Στις 01/06/2024, μια μέρα μετά τα 35ά γενέθλιά του, έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι με την φανέλα της Ντόρτμουντ, απέναντι στην Ρεάλ, στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.
Ένα μήνα πριν, ανακοίνωσε ότι μετά από 12 χρόνια, ο σύλλογος και αυτός πήραν κοινή απόφαση να μην συνεχίσουν.
Έκανε τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα στην Ντόρτμουντ και τον άφησαν ελεύθερο στα 17 του όταν έκριναν ότι δεν είχε την κατάλληλη φυσική κατάσταση.
Η αφιξή του (ή μάλλον επαναφορά) στην ομάδα το 2012 τον βρήκε μαζί με τους Λεβαντόφκσι, Γκέτσε, Χούμελς και τον Κλοπ στον πάγκο.
Αυτοί είχαν ήδη κατακτήσει δύο σερί πρωταθλήματα και μαζί πήγαν στον τελικό Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στην Μπάγερν.
Στο ίδιο γήπεδο με το χθεσινό, στο Γουέμπλεϊ.
Οι τρεις συμπαίκτες του πήγαν όλοι στην Μπάγερν σταδιακά και ο σύλλογος σιγά σιγά βυθίζονταν στην εσωστρέφεια και στην έλλειψη νοοτροπίας νικητή.
Κάθε χρόνο ξεκινούσε με όνειρα αλλά όταν έπιαναν την κορυφή, τους έρχονταν ναυτία και σιγά σιγά ή απότομα το πλοίο βυθίζονταν.
Ο Ρόις γίνεται το 2018 και αρχηγός της ομάδας, μετά από δύο συνεχόμενες σεζόν γεμάτες τραυματισμούς.
Στην τελική ευθεία για το πρωτάθλημα της ίδιας χρονιάς, αποβάλλεται στην 31η αγωνιστική στο τοπικό ντέρμπι με την Σάλκε στο 60ό λεπτό και η Ντόρτμουντ χάνει 2-4 εντός (η Μπάγερν φέρνει ισοπαλία).
Στο επόμενο ματς η ομάδα χωρίς αυτόν φέρνει 2-2 και έτσι οι δύο νίκες στο τέλος δεν είναι αρκετές να δώσουν το πρωτάθλημα, μένοντας πίσω με 2 βαθμούς.
Αυτό που έγινε πέρσι ωστόσο, την χρονιά 2022-2023 ήταν το άκρον άωτον της ηττοπάθειας.
Τελευταία αγωνιστική και η Ντόρτμουντ θέλει απλά νίκη με την αδιάφορη Μάιντς εντός για να πάρει πρωτάθλημα.
Ο Ρόις μπαίνει στο 40′ και αγωνίζεται 50′.
Καταφέρνει και φέρνει 2-2 και χάνει το πρωτάθλημα με ισοβαθμία.
Το καλοκαίρι του 2023 ανακοινώνει ότι δεν θα είναι πλέον ο αρχηγός της ομάδας.
Χθες, μπήκε στο 72′ και σε λίγα λεπτά η Ρεάλ πέτυχε δύο γκολ και καθάρισε τον τελικό.
Ήταν ακόμη μια απογοήτευση για τον Ρόις, ενός παίκτη που ενώ έγινε θρύλος του συλλόγου, προσωποποίηση της αφοσίωσης, είδωλο για τους ρομαντικούς και πρότυπο για πολλά παιδιά εκεί έξω, είδε πολλές φορές την σκληρή μοίρα του ποδοσφαίρου να διαλύει οποιαδήποτε ρομαντικό τείχος που είχε χτιστεί γύρω από τον ίδιο.
Ένας ρομαντισμός που θέλει τους καλούς να ανταμοίβονται για την αφοσιώσή τους, για την συνεισφορά τους, για την ομάδα τους, για μια απόδοση δικαιοσύνης γενικά.
Για την αφοσίωση: 12 χρόνια στον ίδιο σύλλογο όταν όλοι οι συνοδοιπόροι – συμπαίκτες – παικταράδες έφευγαν ο ένας μετά τον άλλον, είτε για την Μπάγερν είτε για άλλους συλλόγους.
Για την συνεισφορά: 470 συμμετοχές, 171 γκολ και 102 ασίστ. Δύο κύπελλα και τρία σούπερ καπ.
Για την απόδοση δικαιοσύνης: Η Ντόρτμουντ, με το καλύτερο κοινό στον κόσμο. Ο Ρόις με τους συνεχείς τραυματισμούς του που δεν του επέτρεψαν να πάρει μέρος και σε μεγάλα τουρνουά με την Εθνική Γερμανίας.
Γενικά θεωρείται ο πιο γκαντέμης Ευρωπαίος παίκτης.
Ίσως να είναι.
Γέννημα-θρέμμα της πόλης και της ομάδας του Ντόρτμουντ, οπαδός της, ευεργέτης της (έδωσε μισό εκατομμύριο σε μικρές επιχειρήσεις που δυσκολεύονταν στην περίοδο της πανδημίας και κέρασε μπύρα σε όλους τους οπαδούς στο γήπεδο στο τελευταίο του παιχνίδι εντός) αλλά ίσως και η μοίρα της ομάδας να ήταν διαφορετική αν υπήρχε κάποιος άλλος αρχηγός όλα αυτά τα χρόνια.
Γιατί και στην ζωή εκτός γηπέδων, δεν χρειάζεται να είναι αρχηγός αυτός που είναι ο καλύτερος.
Ο αρχηγός εμπνέει, είναι παρών, φωνάζει, ξυπνάει, πορώνει.
Ο Ρόις πέρα από την αφοσίωσή του, δεν δικαιολόγησε ποτέ τον τίτλο του αρχηγού – ηγέτη.
Οι μόνιμοι τραυματισμοί του δεν του επέτρεψαν να είναι συχνά κοντά στην ομάδα του.
Και αν το 2018 ήταν μια κακή παρένθεση, το φετινό με την Ρεάλ αναμενόμενο ίσως βάση εμπειρίας, δυναμικότητας και άνεσης που έχει η Βασίλισσα να καθαρίζει τους τελικούς, αυτό του 2023 με την Μάιντς δεν μπορεί να ξεχαστεί.
Στην τελική ωστόσο, όπως είπε και ο πρώτην προπονητής του, ο Κλοπ, μετράει τι λένε για σένα όταν φεύγεις και όχι όταν πηγαίνεις κάπου.
Και στην Ντόρτμουντ έχουν να (του) πουν ένα μεγάλο ευχαριστώ και θα είναι ο θρύλος της.
Ξέρουν ωστόσο ότι είχε έρθει η ώρα να κλείσουν αυτό το κεφάλαιο.
Ειδικά τώρα με την Λεβερκούζεν που έδειξε πανηγυρικά ότι η Μπαγερν δεν χρειάζεται να παίρνει το πρωτάθλημα κάθε χρονιά.
Ισως σας αρεσει
