιά. Να βασίζονται σε εφημερίδες και δημοσιογράφους από την άλλη άκρη της γης (που πουλάνε και αυτοί το δικό τους σανό) αντί να στήσουν ένα σοβαρό δίκτυο σκάουτινγκ και να χρησιμοποιήσουν νέους ανθρώπους με τόσο ταλέντο στην ανάλυση.
Είναι τόσα απίστευτα που δεν έχει νόημα να τα απαριθμήσουμε. Τα ξέρουμε όλοι.
Την ίδια ώρα λοιπόν που λέμε φέτος ότι θα γίνει μάχη, όλες οι ομάδες θα είναι ενισχυμένες, κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς ομάδα στην Ευρώπη από τόσο νωρίς.
Θα ρωτήσει κάποιος, και τι θα κάνουν στην Ευρώπη; Αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Όλοι θέλουν να παίξουν στην Ευρώπη αλλά με ελάχιστες εξαιρέσεις – θέμα νυχτών εδώ και πολλά χρόνια, εκεί είναι που όλη η αποκρουστική ασχήμια φανερώνεται θριαμβευτικά.
Δεν είναι ότι δεν θέλουν μερικές φορές για κάποιο λόγο, λες και παίζουν Τσάμπιονς Λιγκ κάθε χρόνο και το να παίξουν στο Γιουρόπα και στο Κόνφερενς είναι πολύ κάτω από τα στάνταρ τους, δείγμα και της θλιβερής νοοτροπίας.
Πλέον είναι και ότι δεν μπορούν.
Δεν έχουν καλούς παίκτες, υποφέρουν όταν τρέχουν, βρίσκονται τραγικά πίσω σε φυσική κατάσταση, δεν έχουν την νοοτροπία του “μπαίνω για να καθαρίσω το ματς” ή όταν πάνε τα πράγματα λάθος να πιέσουν για να διορθωθούν.
Την επόμενη μέρα της αποτυχίας κάποιοι θα φύγουν, άλλοι θα έρθουν και πάλι από την αρχή.
Όλα αυτά, ενώ στον επαναληπτικό ίσως περάσουν όλοι, μπορεί και μέχρι τα ημιτελικά να φτάσουν, ποιος ξέρει.
Για την ώρα, απλά είδαμε και πήραμε χθες ακριβώς ό,τι αξίζουμε.
Ισως σας αρεσει
