Jens Lehmann, μια avant-garde μορφάρα των γηπέδων

Η τρέλα δεν πάει στα βουνά λέει ο σοφός λαός, φράση που τονίζει την παράλογη συμπεριφορά των ατόμων στην καθημερινότητα.

Ωστόσο όταν μιλάμε για τους τερματοφύλακες που γαλουχήθηκαν στα 90΄ς και έγιναν τρανοί εκεί προς τα τέλη 90ς – αρχές 00΄ς, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι όλη η τρέλα πήγαινε όντως εκεί. Εκεί που οι Λατινοαμερικάνοι έβγαζαν τον Κάμπος με τις εκκεντρικές του φανέλες, τον απίστευτο τύπο Χιγκίτα και τον Τσιλαβέρτ, οι Ευρωπαίοι απαντούσαν με την δική τους σέκτα παικτών με άλλα επίπεδα ποδοσφαιρικής αντίληψης και κυρίως, συμπεριφοράς.Παίκτες που δεν υπάκουαν σε κανόνες, η λέξη προσαρμογή δεν ήταν ποτέ στο λεξιλόγιό τους,  ήταν επαναστάτες, avant-garde, απρόβλεπτοι και επέβαλαν τον δικό τους τρόπο αντίληψης όπου και να έπαιζαν.

Φαμπιάν Μπαρτέζ, Όλιβερ Καν  είναι τα δύο και κυρίαρχα παραδείγματα δύο τεράστιων τερματοφυλάκων με ιδιαίτερες προσωπικότητες που δεν έκαναν τον κόσμο να βαριέται ποτέ με τα καμώματά τους, αλλά θα ήταν πολύ άδικο να μείνει έξω ο τεράστιος Γενς Λέμαν, συμπατριώτης και ανταγωνιστής του Όλιβερ Καν για την Νο1 θέση στην Εθνική Γερμανίας.

Και αν ο Καν ήταν οξύθυμος, μπούλης, εριστικός, έτοιμος για ξύλο και κάτι που το ήξεραν όλοι και προετοιμάζονταν, η “γοητεία” του Λέμαν ήταν ότι κανείς δεν ήξερε πως θα αντιδράσει ανά πάσα στιγμή, τόσο σαν τερματοφύλακας όσο και σαν επαγγελματίας. Ο Λέμαν δεν είχε φίλτρο και έπαιρνε σχεδόν τα πάντα προσωπικά χωρίς να τον νοιάζουν οι συνέπειες. Οι πράξεις του ήταν πολλές φορές κουτοπόνηρες αλλά χωρίς την ικανότητα να τις κάνει να μένουν κρυφές, όντας ατσούμπαλος όπως ήταν και σαν τερματοφύλακας. Ο Καν χρησιμοποίησε την επιθετική του φύση ώστε να γίνει ηγέτης, ενώ για τον Λέμαν θα χρησιμοποιούσες την φράση “παλικάρι από τα λίγα”.

Στο αγωνιστικό καθαρά μέρος, μιλάμε για έναν από τους καλύτερους Γερμανούς τερματοφύλακες όλων των εποχών και έναν από τους invincibles της Άρσεναλ στο πρωτάθλημα του 2004, όντας ο βασικός της τερματοφύλακας.

Είναι ο τερματοφύλακας που οδήγησε το 2006 την Άρσεναλ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ κρατώντας την εστία του ανέπαφη για δέκα αγώνες, για να αποβληθεί στον τελικό (πρώτος τερματοφύλακας που αποβάλλεται σε τελικό).

Την ίδια χρονιά ήταν και ο βασικός τερματοφύλακας της Γερμανίας που έφτασε μέχρι τα ημιτελικά, αποκλείοντας στα πέναλτι την Αργεντινή με τον Λέμαν να αποκρούει δύο πέναλτι.

Με αυτόν βασικό τερματοφύλακα η Άρσεναλ του Βενγκέρ έφτασε στο απώγειο.

O ίδιος ο Βενγκέρ τον έφερε το καλοκαίρι του 2003, σε ηλικία 33 χρόνων ως αντικαταστάτη του Σίμαν. Τα λόγια του για την μεταγραφή:

“Τον έβλεπα στην Ντόρτμουντ. Μου άρεσε η συμπεριφορά, η νοοτροπία του, η εξυπνάδα του, η προσωπικότητά του. Πίστευα ότι είτε θα ήταν απόλυτη αποτυχία είτε απόλυτη επιτυχία λόγω της ιδιαίτερης φύσης του. Μετά από δύο συζητήσεις πείστηκα ότι είχε το ίδιο κίνητρο και ταίριαζε στην προσωπικότητα της υπόλοιπης ομάδας”.

