Ο Πελάγιο Νόβο αγαπούσε το ποδόσφαιρο, το τένις και τη ζωή

Ίσως πολλοί δεν έχετε ακουστά τον Πελάγιο Νόβο, όμως αυτή είναι η ιστορία του και χαίρομαι πολύ που μου δίνεται πάτημα εδώ για να την πω. Ο Νόβο ήταν ποδοσφαιριστής, ήταν τενίστας, ήταν μια συνεχής έμπνευση για τον οποιοδήποτε και τώρα είναι η ώρα να μιλήσουμε και να μάθουμε για αυτόν.

Ο Πελάγιο γεννήθηκε στο Οβιέδο και μια ζωή υποστήριζε την ομάδα. Μεγάλωσε και γαλουχήθηκε στις ακαδημίες της, και ήταν εκεί όταν αυτή περνούσε τα χειρότερα χρόνια της, όντας στην τέταρτη κατηγορία της χώρας. Το 2003 πολλοί παίκτες έφευγαν από την ομάδα για να βρουν επαγγελματικά συμβόλαια και να σώσουν την καριέρα τους, όμως το όνειρο του Πελάγιο ήταν να μείνει και να παίξει για την ομάδα της καρδιάς του.

Το ντεμπούτο του το έκανε το 2008 όντας 17 ετών, σκοράροντας. Είχε να χωρέσει στα παπούτσια ενός μεγάλου παίκτη που είχε εγκαταλείψει για να πάει σε μεγαλύτερο επίπεδο, τον Μίτσου. Σε αυτή τη σεζόν κατάφερε να ανέβει στην τρίτη κατηγορία, όντας πλέον βασικός και αγαπημένο παιδί του κοινού, πράγμα που συνέβη και για τα επόμενα 3 χρόνια.

Έπειτα, έκανε το βήμα για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο και την Έλτσε, όπου έπαιζε στη δεύτερη κατηγορία. Τα κατάφερε τόσο περίφημα που του έδωσαν και το παρατσούκλι «ο νέος Μίτσου» και μια λαμπρή καριέρα φαινόταν πως τον περίμενε. Ανέβηκε με την ομάδα στην πρώτη του χρονιά στη Λα Λίγκα, όμως δεν έπαιξε εκεί καθώς τον έστειλαν δανεικό στην Κόρντοβα. Κι εκεί πέτυχε πάλι προβιβασμό στη Λα Λίγκα, για πρώτη φορά μετά από 42 χρόνια για την ομάδα του!

Παντού αγαπημένος για τις κινήσεις του εκτός γηπέδου, για το γεγονός πως τα έδινε όλα και για τη σύνδεσή του με τους οπαδούς, μετά από κάποια ακόμα περάσματα σε ομάδες, συνέβη κάτι που του άλλαξε τη ζωή: έπεσε από τον τρίτο όροφο του ξενοδοχείου που κατέλυε η ομάδα του και έμεινε παράλυτος.

Σε συνέντευξή του τρεις μήνες μετά την απόσυρσή του από το ποδόσφαιρο, είπε: «δεν θυμάμαι τίποτα από το χτύπημα, ήταν τόσο δυνατό, ήμουν αναίσθητος. Τώρα συγκεντρώνομαι στην ανάρρωση γιατί θέλω να ζήσω και παραλίγο να μη ζω πια. Καταλαβαίνω πως το ποδόσφαιρο τελείωσε για εμένα αλλά έχω μια άλλη μάχη τώρα και είναι η πιο σημαντική, για την υπόλοιπη ζωή μου και ελπίζω να κερδίσω».

Βρήκε μια νέα αγάπη στο τένις με καροτσάκι, και έγινε πολύ καλός σε αυτό, από τους καλύτερους στη χώρα του, ενώ παράλληλα βοηθούσε την κοινότητα του Οβιέδο με συνεχείς δράσεις.

Το 2012 δημιούργησε ένα κίνημα για να σωθεί από τον αφανισμό η αγαπημένη του ομάδα, ενώ πάλεψε για τα άτομα με αναπηρία, καταφέρνοντας κάτι που τώρα είναι εν τη γενέσει του: μια λίγκα ποδοσφαίρου για νεαρούς με αναπηρία.

Ο Πελάγιο επίσης είχε υπέροχες σχέσεις με παιδάκια που είχαν προβλήματα υγείας, δώριζε φανέλες και συναντούσε αυτά τα παιδιά στο νοσοκομείο, τους έστελνε βίντεο και έδειχνε πως είναι συνεχώς δίπλα τους.

«Είτε κακώς είτε μην μπορώντας να κάνουμε διαφορετικά, κάνουμε το ποδόσφαιρο το κέντρο της ζωής μας, ενώ υπάρχουν και πιο σημαντικά πράγματα αλλά μερικές φορές, κάποιες καταστάσεις  μας δίνουν όλη την ανταμοιβή του κόσμου. Στο τέλος, η αγάπη που παίρνεις είναι ίση με την αγάπη που δίνεις».

Ο Πελάγιο σκοτώθηκε σε τραγικό ατύχημα φέτος, σε ηλικία 32 ετών.