Θέλουμε ντοκιμαντέρ με τα παρασκήνια του μπασκετικού Παναθηναϊκού

Υπάρχουν πλέον εκατοντάδες άρθρα που προσπαθούν να καταγράψουν και να βγάλουν άκρη με το τι γίνεται στον Εξάστερο εδώ και χρόνια.

Είχαμε γράψει και εμείς πριν από τρεισήμισι πλέον χρόνια ότι για τον κακό σχεδιασμό και τις πολλές αλλαγές προσώπων δεν φταίει κανένας Μπερτομέου.

Τα πάντα ξεκινάνε από την διοίκηση. Αυτό δεν αλλάζει και ούτε θα αλλάξει.

Αυτά που συμβαίνουν ωστόσο κάνουν τον κάθε φίλο του μπάσκετ να σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Από τον σχεδιασμό της ομάδας, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του κάθε αγώνα, ο Παναθηναϊκός είναι ίσως ο πιο ράντομ σύλλογος του κόσμου αυτή την στιγμή ή έστω εδώ και πολύ καιρό.

Ομάδα εγκατελειμένη, με ηττοπάθεια, χωρίς στόχο και ικανή να χάσει με κάθε τρόπο. Με κάθε όμως.

Κάποιες βραδιές θα χάνει τα ματς λόγω αστοχιών στις βολές. Άλλες φορές (στην Ευρωλίγκα μιλάμε πάντα) υπάρχει άνευ όρων παράδοση, λιγότερες θα υπάρχει ηρωική αντίσταση αλλά δεν θα υπάρξει ο παίκτης / οι παίκτες που θα δώσει / ουν βοήθεια σε έναν συμπαίκτη τους που θα κάνει εκείνη την βραδιά το ματς της ζωής του για το τίποτε. Θα υπάρχουν και οι βραδιές που η ομάδα θα χάσει δύο δεκάλεπτα και όταν θα ξυπνήσει θα είναι ήδη στο αεροδρόμιο για την επιστροφή. Θα υπάρξουν τα εχθρικά διαιτητικά σφυρίγματα κάποιες άλλες βραδιές, θα θα θα…Τίποτε πλέον δεν κάνει εντύπωση στο πως έρχονται οι ήττες.

Είναι μια ομάδα άλλη, ζει σε παράνοια που τραγουδάει και ένας γνωστός φίλος του Παναθηναϊκού.

Είναι μια ομάδα που από έγινε η χαρά του κάθε αντιπάλου, ενώ κάποτε όσοι έμπαιναν στο ΟΑΚΑ ήταν για να συμπληρωθεί το φύλλο του αγώνα.

Είναι μια ομάδα που βασίζεται εδώ και δέκα χρόνια περίπου στον Αργύρη Πεδουλάκη.

Είναι μια ομάδα που αδυνατεί να χτίσει έναν κορμό. Σε κάθε καλοκαίρι έρχονται τόσα νέα πρόσωπα με μεγάλα λόγια και στόχους, θα έρθουν 1-2 Αμερικανάκια που έχουν να παίξουν μπάσκετ πολύ καιρό τον Ιανουάριο για 4-5 αγώνες  και ξανά του χρόνου.

Είναι μια ομάδα που δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τους παίκτες της σωστά. Τα 4άρια βαπτίζονται 3άρια ή τούμπαλιν, ενώ η θέση του πλέι μέικερ είναι κάτι σαν το δισκοπότηρο της αιωνιότητας που έψαχναν στον Μεσαίωνα σύμφωνα με τους θρύλους. Πόσα γκαρντ έχουν βαπτιστεί πλέι μέικερ και πόσες φορές έχει γραφτεί για τον κάθε Χ γκαρντ “μπορεί να παίξει και στο 1”;

Είναι μια ομάδα που όσες φορές και να χάσει, δεν θα υπάρξει κάποια διαφορά. Η ήττα έχει σφυρηλατηθεί στο DNΑ της και όταν ξέρει κάποιος ότι δεν θα υπάρξουν συνέπειες, δεν θα κάτσει να λιώσει κιόλας στους επόμενους αγώνες της. Έτσι και αλλιώς, αρκετοί ξένοι που έρχονται καταλαβαίνουν τι παίζει και κάνουν ζωάρα μέχρι να φύγουν το καλοκαίρι ή και νωρίτερα.

Είναι μια ομάδα που αδυνατεί να βγάλει Έλληνες παίκτες (εκείνο το πλάνο της ελληνοποίησης πριν δέκα χρόνια κατέστρεψε μια ισχυρή ομάδα που θα μπορούσε να φτάσει μακριά στην Ευρώπη, ενώ φυσικά δεν βγήκε κανένας Έλληνας παίκτης από τότε).

Είναι μια ομάδα που…δεν χρειάζεται να πούμε άλλα.

Εμείς θα ρίξουμε την πρότασή μας γιατί πιστεύουμε ότι πραγματικά αξίζει.

Nα γυριστεί ένα ντοκιμαντέρ – μίνι σειρά γι’αυτή την ομάδα. Να ακολουθεί τους παράγοντες, τον προπονητή και τους παίκτες εντός και εκτός γηπέδων.

Αξίζει γιατί θα δώσει στους φίλους της ομάδας οριστική και ξεκάθαρη εικόνα τι γίνεται στα γραφεία και πως παίρνονται οι αποφάσεις, τι γίνεται στα αποδυτήρια και στις προπονήσεις. Το αξίζουν μετά από 10 χρόνια πίκρας με περιστασιακές χαρές.

Αξίζει γιατί αν δουλευτεί καλά και πέσει στα κατάλληλα χέρια ίσως δούμε ένα αριστούργημα σαν αυτό του BBC με την Εθνική Ελλάδας στο Μουντιάλ του 1994.

Τότε θα απευθύνεται σε όλους όσους θα θέλουν να δουν μια απολαυστική κωμωδία. Ή και δράμα.