Και πράγματι, ταίριαζε. Ο ίδιος δήλωσε εντυπωσιασμένος όταν 6 συμπαίκτες του πλακώθηκαν με τους παίκτες της Μάντσεστερ μετά από ένα επεισοδιακό αγώνα που έληξε 0-0. Είχε τονίσει ότι το πάθος, η αδρεναλίνη και ότι ο καθένας ήταν έτοιμος να καλύψει τον άλλον είναι στοιχεία μεγάλης ομάδας.

Δεν ήταν ο πιο σταθερός που υπήρχε, τις γκάφες του θα τις έκανε που και που (ποιος ξεχνάει τότε που έκοβε βόλτες και ο Έκι του το παστέλωσε από το κέντρο του γηπέδου;).

Αλλά είχε το πνεύμα του νικητή, την τρέλα και την δίψα για νίκη που μετουσιώνεται σε μια ιστορία που συνέβη στην επιστροφή του στην Άρσεναλ, το 2011.

O Λόρδος Μπέντνερ μπήκε με ένα καπέλο στα αποδυτήρια και ο Λέμαν του ζήτησε να το βγάλει. Ο Λόρδος του είπε ότι πολλά έχουν αλλάξει από τότε που έφυγε και ο Λέμαν απάντησε ότι όντως έχουν αλλάξει γιατί τότε κέρδιζαν τίτλους.

Δεν είχε μόνο την τρέλα για την νίκη. Ήταν τρελός γενικά. Απρόβλεπτος, εντός και εκτός γηπέδων, κάτι που τον έκανε να διαφέρει από τον Καν.

Επιπόλαια φάουλ σε αντιπάλους, πιασίματα από τον λαιμό σε συμπαίκτες, κατουρήματα πίσω από την εστία, να πετάει το παπούτσι του αντιπάλου στο πάνω δίχτυ της εστίας του αντί να του το δώσει πίσω, κίτρινες  ρεκόρ σε μια χρονιά στην Πρέμιερ Λιγκ) και κόκκινες κάρτες (ρεκόρ σε Μπουντεσλίγκα), προσωπικά σόου.

Αλλά η πραγματική μαγική τρέλα του Λέμαν βρίσκονταν ανέκαθεν εκτός γηπέδου.

Tι να πρωτοθυμηθείς…

Τον εκνευρισμένο Λέμαν στην Στουγκάρδη να βγαίνει εκτός γηπέδου (μετά από κόκκινη στο 89′), να μην ακολουθεί την ομάδα στο λεωφορείο (άλλαξε δύο φορές απόφαση και τελικά πήρε ταξί για το σπίτι του στο Μόναχο, πόσο ζαμάν φου τύπος) και το καλύτερο – να αρπάζει τα γυαλιά ενός οπαδού που του ζήτησε τον λόγο και να μην του τα δίνει πίσω.

Τον Λέμαν, πάλι στην Στουτγκάρδη, να φτάνει με ελικόπτερο  στις προπονήσεις (200 χλμ από το σπίτι του σε ένα προάστιο του Μονάχου) και να προκαλεί πανικό στην φιλήσυχη γειτονιά του με τις απογειώσεις και προσγειώσεις.

Και φυσικά, το σκηνικό που μας οδήγησε να γράψουμε το άρθρο και να θυμηθούμε τι μεγάλος ψυχάκιας είναι.

Ο Λέμαν πήρε το αλυσοπρίονο και πετσόκοψε την οροφή του γκαράζ του γείτονα γιατί του χαλούσε την θέα. Μάλιστα, πήγε να το κάνει …με τον Λέμαν τρόπο, να αποφύγει την κάμερα ασφαλείας που τελικά τον πρόδωσε (όλα αυτά που είπαμε πιο πάνω σε ένα σκηνικό). O Λέμαν κατηγορείται και για άλλους βανδαλισμούς στην περιοχή.

Αυτός είναι ο Λέμαν. Μια περίεργη, avant-garde, καλτ μορφή με αξέχαστες ποδοσφαιρικές και μη παραστάσεις που ακόμη και σήμερα κάνει τον κόσμο να ασχολείται μαζί του και να αναπολεί τις παλιές Λεμανιές.

Ένας διαφορετικός θρύλος των γηπέδων με φανατικούς οπαδούς και ακόμη φανατικότερους εχθρούς.